Wakacje z ograniczoną odpowiedzialnością (16) cz.1

Teraz ja nawaliłam, przepraszam. Nie będę się usprawiedliwiać, bo dużo by było pisania, ale przyrzekam - miałam DUŻO powodów, żeby tak zaniedbać bloga.
Dobra, przyznaję się. Odkąd piszemy tego bloga, czekałam na ten moment. Bo oto wprowadzam do opowiadania mój ulubiony zespół - Charlesa, Oscara, Christophera i Thomasa (<- linki do kart postaci). Co prawda, tutaj jeszcze nie w komplecie, ale od tej pory... Nie oprę się pokusie wciskania ich wszędzie. Dlatego mam nadzieję, że przypadną wam do gustu. Domek Zeusa, ta paczka, ich pomysły - moja ulubiona część pisania Wakacji.
Rozdział długi. Bardzo. Równie dobrze można by go podzielić na dwie części... Ale nie, po co ;*

Mam(y) nadzieję, że nadal jesteście z nami, czytacie i że ten blog jeszcze kiedyś przypomni sobie dawne dni świetności. 

Gwiazda

Rowllens XVI

- Pulpet.

- Pulpet.

- Nabierasz mnie.

- Nie śmiałbym - odparł Christopher z powagą.

- Nie śmiałbyś – zgodziłam się z nim, tak jak on przed chwilą mi. Po czym powtórzyłam na głos, żeby uwierzyć: - Nazwaliście konia Pulpet.

- To nic - wtrąciła Pandora. - Ten biały przy wejściu nazywa się Mielonka.

Razem z Chrisem i Pandorą stałam trzy metry od stajni. Oczywiście, ja wolałam o wiele dalej. Ale ta dwójka przyszłych morderców chciała, żebym podeszła jeszcze bliżej. Do tego bydła. Choć w sumie, to były pegazy. Jak mam być szczera, to nawet ciekawiło mnie, jakim cudem konie mogą latać. I nawet chciałam się przekonać. Jednak… no cholera! Przecież nie dałam tego po sobie poznać. Nie po to od godziny wygłaszałam mowy warte fortunę- że to bydło roznosi zarazki, jest niebezpieczne i jestem zbyt dumna, by na nim usiąść- żeby teraz pozwolić im posadzić się na tej szkapie!

„Latające świnie z tekturowymi skrzydłami”. Tak pierwszy raz je oceniłam, kiedy Thomas mnie tu przywiózł. I od tej pory przekonanie, że należy się od tego trzymać z dala, nic a nic nie uległo zmianie.

A nawet jeśli… Nikt się o tym dowiedzieć nie mógł.

- No dobra - uniosłam ręce do góry pojednawczo. - Mam nadzieję, że macie choć tyle empatii, że nie daliście żadnemu potworowi na imię Konina, bo wtedy nawet mi by się zrobiło szkoda tych szkap.

- Ale Victoria - zaczęła Pandora nieśmiało. - Nawet ja na nich latam, one są nieszkodliwe, naprawdę.

- Aha, jasne. Nieszkodliwy to jest Milos, szczególnie nieszkodliwy seksualnie - wyjaśniłam, odskakując do tyłu, bo Christopher zrobił krok w moją stronę. - Łapy przy sobie, ty chamie. A ja cię polubiłam!

Słysząc to, chłopak opuścił ręce i spojrzał się na mnie rozbawiony.

- Raczej moje szczęście do kart.

Rzucił mi pełne politowania spojrzenie, które miało na celu przekazania mi, że jestem niesamowicie bezsensowna i wzbudzam jego litość. Po czym, nie przestając się uśmiechać pod nosem poszedł do stajni.

- Tak, to też polubiłam! I wiesz, mogłabym jako jedno z wyzwań wybrać to, które by brzmiało: „Masz dać mi spokój i nie ciągnąć do końskiej rzeźni!” - zawołałam za nim, ale w odpowiedzi dodałam tylko zbywające uniesienie ręki i widok jego pleców.

- Ale tego nie zrobię! – zawołałam za nim. Nic, znowu zero reakcji. – Słyszysz?!

Chcąc nie chcąc, spojrzałam się bezradnie na Pandorę, a ta spojrzeniem nakłoniła mnie, bym poszła za nim…. Boże, skąd to dziecko wytrzasnęło takie wielkie, piękne, porcelanowe oczy?

- Okay - mruknęłam, a Pandy natychmiast się rozpromieniła. - Tylko, żeby wam pokazać, że się nie boję.

- Tak, tak, wiemy to już.                                                                                                               

- Tu chodzi tylko o…

- Twój kręgosłup postanow-o-ościo-czowy...?

- Mój kręgosłup postanowczościowy - poprawiłam ją, a ta szybko potaknęła głowa, byleby tego nie powtarzać. Zamiast tego zamknęła oczy i ze skupieniem oznajmiła:

- Tak, wiemy już, że coś takiego istnieje. I że to właśnie nie pozwala ci na tym usiąść, bo to znaczyłoby, że wtedy nie mówiłaś prawdy, albo że nie jesteś trwała w tym, co mówisz, a ty zawsze masz rację - przypomniała mi, niemal cytując moje własne słowa, wszystkie które wykrzyczałam w przeciągu ostatniej godziny, zebrane w jedną wypowiedź.

