Spis Rozdziałów



Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością 

 Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (1) cz.1
czyli o piekielnych teletubisiach, Zdzisiu i samotnych duszach chodzących do łazienek.
– Słucham. Bitwa o Anglię. Rok?
Achhhh… To ta, gdzie teletubisie zestrzeliwały Rusków? Nie…?
- Omm…
- To nie medytacja, dziecko.
Niech żyje dowcip mojego historyka. Naprawdę, powinien dostawać za takie odpowiedzi humorystyczne Noble.
- Nie widzę różnicy pomiędzy medytacją a lekcją historii, panie profesorze – odpowiedziałam spokojnie, miło się uśmiechając. – Na jednym i drugim najchętniej by się spało. 
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (1) cz. 2
czyli o geografo-krecie, ciasteczkach i nieprzyjemnym incydencie z zegarem.

 - Siadaj - skinął na mnie, ale nawet nie obdarzył spojrzeniem. Jedynie przetarł twarz dłońmi, jakby chciał się rozbudzić. 
- Oj, niech się pan tak nie przejmuje! - pocieszyłam go i podeszłam do biurka, nachylając się nad załamanym nauczycielem. 
Pochylał się tak nisko nad blatem, z zaplecionymi rękoma za głową, że mogłabym uznać, że zasnął. No cóż, nie dziwię się. On siebie słucha przez całe życie.
- Co ty jeszcze ode mnie chcesz, panno Rowllens. Kazałem ci usiąść.
- Przyniosłam panu ciasteczko- oznajmiłam i wyciągnęłam w jego stronę okrągły czekoladowy placek, który wzięłam od dyrektora.- Tutaj jest nadgryzione, ale spokojnie, jestem zdrowa.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (2) cz. 1
czyli o niewychowanej policji, problemach technicznych i przyjacielu nie od serca.
– Poza tym ty nie masz kalendarza.
- A, zdziwiłabyś się. Potrzebowałem się dowartościować i sobie kupiłem taki mały, ładny kalendarzyk z żurawiami.
Z każdym jego słowem moje brwi unosiły się coraz bardziej w górę
- I cierpisz z tego powodu, jak mniemam?
Przewróciłam oczami.
- Oczywiście. To wryło mi się w pamięć. Już zawsze będę pamiętać moment, w którym moja szkoła zrobiła jedno wielkie BUM.
- Bum?
- Bum.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (2) cz. 2
czyli o braku krzeseł, kazaniach i wyjątkowo przystojnych praktykantach.
- Nie wiesz o mnie nic.
- Masz szesnaście lat, szesnaście i pół. Przeskoczyłaś klasę. Jakim cudem, masz raczej słabe stopnie.
- To przez szkołę- mruknęłam zirytowana.
- Mieszkasz sama z matką, na jakimś osiedlu, nie pamiętam gdzie. Jak miałaś cztery lata, zadzwoniłaś na policję, bo nie mogłaś znaleźć pluszowego zająca, ale że zając nazywał się Mumu, gliny uznały, że porwano ci mamę, a ty po prostu nie umiałaś mówić jeszcze po angielsku. Oskarżyłaś sąsiada- rzucił kpiąco, ale zanim zdążył coś dodać, przerwałam:
- Dobrze, starczy! To dlatego, że mieliśmy w przedszkolu zajęcia o bezpieczeństwie…! I skąd to wiesz?
- Jak cię przesłuchiwali poczytałem twoje akta na korytarzu- rzucił lekko.- Masz urocze zdjęcie w aktach. Zawiodłem się, że w realu nie masz zeza.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (3) cz. 1
czyli o ptakach stymfalijskich, prawie jazdy i półbogach.
I nagle coś mnie tknęło.
- Nick… - Przypatrzyłam mu się. – Ty masz szesnaście lat.
- Łał. – Pokiwał z szacunkiem głową. - Skapnęłaś się po dwunastu latach. Kocham cię, kicia, niech żyje refleks.
Milczałam przez chwilę.
- Czy ty prowadzisz samochód?
- A co mam innego robić?
- Nick. Ale ty nie masz prawa jazdy.
Chłopak popatrzył się na mnie przeciągle i zabrał swoją dłoń z powrotem na kierownicę.
- Naprawdę to jest twój największy problem w tym momencie? Że mam szesnaście lat i prowadzę samochód?
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (3) cz.2
czyli o uroczych pogawędkach w samochodzie, prostytutkach i martwym ptaku.
- Nie wyjeżdżaj mi tu z żadną ‘chica’, Włochu jeden- zawołałam, unosząc rękę i wskazując na niego ostrzegawczo palcem, jakby ten gest miałby dodać mi groźności.
- Właściwie, jak już, to „Hiszpanie jeden”. Chica to hiszpańskie słówko- poprawił mnie z obojętnością.- Ale mogę cię zapewnić, że jestem stu procentowym Amerykaninem z Angielskim pochodzeniem jedynie. No i może greckim po ojcu. No wiesz, bogowie greccy. Tak jak ty z resztą- dodał, zerkając na mnie i lekko unosząc kąciki ust. Jeżeli chciał mnie tym wkurzyć, to mu się udało.
- Nie jestem żadnym grekiem! Ani ty!
- Jesteś- posłał mi przesłodzony uśmiech i mrugnął jednym okiem. Zacisnęłam dłonie w pięści i zagryzłam wargę, kiwając z politowaniem głową, żeby tylko nie wybuchnąć.- Czy byłoby bardzo źle, jakbym teraz walnął, żebyś nie udawała greka?
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (4) cz.1
czyli o szalonych rozpiskach, domkach obozowych i no.
- Poszedł bym do niej, ale kicia chce zobaczyć obóz. Fajnie, że przyjechała wcześniej.
- I chwała jej za to, że przyjechała- oznajmiła Amy, posyłając Nicolasowi szeroki, wilczy uśmiech.- Nie mogę się doczekać aż jej opowiem.
- Opowiesz...?
- Opowiem- przytaknęła.- Opowiem o słynnej... no, że mamy nową koleżankę w obozie.- Popatrzyła się na mnie i chyba się nie pomylę, jak powiem, że skłamała mi w żywe oczy, usprawiedliwiając się tylko tym, że: - Eva po prostu lubi poznawać nowe osoby.
- Amy, nawet nie próbuj...- zaczął Nick, ale blondyna już go nie słuchała. Zrobiła niewinną minkę, jakby zapomniała o tym, o czym przed chwilą mówiła.
- Ślicznie wygląda, mordeczka, wychudła przez ten rok – dodała Amy.
- To niech ona może lepiej ci opowie o tym, jak to zrobiła- mruknął Nicolas.- Skorzystałabyś.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (4) cz.2
czyli o dzisięcio-gwiazdkowym hotelu, łyżeczkach, przemielonych hot-dogach i tym Dionizosie.
- Okradłeś cały hotelowy bufet?
- Teraz, o ile dobrze pamiętam, sama wsiadłaś do tego samochodu. Znowu.
- Niby tak, ale dopiero jedzenie mnie przekonało- zbyłam go.
- Już nie jestem porywaczem?- prychnął rozbawiony.
- Jesteś. Ale teraz daję się porywać. I nie myśl, że to z twojego powodu; darmowe jedzenie kusi.
- Ktoś musi ci przybliżyć definicje porywania- skwitował, zerkając na mnie ze swoim cynicznym uśmiechem na ustach, po czym obrócił głowę w kierunku jezdni.- Przynajmniej w końcu jakieś postępy.
- Och, no pewnie- zawołałam rozbawiona.- I tak uważam, że dojedziemy do jakiegoś rowu, ale stamtąd ucieknę bez problemu. Chyba, że to kryjówka twojej sekty i wyjdzie ośmiu rosłych chłopów. Wtedy będę mieć problem.
- Znajdzie się paru takich w Obozie- rzucił lekko.- Rowllens, zapewniam cię, że to nie jest sekta, tylko coś jak…wakacyjny obóz. To będą takie urocze wakacje.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (5) cz.1
czyli o niewiernych przyjaciołach, rozmowach przy wschodzie słońca i Włoszech.
Nick puścił jej oczko i odpowiedział:
- Jasne. Poszukam jej, ale potem. Oprowadzam kici… znaczy nową.
Dziewczyna obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem niebieskich oczu. Nie odwróciłam wzroku- wpatrywałam się w jej tęczówki z pewnością siebie i spokojem.
- Znacie się? – zwróciła się do Nicolasa, ignorując mnie.
Chłopak wzruszył ramionami i odezwał się szarmancko:
- To moja przyjaciółka, Kari.
W końcu (kiedyś to musiało nastąpić) nie wytrzymałam i rzuciłam ze spokojem:
- Wybaczcie, że przerywam wam tę emocjonującą grę wstępną, ale z Nickiem spieszyliśmy się... – w myślach popatrzyłam na listę rzeczy, gdzie moglibyśmy iść. Wybrałam jedną opcję. A były dwie, ale ze względów technicznych kuchnia niestety chyba nadal nie obsługiwała interesantów. I dobrze, jeszcze ta dziunia by sobie pomyślała, że lubię jeść. Nie żebym nie lubiła, ale ona akurat tego nie musiała wiedzieć. - ...do lasu. Wiesz, spotkania ściśle tajne przez poufne.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (5) cz.2
czyli o lunatykowaniu, psychologistykach, rozwiązanych sznurówkach i dobrych znajomych.
- Alex ustąpił miejsca Sabinie. I dzięki bogom, bo równie dobrze zwycięzcę Turnieju moglibyśmy ogłosić już jutro, kiedy wylosujemy drużyny.
- Tak? I myślisz, że kto to by był?
- Proste. Ta z największymi cyckami.
Usłyszałam ciche westchnienie.
A ja powstrzymałam atak śmiechu, rozbawiona prostolinijnością tej dziewczyny. Nie ma co, podobała mi się ta odpowiedź.
- Przeprowadzaliście tą ankietę tylko wśród dziewczyn?
- Nie,- przyznał Simon- jednak nie wszyscy odpowiadali szczerze. Niektórzy dla zabawy, niektórzy byli przygotowani przez innych jak odpowiadać…
- Właśnie. Niektóre dziewczyny namawiały innych, żeby głosowali na przykład na Nicolasa- dodała dziewczyna.- Cóż, nie żebym miała coś przeciwko takiemu wynikowi. Jakby została ich trójka, wniosłabym o zasadę, że po każdej z planszy, sędziowie muszą zdjąć koszulki i…
- Nie- przerwał jej Simon.- Olivia. Nie.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (6) cz.1
czyli o starszofilii, partyjce pokera i zażartej dyskusji z bogiem seksu.
- Oj nie ma mowy – zaśmiał się, zapinając zegarek na nadgarstku. – To nie byłaby randka ze mną, tylko z tobą. Podejrzewam, że odpowiadałabyś za mnie na wszystkie pytania.
- Mój Boże, jak ty mnie dobrze znasz – westchnęłam, biorąc go pod ramię. – Z kim i gdzie?
- Z Chejronem w wielkim domu – odpowiedział, szczerząc się do mnie jak głupi. Momentalnie od niego odskoczyłam, przywołując niesmak na twarz.
- Nicolas, wiedziałam, że jesteś dziwny, ale zoofilia?
- A Chejron jest faceeteem – zaświergotał, łapiąc mnie szybko w talii i przyciągając do siebie. – No, przynajmniej w połowie. W drugiej połowie jest...
- ...koniem. Pierdoło... – jęknęłam, chowając twarz w dłoniach. – Dobrze, że nie ma pięciu lat i winorośli owiniętej wokół du...
- On ma parę tysięcy lat – oświadczył Nick, kiwając z powagą głową. – Chyba nie istnieje coś takiego jak starszofilia.
- Skończ – poprosiłam, rwąc z drzewa jednego liścia i mnąc go w dłoni. – Po prostu skończ.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (6) cz.2
czyli o tym, jakie skutki może mieć narada, dyskryminacji, przystojnym blondynie i wsparciu uczestniczki.
- Graj, Esmeral, graj. Uśmiechnij się- syknęłam do niej, porozumiewawczo kiwając głową, starając się wyglądać na tak rozbawioną jak wszyscy wokół.
- Vicky, ale ja…- zaczęła, próbując wyswobodzić nadgarstek z mojej dłoni.
- Czyli wy dwie chcecie wziąć udział w Turnieju?- zapytał Milos, przeuroczy kretyn i rasista w jednym.
- Tak!
- Nie?
- Tak -poprawiłam Es dobitnie i uśmiechnęłam się do Milosa promiennie. Kiedy Esmi kopnęła mnie w kostkę, puściłam jej rękę i dodałam:- Czyli wszystko pięknie. Znalazłam drugą ochotniczkę i bardzo chętnie dołączymy się do którejś z grup.


Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (7) cz.1
o obieraczkach, kartotekach, a raczej segregatorach, cenach smyczy i zbyt opanowanych ludziach
- Mam przyjaciela do sprzedania – zwrócił się do Evy, łapiąc Sebę i stawiając go przed sobą.-  Glanc nówka nieśmigana, po promocyjnej cenie za paczkę „Prezydentek”. – Mówiąc to, okręcał go, prezentując go z każdej strony. – Mogę dorzucić Felixa, jak już wróci. 
- Chyba będę ich musiała trzymać pod łóżkiem – zastanowiła się Eva, przejeżdżając Sebastiana z góry na dół wzrokiem. Zrobiłam krok i ustawiłam się obok niej, zaplatając ręce za plecami. – Ale paczka „Prezydentek” to trochę wygórowana cena. Nie dałabym pół nawet za ciebie, Nicolas. 
- Weź ich – stwierdziłam. – Dorzucę ci Nicka w gratisie, pod warunkiem, że pomożesz mi odebrać od niego te „Prezydentki”. – Cokolwiek to było, chciałam to zobaczyć. A jeśli to było żarełko, to zjeść. Trzeba korzystać z życia. 
- Cholera, kicia, następnym razem sama sobie będziesz kupowała czekoladę – stwierdził Nick, na co pokazałam mu język. 
- I tak nie lubiłam tych truskawkowych, co mi kupowałeś – oznajmiłam, a on udał, że chwyta się za serce. Oczywiście, że lubiłam te czekolady, ja lubię każdą czekoladę, ale nie musiał o tym w tamtej chwili wiedzieć. Kiedyś mu sprostuję. 
- Ale jak widać je wżerałaś – odparował, mierząc mnie wzrokiem. No cymbał. 
- Wiesz, Eva, możesz go sobie wziąć w zupełnym gratisie, nawet ci te całe „Prezydentki” dorzucę. 
- Ale będą mi hałasować – powiedziała, opierając brodę na pięści. – I brudzić. Wiesz, jak faceci brudzą?
- O, wypraszam sobie – rzucił Sebastian, kładąc ręce na biodrach. – Umiem nawet obsługiwać miotłę, ziom! Nie dyskryminuj mnie.
- Sebuniuniu – zacmokała Eva, kręcąc głową. – Ale smycz kosztuje. 
- Jesteś okropna. 
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (7) cz.2
o kojarzeniu ludzi, Turnieju i liczeniu zasad narady
- Rozpoczęcie zaczyna się o dziewiątej rano…
- Tak wcześnie?- jęknęłam odruchowo, po czym dodałam, patrząc na Es:- Jak tak, to niech się później nie dziwią, że nic mi nie będzie wychodzić…!
- O bogowie, właśnie- poparła mnie i wykrzywiła usta.- Za mało…
- Uwaga, wprowadzam zasady tego spotkania!- zawołał Milos, skupiając uwagę na sobie. Wszyscy spojrzeli na niego zdumieni, tą gwałtownością zmiany tematu. Jednak wszystko stało się jasne, kiedy mój przyjaciel wyrecytował zasadę numer jeden:- Victoria Rowllens nie odzywa się do mnie i nic nie komentuje. Kolejne zasady dojdą w trakcie.
Wspominałam coś kiedyś o dyskryminacji, cholera?
- Widzisz? A mówiłam, że zapamiętanie mojego imienia i nazwiska dobrze ci zrobi- wyszczerzyłam się słodziutko, tym samym wzbudzając śmiech wszystkich wokół.
- Nie łam zasad!- pisnął chłopak, a ja z Es popatrzyłyśmy na siebie, rozbawione jego tonem i obie z trudem powstrzymałyśmy śmiech.
 Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (8) cz.1
o cholernych porankach, pomarańczowych bandankach, wf-istach, handlowcach, prawie wygranej olimpiadzie matematycznej i telefonach
- Zamknij się Nicolas. – Uśmiechnęłam się do niego słodko, po chwili wracając spojrzeniem na stojącą blondynkę. Ta z rozwalającym uśmiechem podała mi rękę, przesuwając okulary na nosie w górę.
- Gabriela, niestety mieszkam blisko tej twojej pierdoły i mam to nieszczęście czasem spotykać go na posiłkach. Chyba, że mnie unika. – Posłała Nicolasowi pseudo-groźne spojrzenie, na którego widok chłopak parsknął śmiechem. – Następnym razem mi powiedz, kiedy przyjeżdżasz, bo zaczęłam cię nawet po naszych obozowych bunkrach szukać.
- Mamy obozowe bunkry? – spytałam, po chwili wskazując na Nicka. – Możemy go tam zamknąć? Proszę?
- No olaboga, kicia, czemu ty mnie zawsze chcesz zamykać? – zdenerwował się Nicolas, zaplatając ramiona na piersi i patrząc na mnie z góry (co wcale nie było zabawne, bo był ode mnie wyższy o prawie głowę). – Byliśmy w kuchni, koło lodówki, chciałaś mnie tam wsadzić, żebym się zamroził.
- Nieprawda, tam było za dużo jedzenia, nie opłacałoby mi się to. – Wywrócił oczami. – Chyba, że bym to wszystko wyjęła. I zjadła. To tak, zamiast mogłabym tam ciebie włożyć.
- Przechodziliśmy obok więzienia, a kicia „Ej, Nicolas, patrz, tam powinni być twoi współlokatorzy!”. – kontynuował Nicolas, na co tym razem ja przewróciłam oczami.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (8) cz.2
o szumiącej trzcinie, równowadze, firankach, braterskiej miłości Thomasa i jednorożcach