Kiedy wyrzuciła to z siebie na jedynym wydechu uniosła głowę w górę i spojrzała na mnie, śmiejąc się perliście. Nie mogłam nie wyciągnąć ręki i nie zmierzwić jej włosów, tym samym psując estetycznie splecione dwa warkoczyki.

- Będą z ciebie ludzie.

Te konie były wyjątkowo ładne. Jak nie lubiłam tych bez skrzydeł (naprawdę, jestem dziewczyną i nienawidzę koni, kucyków, pokracznych źrebaków i wszystkiego co się z tym wiąże), tak te wydały mi się całkiem-całkiem. Takie…dostojniejsze, smuklejsze i zgrabniejsze. I nie śmierdziały sianem i nawozem… To znaczy…nadal nie miałam zamiaru ich dotykać. 

- Victoria, pospiesz się, nie będę na ciebie czekał całego dnia - usłyszałam Christophera, który machnął na mnie ręką.

- Czekałeś już na mnie całe swoje życie - mruknęłam sceptycznie, jednocześnie mierząc wzrokiem jedną z bestii po mojej lewej stronie. Pandora parsknęła śmiechem, choć mi dowcip wydał się raczej słaby i oklepany.

Chris poprowadził mnie między boksami, aż do przedostatniego. Łącznie pegazów było z trzydzieści, a każdy inny. Jednak ja im się nie przyglądałam; byłam zbyt zajęta ignorowaniem ich prychania, stukania kopytami i łomotania skrzydłami. A poza tym, jeszcze wyszłoby na to, że mi się podobały. Bo się nie podobały.

- I jak? Ile próbowało cię już zjeść albo zdeptać? - zagadnął wesoło szatyn, kiedy stanęłam obok niego. Obie ręce trzymał na jednym z boksów, a jego spojrzenie utkwiło we mnie, wyczekując odpowiedzi.

- Zabawny. Daj mi spokój, te bestie nie są niebezpieczne, tylko bezsensowne.

- Jak chcesz. - Wzruszył ramionami i brodą wskazał na jednego z bydlaków. - To jest właśnie ten Pulpet, o którym ci mówiłem.

- Cudownie.

- To jak, wsiądziesz?

- Tylko, żeby udowodnić, że tu nie chodzi o: „Victoria, ty się kobieto najzwyczajniej w świecie cykasz!” - zacytowałam go i udałam, że jestem znudzona. Tak naprawdę chciałam jak małe dziecko już zobaczyć jak się lata.

Ludzie. LATA. Jak się lata. Będę l a t a ć!

- Chyli jednak chcesz.

Cmoknęłam zniecierpliwiona i rzuciłam mu pobłażliwe spojrzenie.

- No tak.

- Ha - Christopher zadowolony z siebie, wyszczerzył się i pstryknął palcami, wskazując na mnie. - Od początku wiedziałem. Widać było, że tylko udajesz. Mogłem się założyć, że czekasz, żeby spróbować.

Skamieniałam. No nie, nie mogłam pozwolić na to, żeby myślał o tym w ten sposób. Teraz co- wsiądę na tą szkapę, a on będzie przekonany, że to moje najskrytsze marzenia? A całe to wykręcanie się to… to była jakaś płytka próba zwrócenia na siebie uwagi, kokietowania czy czegoś tam jeszcze? Poza tym to wygląda, jakbym „ot tak” zmieniła zdanie!

- Tak? - zapytała dumnie unosząc głowę i ściągając wymowni usta.

- Tak. - Chłopak również podniósł głowę rzucając mi rozbawione i pełne wyższości spojrzenie.

- To popatrz. Teraz stąd pójdę i nigdy więcej nie wejdę do tej szopy.

I nie czekając na odpowiedź, ani jego, ani Pandy, po prostu ruszyłam do wyjścia.

Dumnie, lekko stąpając na ziemi, pilnując się, żeby iść prosto, nie z pięt i nie kręcić zbyt mocno biodrami. (Przepraszam, jednak na punkcie swojej mowy ciała i dramatyzowania jestem trochę zepsuta). Ha, teraz ma swoje „od początku wiedziałem”.  Nic nie wiedział - nie zamierzałam latać na tym krówsku.

Jakoś wcześniej byłam pewna, że te szkapy to żenada. Jednak teraz, kiedy wychodziłam ze stajni jak obrażona gwiazda opuszczająca nieudaną imprezę, przeklinałam samą siebie, że choć na chwilę zmieniłam zdanie.