- Nie tak, stępisz go!- zawołał.
- Kogo, ciebie? Ciebie tępię całe życie i nigdy…
- Miecz! Nie szuraj!
- Jesteś przewrażliwiony- zawyrokowała Es, wbijając miecz w ziemię i opierając się o niego.
- Es, wyjmij to…
- Nicolas, zachowaj równowagę…- wtrąciłam identycznym tonem patrząc na niego znacząco i z rzekomym zrozumieniem.
- Kicia, wyjmij ten miecz z ziemi. Nie trzymaj go tak.
- Bądź szumiącą trzciną, Nick…
- Człowieku, to jak?!- brązowooka z frustracją prychnęła, z trudem unosząc metal nad ziemię.- Powiedz mi jeszcze, że nie mogę nim walczyć, bo go wyszczerbię! Albo, że mam ciachać powietrze, bo substancje z których zrobiony jest ten słomiak, źle działają na jego połysk!
- Nie, nie martw się Es- zawołałam za nią.- Jeżeli twoje przypuszczania okażą się prawdziwe, zawsze zamiast manekina możesz poćwiczyć na hipokrycie obok.- Nicolas pokazał mi wysoko uniesiony w górę trzeci palec ręki, od lewej i prawej strony licząc... Odpowiedziałam najsłodszym uśmieszkiem na jaki było mnie w tamtej chwili stać. Często mi to pokazywał, po woli zaczynałam przyjmować ten gest za znak miłości do mnie.
- Victoria, ty też wstawaj- zarządził.- Ćwiczycie obie.
- O cholera, cofam- jęknęłam i wykonałam taki ruch ręką, jakbym odsuwała ich od siebie jak niechciane okruszki.- Nick, złotko, jesteś zajebistym trenerem. Idź tam i z Esmi ćwicz… tę, no. Równowagę.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (9) cz.1
o pobudkach w 11, tańcach deszczu, zakładach, żeńskich szatniach, magii, truskawkach i zasadach
- Z racji tego, że jest już odpowiednia godzina… Zaczynamy! (...) O nic się nie martwcie, wszystko jest tak zaplanowane, że wy tylko idźcie do szatni. Tam was znajdziemy i upewnimy się, że tym razem nikt nie spędzi zawodów w piwnicy, bo się zgubił.
Chejron urwał, i słusznie, ponieważ cała jadalnia zawrzała od śmiechu. Ktoś krzyknął:
- To było celowe!
Popatrzyłam się na rodzeństwo Hermesa, których to wspomnienie też rozbawiło. Amy obróciła na ławce, żeby krzyknąć coś w tłum, do owej osoby, która się „zgubiła”, Chase uśmiechnął się do siebie,, ale zaraz postanowił mi wytłumaczyć o co chodzi:
- Kilka lat temu był Turniej, inny Turniej, a taki jeden Chris zamiast trafić na miejsce zawodów zatrzasnął się w piwnicy.
- A najlepsze jest to- przerwał Chase’owi Nicolas z pełnym podziwu spojrzeniem.- Że nikt przez trzy godziny się nie zorientował, że zamiast niego udział bierze Felix.
- Sam Felix też się nie zorientował, że zastępuje Christophera - dopowiedziała Amy, tak, jakby go doskonale rozumiała. - Był pewien, że to on powinien brać udział w tamtym Turnieju.
Razem z Es wymieniłyśmy znaczące spojrzenia. Jeżeli, cholera, tu można spędzić godziny w klaustrofobicznym pomierzeniu, a nikt się nie połapie, że zastępuje cię ktoś inny, to ja też miałam obiekcje, czy to bezpieczny pomysł spędzić tu wakacje.


 Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (9) cz.2
o ploteczkach z geografem, braku publiczności, zwolnieniach i ucieczce przed śmiercią
- Co tu się dzieje, dlaczego z panem rozmawiam?
- Też żałuję- bąknął wyniośle i przetarł chustką, którą trzymał w kieszeni spodni, swoją dorodną łysinę.- Wszyscy zostaliście poddani próbie. Spotykacie kogoś, na kim chcecie się zemścić, bo coś wam w życiu złego zrobili. Przykładowo: twoja nowa koleżanka, panna Esmeralda McLade… zawsze lubiłem to dziecko, była świetna z kartografii… ta biedna dziewczyna właśnie rozmawia ze swoją macochą. Ines widzi swojego ojca, Jenny rozmawia…a raczej ignoruje samą Demeter, a Charles spotkał się z kolegą ze szkoły, zawiła historia.
- Nie jesteś sorkiem, sorek by takich rzeczy nie wiedział- zauważyłam.- Nie znałby tych imion nawet.
- Faktycznie. Stworzyli mnie bogowie, więc wiem wszystko co się dzieje na tej Planszy… oraz wiem wszystko o tobie, panno Rowllens.
Nie spodobało mi się to ani trochę. Nie zna mnie, nic o mnie nie wie, bo skąd? Bogowie? Aż parsknęłam śmiechem i wywróciłam oczyma.
- Ulubiony kolor?
- Sama nie wiesz. Ale na razie uważasz, że srebrny, czarny i szary.
- Ulubiony film?
- Też nie masz jednego.
- Najgorszy przedmiot?
- O dziwo chemia. Schlebiasz mi, panno Rowllens.
Cholera, dobry jest…
- Czyli mam tu z panem siedzieć? To tortury czy co? Co to ma do Nemezis?
- Masz ze mną rozmawiać, rozmawiać, aż tak się zirytujesz, że będziesz chciała się na mnie wyżyć- oznajmił, takim tonem, jakby opowiadał o głodzie w Nigerii.- Nemezis. Kara. Gniew bogów. 
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (10) cz.1
czyli o uroczym rodzinnym spotkaniu, błędach przeszłości i papierach rozwodowych

 - Mamusia – wycedziłam jadowicie. Przez chwilę nawet miałam wrażenie, że wyrosły mi kły, z których ściekała trucizna, dzięki czemu mogłabym opluć wszystko dookoła.
Dobra, żartuję, wkurzyłam się po prostu. Już miałam od niej spokój. Nie widziałam jej kilka dni i to były najbardziej spokojnych kilkadziesiąt godzin w moim życiu.
- Jaka sarkastyczna – prychnęła, na co ja odpowiedziałam dziwnym, wykrzywionym wyrazem twarzy. – Nie krzyw się tak, jesteś wtedy taka brzydka.
- Na szczęście ty nie potrzebujesz żadnych grymasów, żeby taka być – rzuciłam, lustrując ją od stóp do głów. – Po coś tu przyszła?
- Jaka ty jesteś bezpośrednia. – Błąd. Jestem bardzo delikatna. I subtelna. I wrażliwa. Chyba, że mam do czynienia z nią. Nie wierzcie jej, jestem bardzo miłą osobą. – Wpadłam na wasz Turniej! – oznajmiła z entuzjazmem, zaczynając się przechadzać po pokoiku. Nie mógł on mieć więcej niż dwunastu metrów kwadratowych, więc za dużo to się ona nie nachodziła. Jednak kroczyła z tą samą wyniosłą miną, obrzydliwie kręcąc biodrami i zadzierając podbródek do góry.
- Chciałaś go zepsuć swoim pojawieniem się? – strzeliłam, wreszcie odrywając się od ściany. Dopiero po chwili doszło do mnie, jak bardzo to wszystko było bez sensu. – Ty nawet nie czytałaś mitologii.
- Może i tak. – Zatrzymała się, stając naprzeciw mnie. Ha, widzicie, miałam rację! Wiedziałam, że nie czytała. Mój teletubisiowy zbiór jest bezpieczny. – Wyglądasz, jakbyś połknęła kija od miotły. Trochę luzu, dziewczyno.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (10) cz.2
czyli o bestiach z idealnym uzębieniem, armatkach wodnych i mokrych koszulkach
Dotrzymywałam kroku Victorii, która dzielnie szurała mieczem po gruncie – już widziałam tę minę Nicka, kiedy się na to patrzył: „Nie! Zostaw! Stępisz go!”. W przełomowym momencie, kiedy się wysiliła i wreszcie uniosła go w powietrze, armatka wodna wytrąciła go jej z rąk, przy okazji wywalając całą jej osobę na ziemię.
- Hahahah, oferma!– zawołałam. Minęłam plującą wodą Vicky i poszłam dalej, nadal patrząc się na nią, już przez ramię i się śmiejąc, gdy nagle jebut! Poczułam, jak traciłam grunt pod nogami, a moja twarz została zalana litami wody.
Określmy to tak, że Vicky, po wyczerpującej torturze podnoszenia się, ponownie rozpłaszczyła się na ziemi, przygnieciona mną. Coś czuję, że Milos był zazdrosny.
- Ał. Ałałałałałałałałał – jęczała dziewczyna. Myślę, że tego powodem nie była nawet moja waga, a to, że grunt był dość nierówny, no i…
E tam, mi było bardzo wygodnie.


 Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (11) cz.1
czyli o zapuszkowaniu kogoś w szatni, jednoosobowych zawodach i punktach turniejowych
- No i co z tego? – Puścił moje plecy, rozkładając szeroko ręce. – Moja rola zwęża się do tego, że siedzę na swoim sędziowskim stołeczku szósty rok z rzędu i pachnę.
- Wcale nie pachniesz.
- Ależ owszem, pachnę i wyglądam jak księżniczka na wieży – westchnął. – Jedyne, co jeszcze by można wliczyć do zakresu moich powinności, to przyznawanie punktów drużynie za świetne tyłki uczestniczek Turnieju. Czego oczywiście nie robię – dodał szybko, widząc mój wzrok. – Czysto hipotetycznie.
- Nie mów, że przyznajecie punkty grupom za dobre dupy – jęknęłam, klepiąc się w czoło.
- Ja nie, ja daję za ogólną figurę – zaczął się bronić. – Thomas daje za cycki. A Sabina jest sprawiedliwa. Chyba, że w grę wchodzi woda, wtedy wszyscy robimy sobie konkurs na mistera mokrego podkoszulka.
- Fajnie – rzuciłam kąśliwie, chociaż, no nie powiem, w przyszłym roku startuję na stanowisko sędziego. Mister mokrego podkoszulka mnie przekonał. – Dajecie specjalne punkty za nokaut na przeciwniku prawym sierpowym w nos.
Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (11) cz.2
czyli o tym, jak przeżyć w szpitalu, o nieotrzymanych kwiatkach, żółtej farbie i o tym, co się dzieje kiedy Rowllens przypomni sobie, że zepsuła Turniej
Nicolas odchrząknął i z uśmiechem omiótł spojrzeniem nas wszystkich.
- To wy się bawcie dalej, a ja idę sprawdzić co u kici.
- Mogę iść z tobą?!- zawołałam, na chwilę odciągając szmatkę z lodem od nosa.
Alex popatrzył się na Nicka tak, jak na mnie przed chwilą. Syn Hermesa posłał mu szatański uśmiech, ale dla podkreślenia efektu uniósł brwi w górę, jakby nie wiedział o co blondynowi chodzi.
- Nie, raczej nie.- Nick wydął dolną wargę, nie odwracając wzroku od Alexa.- Myślę, że koniecznie powinnaś zostać tu z Alexem, a ja powiem Es, że jeszcze żyjesz. I że masz fachową opiekę.
- Proszę- jęknęłam rozpaczliwie.- Nie zostawiaj mnie tu, nie ręczę za siebie!
Alex wyglądała tak, jakby i on mógł wypowiedzieć moje słowa.
- Ja za ciebie ręczę- przerwał mi mój współlokator.- I liczę na ciebie. Jak się zbliży, pamiętaj: broniłaś się.
- To nie jest śmieszne- wykrzywiłam się.- Pójdę z tobą…!

- Nie dojdziesz tam sama- skwitował Peter kręcąc z powagą głową.- Zaniosę cię.


Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (12) cz.1


Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (12) cz.2
czyli o uczuleniu na srebro i nie-srebro, dowcipach o zakonnicach, humorze Rowllens, zaangażowaniu Thomasa w sędziowanie oraz metodzie zdobywania przyjaciół przez Jenny

- Choć trzeba przyznać tym nowym, że wyglądają bardzo seksownie w przydużych koszulkach.
- Ile nowych już to kupiło?
- Powiem tak: jesteś pierwszą, która chyba nie kupiła.
- Nie chyba, tylko na pewno nie kupiłam.
Odpowiedział mi drwiącym uśmieszkiem. Nie pozostało mi nic innego jak pokręcić z politowaniem głową i udać, że nie mam ochoty się zacząć śmiać.
Podciągnęłam nogi i usiadłam po turecku, wbijając łokcie w kolana. Thomas znowu posłał mi pełne politowania i wyższości spojrzenie, co robił stanowczo za często i spojrzał na mnie.
- Jesteś w głębokiej depresji.
- Nie jestem - zawołałam urażona.- Czuję się świetnie.
- Rowllens, widziałam cię na śniadaniu. Już wczoraj w szpitalu wyglądałaś lepiej niż wtedy; mimo tego sinego guza zamiast nosa.
Cholera, co by tu wymyślić? Nie mogłam przecież się przyznać, że byłam zdruzgotana tym, że się ośmieszyłam. Ba!, nie mogłam przyznać, że uważam, że się ośmieszyłam! Inna sprawa, że już mi przeszło, ale najwyraźniej trudno jest to uświadomić innym, którzy wiedzą lepiej, jak sama się czułam.
- Nie wyspałam się.
- Nie było cię na imprezie. Byłaś w domu i spałaś.
- Johnny zaciągnął mnie tam siłą - uściśliłam od razu. żeby potem nie było, że jestem aspołeczna...! - Źle spałam, serio. Próbowałam odespać, talerze są bardzo wygodne.
- A Nicolas skonfiskował ci wszystkie sztućce dla zabawy? - posłał mi rozbawione spojrzenie.
- To dlatego, że przez to powietrze mam nagłe uczulenie na srebro. Rozumiesz: pyłki, trawa, truskawki, prądy morskie…
- Te sztućce nie są srebrne.
- Na nie-srebrne rzeczy też mam uczulenie.


Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (13) cz.1
czyli jak wyprowadzić Norberta z równowagi, o gotowaniu naleśników, podejściu Jenny do wszystkiego co z Thomasem związane i kłótni o uczucia Rowllens

- A no tak, te wasze przysięgi na Styks. One serio działają, Thomas mnie nie oszukiwał?
- Chyba wyjątkowo nie – powiedział Christopher. - Trup na miejscu jak złamiesz.
- A szkoda, chciałem zobaczyć, jak puszczają mu nerwy… - Thomas tęsknie popatrzył za Peterem ale zaraz wzruszył ramionami. Spojrzał się na mnie i jakby zapomniał o całej sytuacji z Peterem, rzucił swobodnie: - Rowllens, mam sprawę.
- Powtarzasz się.
- Bo mam kolejną sprawę – usprawiedliwił się.
- Kolejną? Czyli teraz jaką?
- No to jak, Rowllens. Z nim się umawiasz, a ze mną nie?
- Ja się z tobą umówię - wtrącił się usłużnie Christopher.
Thomas popatrzył się na niego tak, jakby nie spodziewał się innej odpowiedzi.
- Dzięki stary. To miłe.
- Nie umówiłam się z Peterem, on po prostu nie zrozumiał sarkazmu. Z resztą myślałam, że on pyta właśnie z sarkazmem. Tak jak ty cały czas - powiedziałam do Thomasa, który niewinnie wzruszył ramionami.
- Ale mi nawet przez sarkazm dajesz kosza.
- Och przepraszam, że uraziłam twoje uczucia.
- I znowu sarkazm - zauważył Chris. 


Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (13) cz.2


Wakacje z o.o. (14) cz.1
czyli o bogactwie Amy, bajerowniu kici, bezsenności, niepoważnych rozmowach o 3 rano, napadzie na sklep i konsekwencjach braku snu

Nagle westchnął zupełnie tak, jakby właśnie się obudził.
- Jestem skończony.
- Jesteś pijany - poprawiłam go.
- To też prawda – zgodził się ze mną, zsuwając się z klifu na piasek, a potem obracając się przodem do mnie. Siedząc, byłam od niego o pół głowy niższa, czyli patrzyłam na niego z tego poziomu, co zazwyczaj. - Chodź Rowllens, zrobimy wycieczkę do jednego ze sklepów na Long Island. Potrzebuję się upić.
- Właśnie ci oznajmiłam, że jesteś pijany - przypomniałam, nie ruszając się z miejsca, mimo że podał mi rękę, aby pomóc zejść z klifu. - A ty teraz mówisz, że musisz się upić. Kochany, ty naprawdę jesteś pijany. I to nie daje ci ultimatum, by nazywać mnie Rowllens.
- Potrzebuję upić się bardziej - poprawił się, wykrzywiając cynicznie. - Chodź. Sklep czeka.
- To daleko - zauważyłam.- Nie możesz wziąć więcej od Oscara?
Tak, idźmy do Oscara! Mówiłam już, że on jest przystojny? Cholera, a może śpi tylko w spodniach, bez bluzki? Przepraszam, ale jakieś profity z tej sytuacji, w którą mnie wmieszali, mi się należą; potrzebuję jakiegoś wynagrodzenia.
- Wypiłem mu wszystko - posłał mi niemal dumny z siebie wyszczerz. Egoista. Może ja też chciałam coś z życia? - Chodź. Trzy godziny spacerkiem.
Odpowiedziałam mu szerokim, sztucznym uśmiechem. Wstałam, chwytając go za wyciągniętą rękę. Dłonie mimo chłodu miał ciepłe, trochę szorstkie, ale bardzo smukłe, jak u skrzypka albo pianisty.
- W jedną stronę, oczywiście - dodał, kiedy moje stopy dotknęły ziemi.
Nie wytrzymałam i się zaśmiałam. Nicolas zarzucił mi ręką na ramiona i poprowadził w stronę trawy, schodząc z plaży. Czułam, jak lekko się zatacza, ale postanowiłam zwalić to na piasek, i że trudno po nim chodzić prosto…