Byłam zbyt dumna, żeby przyznać, że wcześniejsze krzyki były jedynie z chęci zirytowania innych, pokazania, że nie dam się wkręcić w ten świat, że jestem od nich lepsza. Nie chodziło o zwrócenie na siebie uwagi i słuchania „Oj Vicky kochanie, nie bój się, jesteś wspaniała, dasz sobie rade!”. No błagam. To, że jestem wspaniała mogłam słuchać zawsze. Ja po prostu nie chciałam dać im się zbić do poziomu: „typowy heros, który grzecznie i z uśmiechem uczy się ujeżdżać latające świnie”. I bardzo głośno manifestowałam to na każdym kroku, przez pierwsze parę dni, gdy byłam przekonana, że to nie jest moje miejsce, że to pomyłka, że to dziwaczny sen, że zaraz stąd zniknę. A potem cóż… potem już po prostu nie mogłam tego odwołać, to by było żenujące! I teraz, kiedy od paru dni czułam się częścią tego Obozu, moje nastawienie się zmieniło, a ja zapomniałam jak bardzo mi się tu nie podoba i jakie to wszystko głupie… Teraz nie mogłam ot tak się wycofać, o nie! Nawet jeżeli chciałam zobaczyć jak to jest latać, no bo… cholera, poziom adrenaliny tam na górze, bez pasów, bez niczego…!

- Victoria! - usłyszałam, ale nie było w tym złości, jedynie powstrzymywany śmiech. – Victoria, cholero. Chyba nie mówisz poważnie, co?

Nie odpowiedziałam mu, tylko obróciłam na pięcie i posadziłam swój (zgrabny) tyłek na ławce, dobry kawałek od wejścia do stajni. Ostentacyjnie założyłam nogę na nogę i splotłam ramiona na piersi. Stamtąd obserwowałam, jak wybiega z tego zbiorowiska końskich zarazków Pandy, a za nią idzie Christopher. Christopher, który powinien być choć trochę mną zirytowany, no naprawdę- minimalnie! A tymczasem Chris okazał się ewidentnie rozbawiony, bynajmniej nie znudzony, tą dziecinadą.

- Victoria, dlaczego uciekłaś? - zawołała Pandy, kiedy przycupnęła na ławce obok mnie, jednak trzymając się na dystans. Nadal się mnie wstydziła, tak samo jak jakieś kilka dni temu, kiedy zabrałam ją na spacer po obozie.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo wyprzedził mnie szatyn:

- Wiesz, Pandora.. Niektóre osoby, prędzej ominą największe atrakcje, niż przyznają, że wobec nich się myliły. Ba, że w ogóle się myliły.

Chciałam zgromić go spojrzeniem, ale cholera- zbyt dobrze to podsumował, żebym była na niego wściekła. Dlatego jedynie mlasnęłam zdegustowana i wzniosłam oczy do nieba.

W tym chłopaku było coś… było coś co nie pozwalało się na niego gniewać. Promienny wyszczerz, dołki w polikach, ledwo widoczne zmarszczki w kącikach oczu… tym uśmiechem rozbrajał nawet mnie.

- To bez sensu - zauważyła Pandy. - Nie łatwiej się przyznać i iść na te atrakcje? Ja bym wolała.

- Wolisz miecz z cienkim, czy grubym rzemieniem na rękojeści.

W odpowiedzi usłyszał wyburczane pod nosem:

- Wszystko mi jedno.

- Cudownie.

Christopher najwyraźniej nie mógł stracić humoru. Nie potrafił. A próbowałam, naprawdę się starałam go zarazić jego brakiem... Odkąd z uśmiechem oznajmił, że jak nie pegazy to trening, byłam skazana na jego promienny uśmiech. Obóz pełen zdrajców i sadystów! A najgorsze było to, że jakkolwiek starałam się być urażona, wyniosła, opanowana i poważna, ten kretyn mi to utrudniał. Był stanowczo za wesoły, za zabawny i miał zbyt trafne uwagi. W ogóle czasami był za bardzo, żeby się na niego gniewać.

- Taka pogoda jest idealna na ćwiczenia wytrzymałościowe.

- Naprawdę? – Pandora zerknęła w górę, jakby chciała sprawdzić, czy na niebie jest słońce. Owszem było i grzało niemiłosiernie. – Jak dla mnie to trochę za ciepło, przecież w upale trudniej się robi takie ćwiczenia…

- Oj cicho tam na dole. – Chris cmoknął, udając, że Pandy nie ma racji. Kiedy ręką przejechał po głowie dziewczyny, jakby chciał jej nasunąć niewidzialny kaptur na oczy i ją tym samym uciszyć, cała przydługa grzywka wpadła jej na twarz. – Jest idealna pogoda, jakbyś spięła te włosy to byś zobaczyła.

- Nie chcę być wytrzymała - zaprotestowałam, kiedy Chris wybrał ze stojaka przy wejściu, jeden miecz i zważył go w ręku. - Chcę po prostu przetrwać Turniej i tyle.

Chłopak zaśmiał się chicho, odkładając broń i wybierając następną. Podrzucił miecz w dłoni, jakby był on z plastiku, a nie z ważącego chyba tonę spiżu. Nie wyglądał na silnego, raczej jak normalny, bardzo szczupły nastolatek. Tym bardziej na silną nie wyglądała Pandora. A z doświadczenia wiedziałam… Wiedziałam, że z nią nie mam zamiaru więcej walczyć. Udawałam, że nie widzę, jak Chris podaje jej jeden z mieczy, a ona po prostu go trzyma w górze, co prawda opierając jego czubek o ziemię.

- Czyli chcesz wytrzymać Turniej - zauważył, obracając głowę tak, żeby rzucić mi ukradkowe spojrzenie.

- Co? Nie… nie łap mnie za słowa…!

- Pandora!

Obróciłam się, żeby spojrzeć, kto stoi na chodniku za moimi plecami. Moim oczom ukazał się jakiś dzieciak, mógł mieć może dziesięć lat...? Obozowa koszulka wisiała na nim, była trochę za duża i przetarta, a spodnie do kolan całe w ziemi. Nie stał daleko, ale też nie na tyle blisko, żebym mogła mu się dobrze przyjrzeć. Miał ciemne włosy, a przez padające na nie światło nawet lekko rudawe.

- Pandora! - powtórzył i pomachał ręką nad głową.

Obok niego stała jeszcze mniejsza dziewczynka, która wyglądała jak typowe dziecko na wakacjach. Również w pomarańczowej koszulce, w podwiniętych spodniach, a na głowie miała zieloną czapkę. Kto normalny sam z siebie ubiera czapki…? Cholera, czapki to zmora mojego dzieciństwa (moja mama uwielbiała mi je wciskać na głowę), a ten berbeć zakłada je na Obozie, gdzie nie ma rodziców…!

Uniosłam znacząco brwi i przeniosłam spojrzenie na moją małą towarzyszkę. Ta, minimalnie bardziej czerwona niż przed chwilą rzuciła mi przelotne spojrzenie, jakby chciała się upewnić, że nie widzę, jak bardzo jest zawstydzona, po czym odmachała temu chłopakowi.

- Hej. Lucas… Cześć Lil! - zawołała, choć jej cienki głos trochę się łamał. Widziałam jak zaciska usta, żeby ukryć uśmiech i usilnie wbija spojrzenie w swoje małe rączki.

Gdzieś za plecami usłyszałam śmiech Christophera, który udał, że kaszle. Uśmiechnęłam się. Pandy próbowała przy mnie zachować się jak dorosła. Uznała, że nie wypada jej się cieszyć i śmiać ze swoimi przyjaciółmi, musi być poważna.

- Idziemy szukać dziewczyny Nicolasa! - zawołała ośmiolatka na wczasach podskakując i łapiąc tego chłopca za ramię. - Idziesz z nami? No proszę, chodź! Proooszę!

- Lil - syknął prawie-rudy dzieciak, patrząc na nią karcąco. - To nie jest dziewczyna Nicka, tłumaczyłem ci!

- Jest. Nie znasz się, bo jesteś chłopakiem. Ja i Pandy wiemy lepiej. Prawda Pandora?

Uśmiechnęłam się słysząc to. O, moje maleństwo. Za to daruję jej tę czapkę. Tak trzymać, dziewczyny wiedzą wszystko lepiej. Spojrzałam się na Pandorę, która z oddaniem bawiła się ramiączkiem od swoich jeansowych ogrodniczek do kolan i wpatrywała się w dwójkę znajomych.

- Eee… Victoria, ja bym z nimi poszła, dobra? - zapytała i popatrzyła się na mnie prosząco. Widząc to westchnęłam i uśmiechnęłam się do niej.

- Cholera, Pandy. Nie jestem twoją matką, ani jakimś wychowawcą, żebyś mi mówiła co chcesz robić. Powiedz jeszcze, że miałabym ci zabronić. – Posłałam jej pełne politowania spojrzenie, trącając ją palcem w nos. Córka Afrodyty uśmiechnęła się szeroko, pokazując dołeczki w obu policzkach. - Leć. Jak znajdziecie tą całą dziewczynę Nicolasa, to pozdrów ją ode mnie. „E sfortunato” *ma pecha*.

- Przecież ją znasz - odparła Pandora, odkładając na stojak miecz, którzy przed chwilą podał jej Chris.

O tak, właśnie o tym mówiłam. Ta przeraźliwie chuda, ośmioletnia dziewczynka ot tak uniosła miecz i podniosła go jeszcze w górę, żeby odłożyć na stojak. Nie z wysiłkiem rzucić to ciężkie cholerstwo. Nie. Ja z mniejszą gracją odkładam zeszyt na stół, niż ona dwieście tysięcy kilo na stojak!

- Znam? – mruknęłam, z tęsknotą patrząc na dłonie Pandy, która lewą ręką przesunęła inną broń, żeby zrobić miejsce tej, bo niebezpiecznie się zachwiała. LEWĄ ręką.

- Lil chodzi o Esmeraldę.

Słysząc to, parsknęłam śmiechem. Trochę histerycznym… bo co ja więcej mogłabym w tym temacie dodać? Ta kwestia to jedno wielkie Bagno. Bagno, przez duże „B”.