Wakacje z o.o. (14) cz.2

 Wakacje z o.o. (15) cz.1
czyli o plotkach, wyrozumiałości Jenny, ekipie ratunkowej, perfumach i grze w karty, troskliwym Thomasie i powrocie do domu
- Nie? Chryste, Rowllens, nie po to dwa dni namawiałem Kucyka, żebyś teraz po prostu uznała, że nie masz ochoty! No kobieto.
- Namawiałeś? - Uniosłam brwi wyżej, patrząc na niego z politowaniem. Thomas cmoknął i machnął ręką na odczepne.
- Uwierz, jakbym go namawiał, to na Sylwestra nie wróciłabyś do domu.
- Poza tymi fałszywymi oskarżeniami... Nadal jest na ciebie obrażony za te rzeczy, które faktycznie miały miejsce - przypomniał mu szatyn. - Przez te pijawki i sól w łóżku Henry'ego.
- Obrażony na ‘nas’, jak już - poprawił go syn Tanatosa od razu i szybko spojrzał się na mnie.- Nie pytaj i nie zmieniaj tematu.
- A nawet jakbym mogła jechać… To niby z kim?
- Ze mną - oznajmił, jakby innej odpowiedzi być nie mogło. Widząc moją minę, westchnął i uśmiechnął się bezczelnie. - Przecież nie przegapiłbym kolejnej przejażdżki z tobą w jednym samochodzie. To były wspaniale spędzone godziny.
- Mam dziwne wrażenie, że na mnie Chejron też jest obrażony. I był zanim tu przyjechałam. (...) Inaczej nie skazywałby mnie na tyle wspaniale spędzonych godzin z tobą w jednym samochodzie.(...) I nigdzie z tobą nie jadę.
- Dlaczego nie?
- Ponieważ nie zniosę cię siedzącego metr ode mnie przez tyle godzin.
- No dobra - wzruszył ramionami, a ja zdążyłam się zdziwić, że tak szybko odpuścił, kiedy dodał: - Weźmiemy obozowego vana. Posiedzisz w przyczepie, na pudłach z truskawkami.
Uniósł pytająco brwi, jakby chciał zapytać "co ty na to, Rowllens?", uśmiechając się jeszcze szerzej, a jego uśmiech sprawił, że na chwilę przypomniał wilka.
Prawie się nie zaśmiałam, ale szybko sobie przypomniałam, dlaczego nie mogę jechać. Od razu odzyskałam powagę i z gracją podniosłam się z ławki, stając naprzeciwko nich.
- Truskawki przynajmniej lubię - odgryzłam się. Tak, truskawki lubię. Nie aż tak zachłannie jak Doktorek, ale jednak. Chris znacząco uniósł kciuk w górę za plecami Thomasa. - Ale przykro mi, nic z tego. Bo nigdzie nie jadę.


 Wakacje z o.o. (15) cz.2
Wakacje z o.o. (16) cz.1
czyli o przyznawaniu się do błędów, dobroci Christophera i czterech chłopcach, którzy nigdy nie dorastają
- Plusem Charlesa jest to, że jest jedynakiem - zawyrokował Chris.
Nie bardzo wiedziałam, skąd taka teza, bo byłam zbyt zajęta rzucaniem ukradkowych spojrzeń Oscarowi. Rzecz jasna żaden z nich nie musiał o tym wiedzieć, więc szybko rzuciłam:
- Aż tyle plusów?  I to jeszcze jakich, cholera, zazdroszczę!
- Tak. A jako że jest jedynakiem, ma wiecznie wolną chatę.
- A ty?
(...)
- No, ja też jestem jedynakiem – przyznał. - Ale ten plus oddałem Charlesowi. Ja mam swoich wystarczająco dużo.
Słysząc to, Charles wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i posłał mi spojrzenie „Yhym, jasne. Ale weź- nie psuj mu marzeń!”. 
- A naprawdę: domek Eris jest mały i nie ma plazmy.
- Jesteśmy wybredni i mamy priorytety - mruknął Oscar niewyraźnie, bo nie wyjął z ust papierosa, którego przed chwilą odpalił.
- Poza tym jest biologicznie czynny – wyjaśnił Chris, przechylając głowę i zamykając oczy. – I nadal nie wiem, który to był numer.


Wakacje z o.o (17) cz. 1
czyli o wspominaniu drogi do obozu, operacji Oscara, zazdrosnej Cleopatrze, prezydentkach oraz Jenny, która twierdzi, że przez tęczę można rozmawiać.

. - Zostawiam cię na… niecały dzień samą, a ty już mi się z hołotą bratasz!
- Spokojnie Jenny - zauważył Christopher opiekuńczo klepiąc mnie po ramieniu. - Jestem tu jeszcze ja, pilnuję ją przed nimi.
- O tobie też mówiłam, Mortfel - burknęła, na chwilę na niego zerkając. Christopher bardzo się tym nie przejął, uśmiechnął się do niej milutko. - Victoria, co ty tu robisz?
- Właśnie. - Przeniosłam wzrok na chłopaków. - Co ja tu robię? Co od was chciał Chejron?
- Eee…- zaczął Charles, drapiąc się po brodzie i szukając wsparcia u Thomasa i Oscara. Blondyn wzruszył ramionami. - Chyba chodziło o jakieś baloniki. Nie wiem, to nie byłem ja.
- A broniłeś się najzajadlej - mruknął Oscar, przejeżdżając ręką po swojej wąskiej twarzy, jakby był zaspany.
- To już nawyk - wyjaśnił Charles i prychnął rozbawiony. Obdarzył nas wszystkich swoim krzywym uśmiechem. (...)
- No jasne, że nie ty - mruknął Thomas z irytacją w stronę Charlesa. - Każdy wie, że to Christopher. Tylko jemu by się chciało doklejać dmuchanym różowym koniom zdjęcie Chejrona na pyskach.
- Ha! A czyj to był pomysł, co? – obruszył się syn Eris, patrząc na Thomasa z politowaniem.
- Pomysł był dobry, ale to nie ja siedziałem i dekorowałem balony.
Obróciłam się w stronę szatyna, by spojrzeć na niego z pobłażliwym uśmiechem.
- Chciało ci się? Naprawdę?
- Nie, ale ktoś musiał -  wyszczerzył się w odpowiedzi. - Inaczej Chejron by się nudził na Obozie. Ktoś musi dać mu pole do popisu, żeby mógł pokazać, jaki jest surowy. Inaczej dla wszystkich byłby kochanym Wujkiem Chejronem.

 Wakacje z o.o (18)
czyli dlaczego Victoria chciała zabić Es przez Petera i o początku miłości Charlesa.