Pandora pognała przez wejście na arenę, żeby chwilę potem znaleźć się obok prawie-rudego chłopca, który przybił z nią piątkę, a ta uśmiechnęła się szeroko i oglądając swoje buty zagarnęła włosy za ucho. Następnie mała podróżniczka-feministka chwyciła ją za rękę i zaczęła ciągnąć przed siebie, coś tłumacząc.

- Słodcy są - uznałam, odchylając głowę w bok i patrząc na Christophera. - Ta dwójka jest urocza, to rodzeństwo?

- Lucas i Lil? - mruknął szatyn, podnosząc wyżej brwi i zerkając za nimi. - Tak, rodzeństwo zarówno herosowe, jak i normalne. Ich matka umiała utrzymać przy sobie jednego boga przez kilka lat.

Pokiwałam głową, patrząc jak trójka małych dzieciaków idzie w stronę zatoki i o czymś rozmawiają. W tym czasie Christopher upuścił jeden z mieczy, przeklął, schylając się po broń strącił kolejną, znowu przeklął, a na koniec odkaszlnął, udając, że nic się nie stało.

- Rowllens, musisz wie… - zaczął, chcąc zacząć trening.

- Nie nazywaj mnie „Rowllens” - przerwałam mu, podpierając się dłońmi o swoje plecy i odchylając w tył na piętach.

Christopher okręcił się i rzucił mi pytające spojrzenie, a jego brwi powędrowały w górę. Wyglądał na zdziwionego, ale przede wszystkim tak, jakby wstrzymywał się od wybuchnięcia śmiechem. W dłoni trzymał jeden z mieczy, ale po chwili ważenia go w dłoni, zrezygnował odłożył broń na stojak.

- Nie? Niby dlaczego?

- Bo nie lubię; nikt tak na mnie nie mówi - przyznałam, ale wtedy przypomniałam sobie, z kim mam do czynienia. Koleżka Thomasa, no tak… - Okej. Jeden Thomas. Czyli w sumie nikt na mnie nie mówi po nazwisku.

Słysząc to Christopher wyszczerzył się szeroko i zadowolony z siebie palnął:

- Thomas może, a ja nie? Chcesz, żebym był zazdrosny?

- Nie, ale…

- Kurde, chyba powinienem się z Mięśniem dogadać.

Spojrzał się na mnie porozumiewawczo, dając do zrozumienia, że wcale nie ma z tym problemu i nigdy więcej mnie „Rowllens” nie nazwie. Pokręciłam rozbawiona głową.

- Więc nie nazywaj mnie Rowllens, proszę. Thomas… prosiłam go kilka razy. - Raz. Jeden raz go o to prosiłam, ale postanowiłam ten fakt przemilczeć. Na swoją obronę dodałam: - Ale on jest tak głuchy na innych i uparty. Równie dobrze mogłabym prosić słońce, żeby świeciło w nocy.

- Myślę, że jakbyś pojechała na biegun, to by ci się udało.

- Myślę, że jakbym zleciła tortury na Thomasa, to też by mi się udało - odparowałam mu, a Christopher się roześmiał, patrząc na mnie z uznaniem i rozbawieniem.

Jednak zamiast coś dodać, wręczył mi jeden ze spiżowych mieczy, rękojeścią skierowanym w moim kierunku. Niechętnie, bardzo niechętnie złapałam za nią, Chris puścił ostrze, a ja ugięłam się od razu. Ostrze poleciało na kamienną posadzkę, jaka była przy wejściu na arenę. Pociągnęło mnie w dół, tak że omal nie upadłam na kolana, ale zamiast tego utrzymałam się pochylona do przodu na prostych nogach.

- Victoria.

Uniosłam głowę z mojego półskłonu. Błagam, nie komentuj tego…

- Ty udajesz, czy na serio nie umiesz podnieść tych kilku kilo?

Zgromiłam go spojrzeniem, prostując się, choć broń nadal opierała się o ziemię. Brawo, właśnie wszystko zepsuł.

- Umiem.

- Nie. Nie umiesz.

Christopher w sumie sam odpowiedział na swoje pytanie i posłał mi uśmiech, który zwiastował godzinny nabijania się ze mnie. Jednak, zamiast tego wyjął mi delikatnie miecz z dłoni i odłożył go na bok. Przez chwilę, zastanawiałam się, czy nie protestować i kłócić się o to, że jednak udaję, ale stwierdziłam, że wystarczyłoby ponowne wręczenie mi durnego żelaza, a byłabym na przegranej pozycji.

- To może powinnaś spróbować innej broni?

Uniosłam brwi, bo nie spodziewałam się takiego pytania. Chris mnie zaskoczył, pozytywnie. Musiałam wyglądać na naprawdę zdumioną, bo chłopak posłał mi krzywy uśmiech i złapał za łokieć, po czym zaczął ciągnąć do szopy z innymi bzdurnymi sprzętami do walki.
- Ej – zaprotestowałam, ale dałam się pociągnąć w głąb areny. - Nie, proszę, to będzie kompromitujące!...

Zatrzymał się, a ja delikatnie wysunęłam się z jego dłoni. Nagle zrobiło mi się tak wstyd. Nie chciałam, żeby mnie trzymał, patrzył jak na pierdołę, którą trzeba uratować przed własnym beztalenciem. Chciałam zniknąć, a nie z nim gdziekolwiek iść.

- Kompromitujące? - powtórzył, patrząc się na mnie tak, jakbym właśnie powiedziała coś idiotycznego, a go to tylko rozbawiło. - Daj spokój.

- Mówię na serio. Nie chcę robić z siebie jeszcze większego pośmiewiska - wyrzuciłam z siebie na jednym oddechu, po czym zamarłam. Cholera, po co to mówiłam?

Chris spojrzał się na mnie i przez sekundy, które zdawałyby się być minutami, podczas których rozważałam ucieczkę,  nic nie mówił. A potem jakby się otrząsnął i najnormalniej, bez współczucia, niedowierzania, rozbawienia, odezwał się:

- Przesadzasz. A łuk?

- Nie masz szans. Próbowałam strzelać.

- Rozumiem, że skutki dyskwalifikują łuk? - Posłał mi delikatny uśmiech, na który musiałam odpowiedzieć.

- Nawet nie. - Westchnęłam z rezygnacją. Ku własnemu przerażeniu, właśnie uświadomiłam sobie w jak beznadziejnej sytuacji byłam. - Nie jestem w stanie porządnie naciągnąć cięciwy, żadna strzała nawet nie doleciała do tarczy.

- Topór? Sztylet?

- Nie próbowałam. Ale topora pewnie nie podniosę, a na sztylet nie mam kondycji.

Cholera, dlaczego mu to mówię? Rzuciłam zblazowane  spojrzenie jego dłoniom, byleby nie patrzeć mu w oczy. Poczułam się beznadziejna. Potwornie irytowało mnie to, że nie miałam w sobie siły, żeby walczyć. Że nie umiałam ani unieść miecza, ani naciągnąć cięciwy na tyle mocno, żeby trafić w cokolwiek. Ja naprawdę chciałam umieć walczyć. Z mieczem nie szło mi już najgorzej, pod warunkiem, że trzymałam go oburącz. Jednak… Wiedziałam, że to dlatego, że wszyscy obozowicze się tego nauczyli, ale tak bardzo im zazdrościłam, że oni już to wszystko potrafią. Pandora, mała Pandy, potrafiła podnieść bez wysiłku miecz, a ja nie byłam w stanie go utrzymać w rękach!

- Nie ma ludzi idealnych.

Podniosłam głowę z cynicznym uśmieszkiem na ustach. Dlaczego on mnie nie tyle co pociesza, co motywuje? Zaśmiałam się cicho, próbując przywołać dobry humor i nie rozczulać się nad sobą. Bo jaki to miało sens; nie miało.

- Niby nie ma ideałów, a patrz, jednak jestem - odezwało się moje narcystyczne oblicze.

I po raz któryś, Chris mnie zaskoczył, bo po pierwsze odgadł, że chcę zmienić temat i nadal się przejmuję, a po drugie powiedział to na głos.

- Chryste, Victoria, nie martw się. - Poczułam na chwilę jego ciepłą dłoń na plecach, kiedy pchnął mnie delikatnie, kierując się w stronę szopy na inną broń. - Nie wierzę, że jesteś beznadziejna ze wszystkiego, coś musi ci przecież wychodzić.

Wzięłam do ręki coś, co wyglądało jak przerośnięta wykałaczka.

- Dobra. - Christopher odsunął się ode mnie, sam w dłoni trzymał taki sam kawałek drewna, którym machnął w moją stronę. - Wiesz, co to?

- Patyk z kawałkiem metalu na górze - mruknęłam, rzucając mu zirytowane spojrzenie. Wiedziałam, że sobie ze mnie żartuje, odkąd przyznał się, że Jenny wygadała chyba każdemu na Obozie, jak to pomyliłam na jej zajęciach (czytaj: zajęciach Norberta) łuk z siekierą. Nie pytajcie, dlaczego to wtedy powiedziałam, sama się dziwię, skąd takie słowa w moich ustach. Byłam śpiąca i tyle.

- Doskonale. - Wyszczerzył się bezczelnie. Zmarszczyłam nos, przedrzeźniając go. - To teraz chwyć ją, tak jak ja.

I mówiąc to, podrzucił drzewiec włóczni w górę, zręcznie chwytając go przy swojej głowie, nad ramieniem. Zrobiłam to samo, co dało jedynie efekt, jak w słabych filmach komediowych- włócznia poszybowała w powietrze, a następnie upadła ostrzem ku ziemi, metr obok mnie. Opadając, drugi koniec poleciał na mnie, ale zasłoniłam się obiema rękoma.

Chris zaczął się śmiać, a ja wnerwiona kopnęłam wykałaczkę.