- Kurde, wiedziałam, że ktoś był w tej łazience.
- Skąd?
Wszyscy spojrzeliśmy się na Amy, która wciąż kiwała głową sama do siebie na znak, że „ha, miałam rację, ktoś tam jednak był!”. Widząc nasze pytające spojrzenia, wywróciła oczami i odparła, jakby to było oczywiste:
- Normalnie pusta ubikacja nie odpowiada ci nic na pytanie „jest tam kto?”. Tym bardziej dziwne, że mi odpowiedziała głosem Christophera: „Nie, to tylko ja, ignoruj dalej.”.
Esmeralda zaczęła się śmiać, a Johnny zamknął z konsternacją oczy i wziął głęboki wdech. Pokręciłam z dezaprobatą głową, ubolewając nad intelektem Christophera. Johnny chyba wolał wzdychać nad brakiem zaradności w życiu Amy, bo cmoknął kilka razy, wziął dwa głębsze wdechy i popatrzył się na nią z niedowierzaniem.
- I ty miałaś wątpliwości, że ktoś tam był…? – mruknęłam, będąc pod wrażeniem.
- Skąd ty się wzięłaś - jęknął Johnny. – „Normalnie”? „Normalnie nie odpowiada”? Czyli czasem dla zabawy rozmawiasz z pustą łazienką?
- Przepraszam bardzo - zaczęła butnie Amy, nakazując mu uwagę uniesionym palcem i teatralnym ruchem głowy - ale po chwili poszłam sprawdzić.
- Po chwili? (...).
- Mogłam się przesłyszeć - zbyła Esmeraldę. - Więc poszłam sprawdzić, spokojnie.
- I co?
- I znalazłam Chrisa.
- No popatrz…! - wtrącił ironicznie Johnny.
*
- Pięknie pachniesz.
(...)
- Pewnie truskawkami - wtrąciłam, na co Es, mimo, że nie spojrzała na mnie, trąciła mnie ramieniem.
- Stary… dziesięć minut temu wstałam z łóżka, nie mogę pięknie pachnieć - odparła, lekko prychając.
Thomas, który jak na razie był podejrzanie cichy w stosunku do mnie- nic nie mówił, nie komentował, nie dokuczał mi, obrócił się minimalnie na ławce tak, by na mnie popatrzeć. Oho- czyli koniec wolności, wracamy do uszczypliwych uwag. Jednak dzielnie nie wywróciłam oczyma, a jedynie też na niego spojrzałam z miłym uśmiechem, unosząc pytająco brwi. Nie wyjmując rąk z kieszeni kurtki zjechał mnie spojrzeniem od góry do dołu.
- Za to ty, Rowllens - powiedział z powagą, - śmierdzisz. Błotem.
Spojrzałam na niego zblazowana.
- Czy ktoś mi wyjaśni… - Christopher obrócił się przodem do Charlesa i Oscara i wskazał na Thomasa otwartą dłonią. - Jakim cudem to on ma tyle dziewczyn i to naprawdę inteligentnych i fajnych?


 Wakacje z o.o (19)
czyli o obcinaniu włosów, byciu nieuznanym, ognisku i licznych starszych braciach Sary oraz kajakach.

 - Nie ma tragedii. Ujdzie. Jeszcze mam szansę opchnąć cię, z taką fryzurą…za może cztery wielbłądy?
- Na cztery bym nie liczył - wtrącił się Thomas.
- Na cztery wielbłądy nie, ale cztery owce…? - dodał Oscar, przechylając lekko głowę w bok i mierząc mnie uważnym spojrzeniem jak pozostali.
- Za cztery owce na pewno. Jedną nawet byś trzymał w domu, to nie zauważyłbyś braku Rowllens - zakończył Thomas, mrugając do mnie porozumiewawczo. Pokręciłam z politowaniem głową, a ten tylko uniósł w palcach jeden z kosmyków moich włosów. - To co? Kto cię tak lubi, że uratował cię przed twoimi włosami?
*
- No, sam widzisz! Będzie świetna zabawa.
- Mamy zaraz Turniej, w którym bierzemy udział.
- Nie, ty bierzesz udział. – Thomas uniósł obie dłonie, jakby chciał prosić Norberta, żeby ten go w to nie mieszał. – Ja siedzę, jem pączki i obstawiamy z Nicolasem ile razy Rowllens wbiegnie w drzewo.
- Ani razu nie wbiegłam drzewo – zauważyłam, patrząc na Thomasa zblazowana. (...)
- Wiem, dlatego ani razu nie wygrałem tych zakładów. 


 Wakacje z o.o (20)
czyli o grupowych Hermesa i Aresa, nawiedzonych domach śmiechu na Planszy Hermesa i boskim rodzicu Es.

- Zostałeś trenerem?
- Urodziłem się nim – odparł, przejeżdżając napiętą dłonią po swoich włosach sterczących zza opaski na czole. Niczym model w reklamie szamponu. – Ale spodnie przyszły dopiero wczoraj, więc można powiedzieć, że wczoraj awansowałem.
- No nieźle, stać was na prawdziwego trenera.
- Przecież to Chris. – Oscar popatrzył się na nią, jakby to było oczywiste. – Jest tani jak zawsze.
Jakby na potwierdzenie tych słów, kicający wokół nich Christopher w różowym polo i białych szortach wykonał trzy piękne wymachy nogi, wykrzykując slogany z płyt pokroju „schudnij trzy kilo w tydzień!” albo „zgrabne pośladki z Betty”.
- Ha! – Charles klasnął w dłonie, żeby potem zrobić z nich dwa pistolety i wskazać na Oscara. – Czyli przyznajesz się do niego!
- Nie, po prostu zauważyłem oczywistość, że jest tani.

- Bo w promocyjnej cenie – wtrącił Christopher, - waszej dozgonnej miłości.


 Wakacje z o.o (21)
czyli jak Rowllens zareagowała na wyprowadzkę Es, ile osób potrzeba do wyciągnięcia drzazgi, i Tudorach na imprezie urodzinowej Jenny.
- Ja też piłam wcześniej. I wyglądam na bardzo pijaną? – Uniosłam jedną brew, uśmiechając się kpiąco. Wyglądałam, byłam pewna, że było ze mną gorzej niż mogłam się spodziewać. – Dawaj, napij się ze mną… Es nie ma, zostałam sama…
(...)
- A co mi tam. – Sara wzięła trunek i spojrzała na mnie porozumiewawczo. – Najwyżej Oscar będzie nas dwie reanimował, jutro rano.
- Mnie mógłby, nie protestowałabym.
- To mój brat – zaśmiała się blondynka, śmiejąc się na głos i uroczo mrużąc oczy.
- To najprzystojniejszy facet jakiego widziałam – powiedziałam, unosząc przepraszająco brwi i rozkładając bezradnie ręce.
- Cóż, to pewnie zasługa silnych genów po ojcu. – Sara wykrzywiła usta na jedną stronę w dwuznacznym uśmiechu, puszczając do mnie oczko.

- Weź, bo do tej pory uważałam siebie za najładniejszą laską na świecie – zaśmiałam się, biorąc ją pod ramię, bo jednak świat się kręcił. – A uśmiechnij się tak jeszcze raz, to zmienię zdanie. I orientację.
Wakacje z o.o (22)
czyli o kacu, utracie pamięci i  poszukiwaniach miłośnika malinek.

Sięgnęłam po klamkę, która leżała na ziemi i po kilku próbach trafienia w odpowiednie miejsce otworzyłam drzwi.
Johnny i Amy odsunęli się dwa kroki w tył, kiedy stanęłam w drzwiach.
Przez chwilę panowała niezręczna cisza.
- Czy tylko ja czuję się jakbyśmy właśnie otworzyli bramy Piekła i w tych wrotach stanęła moja świętej pamięci nieżywa od dwudziestu lat babcia? - mruknęła Amy, teatralnie zasłaniając usta dłonią, jakby chciała zwrócić się tylko do Johna. Następnie posłała mi promienny uśmiech. - Vi, kochanie, jak się czujesz?
Wakacje z o.o (23)
czyli jak unikać faceta, który się gdzieś chowa, o nietrafionych prezentach i treningu dzieci.

Syn Hekate spojrzał na nas, jakby chciał powiedzieć: „No i powiedz mi, że tych bachorów nie powinno się trzymać w piwnicach”.
- Przecież jesteś mądry, dasz radę.
- Jestem – zgodził się ze swoją dziewczyną, – ale skąd do cholery mam wiedzieć jak się robi rękojeści do mieczy i dlaczego miecze tej samej wielkości są cięższe i lżejsze.
- „Magia” – podsunęłam pomocnie. Ich spojrzenia mogłyby pozbawić mnie resztek dumy i wiary w siebie, gdybym była bardziej skryta i nieśmiała. – No co? Jak tu przyjechałam wszystko mi tłumaczyli, że „magia”.

- Może i są dziećmi, ale nie są durni i naiwni – wyjaśnił Norbert, uśmiechając się z politowaniem.
Wakacje z o.o (24)
czyli o magicznych wywarach, radosnej Jenny i poirytowanej Amy.
- Pytacie mnie, co by było jakbyście kiedyś podali komuś taki wywar lub sami wpadli na pomysł jego wypicia, tak?
- Na przykład - bąknął Charles, maskując to zmieszany kaszlem. – Czysto hipotetycznie.
- Mielibyście poważne problemy.
- I dlatego tego nie zrobimy, Wujaszku – odparł od razu Thomas, śmiejąc się nonszalancko, jakby chciał wyśmiać Chejrona, za takie podejrzenia względem ich. – Chris pyta z ciekawości, Charles potrzebuje dokładnych notatek na Turniej.
Chejron zerknął na Thomasa z rozbawieniem zmieszanym z bezradnością, a następnie przeniósł spojrzenie na Chrisa, który rzekomo robił owe notatki. Christopher aktualnie owijał sobie na opuszkach dwóch palców jakiś sznurek, zbyt skupiony na tym, żeby zauważyć, że ma notować, a do tego potrzebuje kartki i długopisu.
Wakacje z o.o (25)
czyli o wspólnych śniadaniach, treningu i rozbitej rodzinie Amy.