- To bez sensu! Nie jestem kung-fu wojownikiem, by walczyć na kijki! - wytknęłam mu, podnosząc włócznię z ziemi.

- Vicky, jakie kijki, to…            

- Jak nie? Czuję się jak ten panda z nadwagą! - przerwałam mu i kilka razy okręciłam ten śmieszny patyk wokół dłoni, potem niezgrabnie przerzucając go sobie za plecami, w komicznej parodii japońskich sztuk walki.

Przestałam, głównie dlatego, że włócznia walnęła mnie w policzek i wypadła z rąk, ale wyprostowałam się zadowolona z siebie. Co ja gadam, jaka zadowolona z siebie? Byłam wściekła i bliska płaczu, że nic mi nie wychodziło! Miałam ochotę zdzielić tym patykiem każdego, kto stanąłby mi na drodze, a przy tym płakać nad swoim losem.

Christopher patrzył na mnie z niedowierzaniem, a potem wybuchnął głośnym śmiechem.

- Masz rację. To beznadziejny pomysł – zgodził się, odrzucając swój egzemplarz cholernie-niebezpiecznego-kijka na bok, obok sterty innych militariów, które pół godziny temu, przytachaliśmy tutaj z tej szopy.

Głównie on. Ja...eeee… Dama nie powinna się przemęczać.

Włócznia z głuchym brzdękiem dołączyła do innych przedmiotów. Miecz samurajski, lekko wygięty, szerszy od zwykłych i bardzo cienki, ale niestety zbyt niezgrabny w moich rękach. Szpada, która dla odmiany wydawała byś się igłą. Z nią szło mi całkiem dobrze, była lekka. Minusem było to, że wyginała się niemiłosiernie przy każdym ruchu i nie umiałam tak nią balansować, żeby trafić w wyznaczony cel. Christopher, kiedy przyszła kolej na mosiężny topór, po prostu spojrzał się na niego, potem na mnie i odrzucił go na stertę pod tytułem: „Vicky tego nie powinna więcej mieć w rękach”.

- Cholera, a po co mam się tego uczyć! Nie możecie choć udawać normalnych ludzi i na tym waszym super tajnym porąbanym obozie znaleźć sobie inne zajęcia, niż ćwiczenia jak się mordować? – zawołałam, ostentacyjnie wyrzucając ręce w górę. – Po cholerę to…

- Jak to, na wypadek jakiejś misji, wojny – odparł Chris, jakby to było oczywiste. Dałam mu pięć sekund, patrząc na niego z politowaniem, żeby się roześmiał i powiedział, że żartuje. Jednak nie zrobił tego, więc uniosłam brwi wyżej.

- Wojny? Serio? To ten Obóz to jeszcze jakaś tajna siedziba FBI gdzie trenują prywatnych ninja?

- Nie, nie o taką wojnę chodzi. Tak na logikę: skoro są bogowie z mitologii, tak? – Pokiwałam głową, nadal patrząc się na niego z litością. – Właśnie. To są też potwory, źli bogowie, ta cała szemrana śmietanka towarzyska.
Mam nadzieję, że mój wzrok jasno przekazał, że doskonale wiem, że robi sobie ze mnie jaja i w nic mu nie wierzę.

- Mówię prawdę. Wiesz, ktoś musi bronić świata przed strasznymi potworami, nie? – dodał, po czym roześmiał się szczerze.

- Yhym, jasne. Wiesz, na te potwory mogę jeszcze przymknąć oko. Ale one gdzieś tam sobie istnieją, załóżmy. Ale że wojna…?

- Nie wierzysz mi? – zapytał, nie przestając się uśmiechać. Pokręciłam głową. – Twoja strata, żebyś nie była potem zaskoczona jak jakiś świrnięty wróg będzie chciał zawładnąć światem, a tobie wręczą miecz, wrzucą na pegaza i każą ratować wszechświat.

Cholera, bosko. Mówiłam już, że znalazłam wymarzone wakacje? Nie, nie palmy, lazurowa woda w oceanie, przystojni ratownicy, darmowe drinki i takie tam. No co wy, gdzie tam. Ja trafiłam do ośrodka szkoleniowego rekrutów. Uważaj Christopher, bo ci uwierzę!
Jednak postanowiłam odpuścić, nie doczekawszy się sensownej odpowiedzi na pytanie „po cholerę mam uczyć się walczyć”.

Christopher teraz sięgnął na murek, oddzielający trybuny od piasku areny, gdzie czekały kolejne przedmioty, z którymi być może mogłoby mi się udać.

- Okej - powiedział, kiedy obrócił się w moją stronę. - Umiesz trafnie strzelać? Masz cela?

Podeszłam bliżej, stając tuż obok niego i niepewnie zerkając na prawdziwy pistolet, który trzymał w rękach i dziwnie nim pstrykał, co chyba oznaczało, że go przeładowywał, albo sprawdzał magazynek…? Oj nie wiem, jestem dziewczyną, nie rozróżniam tych nazw. Jakby mi powiedział, co konkretnie mam zrobić, może i bym to zrobiła, ale z nazwaniem tych czynności, było gorzej. Zostańmy przy wersji, że nim dziwnie pstrykał, trzaskając różnymi częściami broni o siebie nawzajem.