- Nie wkurzaj mnie, za to co ci wczoraj zrobiliśmy, mam myć podłogę w jadalni. – Christopher zblazowany spojrzał pod swoje nogi, gdzie przed chwilą jeszcze kapał rozlany kompot ze stołu.
- Ja też. I to z tobą – dodał Oscar, dając nam do zrozumienia, że ma gorzej.
- Choć tyle – mruknął Chris, a potem mrugnął do Oscara, niby po kryjomu, ale tak żeby każdy zauważył i bezgłośnie dodał: - Zawsze razem…
Amy pokiwała głową ze zrozumieniem, jednocześnie sięgnęła po kawę Johnny’ego. Nie tracąc kontaktu wzrokowego z Chrisem, przechyliła kubek, tworząc imponującą brązową plamę na posadce gdzieś za sobą. Oscar i Christopher nawet nie oponowali, obaj mieli identycznie zblazowane miny.
- Ojć. – Dziewczyna dopiero gdy odstawiła pusty kubek, uśmiechnęła się leciutko. Johnny ze smutkiem sprawdził, czy nie zostało nic z jego kawy. – Mam nadzieję, że nikt w to nie wejdzie i nie rozniesie po całej stołówce.
- Przypomnij mi. – Oscar przechylił się, żeby spojrzeć na przyjaciela. – Dlaczego my ją lubimy…?
- Jest urocza – powiedział Chris, uśmiechając się do Amy tak promiennie, że przez chwile wydawało mi się, że zrobiło się widniej.
- Jest bogata – dorzucił Charles, jakby to było potwierdzenie słów Chrisa.
Amy przyjęła oba komplementy, mrużąc oczy jak zadowolony kociak.
Wakacje z o.o (26)
czyli o przesyłce z domu, morderstwie i rodzeństwie, zmianach postrzegania i śmierci Carlosa.

- Victoria, gdzie do jasnej… Teee, kooochaaana. Figurę to ty masz całkiem dobrą – zauważyła Jenny, przystając i mierząc mnie krytycznym wzrokiem znawczyni. A ja poczułam się naga w obcisłych leginsach i podkoszulku do ćwiczeń. – Ale, oj, obie mamy ten problem płaskiego tyłka – dodała, udając, że ją to smuci. 
- Jenny, jak miło cię widzieć. – Chris rozłożył ręce jakby chciał ją objąć albo po prostu zwrócić na siebie uwagę. – I co gadasz, ja uważam, że jesteś akurat…
- Zrób jeden komentarz, o moim tyłku, a na swoim nie usiądziesz przez miesiąc, Mortfel – przerwała mu córka Demeter. A Christopher, jak to Christopher, uśmiechnął się do niej zadowolony z życia.
- Wiesz, że to zabrzmiało bardzo dwuznacznie?
- Wiem i zamierzam to zignorować. – Brzmiała i wyglądała jak ktoś, kto właśnie na żywo w programie kulinarnym wsypał do rosołu pół kilo soli i dalej ten rosół miesza, udając, że kuchni mu nie płonie. – W mojej głowie brzmiało to lepiej.
I omal się nie uśmiechnęła. 
Wakacje z o.o (27)
czyli co się robi w łazienkach, powołaniu do ojcostwa i kolejnej imprezie.

 – Będę chrzestnym!
Przypadkowy chłopak spojrzał na Charlesa jak na wariata, a potem równie zdziwiony spojrzał w stronę Nicolasa – bladego jak papier, i Es- białej jak śnieg.
- Nie szukamy imienia dla…
- Bo już wybraliście! Charles Ackerman!
- Nie…
- Zostawiacie twoje nazwisko? – Charles spojrzał na Es krytycznie, po czym wzruszył ramionami. – Brzmi szkocko, ale jak chcecie.
Esmeralda, teraz już nie biała, tylko czerwona na twarzy, próbowała mu wyjaśnić, że wcale nie wpadli, bo nie mieli okazji, a Charles starał się jej wytłumaczyć, że nie ma co się wstydzić i nie może tego nazywać wpadką, tylko „owocem pięknej miłości”. Nicolas przyglądał się im chwilę, po czym obrócił w moją i Jenny stronę.
- A ja miałem wątpliwości, dlaczego on i Amy tak dobrze się dogadują.
- Bez kitu. – Jenny uśmiechnęła się z butelką przy ustach.
- I razem będą płakać, gdy nie zostaną chrzestnymi waszych dzieci – dorzuciłam, nie spuszczając wzroku z Charlesa, który aktualnie potrząsał dłonią Es i składał już siódme gratulacje. 


Wakacje z o.o. (28)
czyli o męskiej dumie, mieczu, panicznym lęku i uśmiechniętym Oscarze.
- Jakiś problem?
Zza Petera wyłonił się Norbert, patrząc na mnie zaciekawiony.
- Tak! On wciska mi coś, czego nie chcę!
- To prezent – wyjaśnił Peter, unosząc rękę wyżej, żeby Norbert wiedział, o czym mówimy. – Na szczęście.
- Szczęście to ja będę mieć, jak wreszcie dasz mi spokój – oznajmiłam, otwierając drzwi. – Nie chcę od ciebie żadnych prezentów!
Mina Petera mogła oznaczać dwie opcje. Pierwsza- zrozumiał i jest zdziwiony dlaczego. Druga- zrozumiał, ale tyle, że jestem dziksza niż myślał i owszem, marzę urodzić jego dzieci.
Zirytowana zwróciłam się do Norberta:
- Norbert, idziemy, zaraz Turniej.
Po czym zamknęłam za sobą drzwi. (...)
Zza drzwiami, pierwszy odezwał się Peter:
- Leci na mnie.


Wakacje z o.o. (29)
czyli o chińskim plastiku, pomysłach, byciu twardym, strychu i planie

- Arthur! – rozległo się za nami. – Arthur, zobacz!
Odwróciłam się. Z chłopakami stała Helen, córka Apolla, która też brała udział w Turnieju. (...)
- O nie, już wzięli zakładników – szepnął bardziej do siebie niż do mnie syn Tanatosa i ruszył w ich kierunku.
- I co Rowllens, co mu nagadałaś?
- Nic. – Spojrzałam na Thomasa, który patrzył na mnie i uśmiechał się sceptycznie. (...) – Przyznałam mu rację, że jesteście dla niego okropni, a Arthur się zgodził wam pomóc.
- To to tak działa…? – Thomas spojrzał na brata z grymasem niedowierzania na twarzy. – Jak ci powiem, że faktycznie cię gnębię, to pomożesz mi wydepilować Judy brwi dziś w nocy?
Na samą wizję tego Arthur pobladł, utkwiwszy gdzieś przed sobą wzrok. Pewnie już miał halucynacje wściekłej Judy rano. Wściekłej Judy bez brwi.


Wakacje z o.o. (30)
czyli o Betty, rekinie, nauce podrywu, dofinansowaniu Arthura i wściekłym Chejronie.
- Myślicie, że przyszłe pokolenia będą o nas czytać? – odezwał się Charles. – Wiecie, tylu już próbowało zniszczyć Wyrocznię, a mimo to przetrwała tyle lat… A nam się to udało i to niechcący.
- Może nawet zrobią o nas powiedzonko – dodał cynicznie Christopher. – Syzyfowa praca, puszka Pandory, okrutny jak Tantal, durny jak Charles…
- Jak długo ten rekin będzie działać?- zapytałam Thomasa. – Skoro się pojawił, to zniknie, co?
Jego mina i wzrok utkwiony gdzieś przed sobą wskazywały, że raczej tego nie możemy być pewni.
- Nie wiem…
- Nie było napisane na tej fiolce?
- Jakby była informacja o znikaniu, to najprawdopodobniej też o pojawieniu się rekina – zauważył. – I raczej bym jej nie wziął.

- Raczej – mruknęłam.
*
- To może spróbujemy tak… (...) Spróbuj udawać, że jesteś jego dziewczyną.
- Nie chcę być jego dziewczyną! – jęknęła blondynka.
(...) Nic dziwnego. W sumie, kazałam jej właśnie wyznawać uczucia dwóm starszym chłopakom, potencjalnie przystojnych i „fajnych”. Każda czternastolatka na jej miejscu już dawno spaliłaby się ze wstydu, uciekła lub przynajmniej straciła język w gębie.
- Nie chcę być dziewczyną żadnego z nich… - dodała, próbując ukryć dłońmi palące się ze wstydu policzki.
- Nie musisz udawać konkretnie Es… - zasugerowałam, a Inez parsknęła, powstrzymując śmiech.
Alex zamknął oczy i najprawdopodobniej żałował, że nie zadźgał mnie skalpelem, gdy miał okazję.
- To ja z nią zerwałem – mruknął, ignorując opartego o moje ramię i wyjącego ze śmiechu Charlesa.


Wakacje z o.o. (31)
czyli o ujawnieniu sekretów, wyjątkowym papierze toaletowym i nowym boskim adoratorze.

- Kryłam was! Prawie tam wlazł!
(...)
- Nie macie tu obozowego magazynu z papierem, że przybiega do nas…?!
- Nasz papier jest lepszy! – zawołała, broniąc siebie i Charlesa. – Osobiście rysuję na każdej rolce i kawałku serduszka!
- Te wzroki, to nie nadruk, a czerwony marker…?! – Ja zwariuję! - Nie, nie ważne! Czemu mu powiedziałaś?!
- A komu innemu miałam? Nicolasowi?! – Sama się zaśmiała przerażona tym pomysłem. – Kochana, do obiadu sam prezydent wysłałby ci list z gratulacjami, gdyby Nick się dowiedział.
Wydałam z siebie jęk bezradności, ale ją puściłam. Usiadłam na podłodze obok dziewczyny, opierając się o czyjeś łóżko.
- Mam ochotę cię zatłuc – przyznałam. – Ich też.
- A już czułam się wyróżniona – prychnęła cynicznie, gramoląc się na kolana. Zgromiłam ją spojrzeniem, ale nic nie powiedziałam.
*
 - A tobie, śliczna panno, jak mogę pomóc? (...)
- Yyyy. – To podchwytliwe pytanie? Postanowiłam nie ryzykować. – Ja… Ja również chciałam przeprosić.
- Ty też brałaś w tym udział? – Apollo uniósł brwi i odchylił zdziwiony głowę do tyłu. Po czym uśmiechnął się do mnie promiennie. - Niemożliwe.
Chwała seksizmowi…
(...)
- Nie mogę uwierzyć, że namówili do czegoś takiego tak śliczną duszyczkę.
Zarumieniłam się i skromnie zasłoniłam usta palcami.
- Ja też nie – przyznałam. – Poza tym, ja tylko stałam obok i ładnie wyglądałam(...).
- W to nie wątpię.
Mamo, znalazłam męża. Rezerwuj salę na wesele.
Wakacje z o.o. (32)
czyli dlaczego Charlesowi nie mówi się sekretów, o tajemnicy kto uznał Vicky i zakazanej miłości.

- Moje gratulacje – mruknęłam, próbując ukryć rozbawienie widząc, jak bardzo jest zmieszany. Oparłam się o drzwi i wskazałam na niego ręką, w geście, że może zaczynać. – Słucham.
- Słuchasz-co?
- Przeprosin – odparłam, krzyżując ręce przed sobą.
Thomas spojrzał na mnie, standardowo, jak na idiotkę. Nic nowego. (..)
- Przecież właśnie cię przeprosiłem.
- Nie. Powiedziałeś, że powinieneś to zrobić. „Powinienem cię przeprosić” – przypomniałam mu, unosząc brwi z politowaniem. – A więc słucham. Kajaj się przede mną.
Bił się z własnymi myślami – zniżyć się do przeproszenia mnie, czy nie. 
- Jak cię przeproszę, nie będziesz się zachowywała jak idiotka przy bogach?
- A jak mnie w końcu przeprosisz, i może je przyjmę, to będziesz milszy? – odparowałam, unosząc brwi. - Beznadziejne przeprosiny.
Wakacje z o.o. (33) cz. 1
czyli uznania i tajemnic ciąg dalszy, że robienie dzieci jest fajne i grupowym Aresa.

- To był jakiś szantaż! – zawołała, ruszając w moją stronę. 
W popłochu prześlizgnęłam się Thomasowi pod ramieniem i zrobiłam z niego tarczę, żeby obronił mnie i mój kubeczek. Poskutkowało, bo zanim blondyna mnie dopadła, Thomas zdążył złapać ją za ramiona i utrzymać w bezpiecznej odległości ode mnie.
- Demokracja przemówiła – czknęłam, wychylając się zza niego, co tylko bardziej rozzłościło dziewczynę.
- Rowllens, nie pomagasz.
Oj, gdyby tylko wiedział, że jednak pomagam. Ledwo się powstrzymywałam, żeby nie zawołać „dawaj Thomas, bijcie się!”. TO by dopiero było przeciwieństwo pomagania.
- Nie możesz się tu zjawiać i mianować się grupową! Grupowym jest ktoś zasłużony, szanowany wśród rodzeństwa.
- Nic dziwnego, że do tej pory go nie mieliście – skwitowałam, niestety na głos. 

Wakacje z o.o. (33) cz.2
czyli o trudnych powrotach do domku, Marsjaninach i dziecku Hery.

- Potem?! – powtórzyła z niedowierzaniem.
- Potem! – zawołałam, żeby wiedziała, że nie kłamię. 
- Jak to potem?!
- No potem!
- JESZCZE potem?!
- Tak, potem!
Chyba nie o to jej chodziło, bo pokręciła głową, próbując oczyścić umysł. Nic z tego, moja droga, szampan tak łatwo nie zniknie z organizmu…!
- Dlaczego nic o tym nie wiedziałam?!
- Bo nie pytałaś!
- Jak miałam pytać, nie wiedząc?!
- Miałaś nie pytać!
Teraz to już była czysta rywalizacja która krzyknie głośniej i z większą pretensją.
- To teraz pytam!
- Ha! – zaśmiałam się jej w twarz. - A teraz to wiesz, więc za późno! 

 Wakacje z o.o. (34)
czyli o jeszcze cięższych porankach, tapecie w telefonie, detronizacji orz braku sensu Turnieju.

- Victoria.
Podkuliłam ramiona, jakbym dzięki temu miała stać się niewidzialna. Niestety podświadomie czułam, że ktoś właśnie za mną stanął. Utwierdzało mnie w tym zaciekawione spojrzenia mojego rodzeństwa, wpatrujące się gdzieś za mnie. Nie mając wyboru, odwróciłam się.
- O, Peter – mruknęłam, próbując przełknąć kanapkę. – Dobrze, że jesteś. Nie mogłam znaleźć naszego stolika, więc postanowiłam zjeść tu…
Przerwało mi pełne politowania spojrzenie chłopaka, który zaraz zrobił krok w bok, tak, żebym mogła zobaczyć gromadkę dzieci Aresa siedzących dwa metry dalej. Cholera. Byłam tu już dwa tygodnie, mogłam zwrócić uwagę, że stół Aresa to ten obok naszego.
- Nadal jestem pijana – oznajmiłam, jakby to wszystko tłumaczyło.
- Chciałem ci tylko powiedzieć, że skoro nie jesteśmy spokrewnieni…
- Jak to nie? – jęknęłam.
(...)bycie córką Aresa stanowiło moją jedyną szansę, by unikać Rudego Księcia z Bajki. I liczyłam, że Peterowi zajmie dłużej niż parę godzin zorientowanie się! Moje oczekiwania nie były raczej wygórowane- czy ktokolwiek poza mną go słyszał? Jakim cudem odkrył prawdę w jedną noc?

 Wakacje z o.o. (35),
czyli o podsłuchiwaniu, szukaniu Esmeraldy, teoriach spiskowych i kolejnych kłótniach.

- Thomas! – zawołałam, żeby na pewno mnie usłyszeli w środku. Syn Tanatosa uniósł brwi, patrząc na mnie jak na wariatkę.(...)
- Chcesz ze mną poszukać… Esmeraldy?
- Nie.
Rzuciłam mu mordercze spojrzenie. A ten tylko pochylił się do mnie jak do przygłupiego dziecka i z satysfakcją uśmiechnął się, że niby „nie mam pojęcia co ty do mnie mówisz, Rowllens; czyżbym psuł ci jakiś chytry plan? Szkoda.”. Doskonale wiedział, że chcę żeby się zgodził, dlatego też się nie zgodził. (...)
- Yhym – mruknął, gdy nie odpuszczałam. Uniósł jedną brew i posłał mi sceptyczne spojrzenie. - Najwyraźniej jednak marzę o tym, żeby znaleźć Esmeraldę. 
Kiwnęłam głową na znak, że to jest poprawna odpowiedź. 
- A więc chodźmy szukać Esmeraldy – dodał głośno, przesadnie wyraźnie i stuprocentowo nienaturalnie. 


 Wakacje z o.o. (36)
czyli o próbie mordu Chejrona, adopcji i ciężkich tematach.

- Przykro mi. Jednak tylko ja cię adoptuję. 

- Amy – wciął się Thomas. Chłopak stał obok niej ze skrzyżowanymi rękoma. – Nie adoptujesz Arthura.

- Pff! – Amy bardzo rozbawił ten żart. Popatrzyła na Thomasa, jakby zwariował. – Oczywiście, że to zrobię.

- Nie, nie zrobisz.

- Bo co? – zaśmiała się, nadal nie traktując jego słów poważnie. – Bo mi zabronisz? Uważaj, bo będziesz pierwszy, któremu się uda!



 Wakacje z o.o. (37)







Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty (Atom)
© grabarz from WS | XX.