- Mam - przytaknęłam, ale podniosłam wzrok, patrząc mu w prosto w oczy, które były szare, bardzo jasne. - Jednak nie uważam, że to dobry pomysł, dawanie mi takiego rodzaju broni do ręki.

- Niby czemu?

- Broń ze średniowiecza, jest o wiele mniej niebezpieczna, niż dalekosiężny pistolet, który jest banalny w obsłudze.

Chris nie przestając się uśmiechać, uniósł brwi i podał mi krótki, czarny pistolet, do ręki. Nie miałam pojęcia, jakiego rodzaju, kalibru, jakiej firmy, ani jaką miała nazwa ta broń. Jedyne co przychodziło mi na myśl jak ją widziałam, to że podobne pistolety ma większość agentów na wszystkich szpiegowskich filmach. Był wielkości mojej stopy, może trochę mniejszy.

- Banalny w obsłudze? - Dostrzegłam chytry uśmiech, czający się na jego twarzy. Usilnie starałam się nie wyglądać na zadowoloną z siebie, bo wiedziałam coś, czego on nie mógł się nawet domyślać.

- Założymy się, że strzelę z niego do tamtej tarczy? - zagadnęłam niewinnie. On mógł co najwyżej pomyśleć, że podpuścił mnie i moje ambicje. - Zakład o… Jak wygrasz, anuluję ci wszystkie przysługi jakie wygrałam w kartach. Jak ty wygrasz: wiszę ci przysługę.

- No dobrze. - Błysk w oku sprawił, że bez zawahania uścisnął mi rękę. - Spróbuj nim strzelić.

- Dobrze - powiedziałam, próbując się nie uśmiechać, oraz, żeby moje ruchy wyglądały sprawnie i poprawnie, a nie jakbym siłą próbowała rozwalić ten biedny pistolet.

Bo, musicie wiedzieć, że umiałam strzelić. Ba, umiałam nawet sprawdzić, czy ten oszust dał mi naboje, żebym mogła w ogóle strzelić.

Miałam kilkakrotnie na letnich obozach do czynienia z strzelbami na paintball’u albo na strzelnicy. Umiałam się tym akurat obsłużyć. Szczególnie, że instruktor od tych atrakcji był moim ulubieńcem. Cały czas się na mnie darł, że jak nie przestanę celować w „cholerne kury za płotem, a tym bardziej w właściciela ośrodka, to zastąpię tarcze, a to on będzie strzelać”. Bądź co bądź, ten uroczy człowiek, pół godziny później nauczył mnie całej obsługi jednego z pistoletów. I nawet się odwrócił, kiedy polowałam na tą kwokę, co rano mnie budziła gdakaniem.

- Powodzenia - zaśmiał się Chris, krzyżując ręce i patrząc się na mnie z pobłażliwym uśmieszkiem. - Strzelaj w tamtą tarczę.

Z przygryzioną dolną wargą, rozkręciłam coś (mówiłam- nie umiem fachowych nazw), żeby zobaczyć, ile naboi jest w środku. Tak jak myślałam- nie było ani jednej. Z triumfem ustawiłam pistolet tak, żeby Chris zobaczył pusty magazynek.

- Strzeliłabym, ale nie ma naboi. Poza tym, jeżeli od wystrzału miała mnie powstrzymać to, że pistolet był zabezpieczony, to gratuluję pomysłowości i wiary we mnie - dodałam, składając broń na nowo i z gracją, wyciągniętym palcem wskazującym odbezpieczyłam maszynerię, a towarzyszyło mi głuche kliknięcie.

Chris przestał się uśmiechać, wziął ode mnie broń z lekko zdumioną miną, po czym sprawdził, czy nic nie rozwaliłam przy okazji. A ja byłam z siebie bardzo zadowolona. Wreszcie coś mi wyszło, a nie po raz kolejny okazałam się totalną fajtłapą i ciamajdą, która jedyne co umie, to się kłócić i mądrzyć.

- No nieźle, znasz się na tym.

- I wygrałabym zakład, jakby był naładowany.

- Oj kochana, nie rozpędzaj się. - Wyszczerzył się, ja z resztą też, słysząc to określenie i z politowaniem pokręciłam głową. - Nie strzeliłaś.

- A że nie był naładowany, strzelić nie mogłam, więc: tak, umiałam strzelić. Umiałam sprawdzić, czy to możliwe. W to właśnie wątpiłeś, prawda?

- Jeszcze raz… To czemu nie strzeliłaś? – zapytał, bawiąc się bronią w ręku i nie patrząc na mnie.

- Bo nie ma nabojów.

Już miałam coś dodać, kiedy szatyn uniósł rękę i strzelił w tarczę do łuków. Strzelił.

Odruchowo mrugnęłam, napinając ramiona, a kiedy spojrzałam w słomiany okrąg, w nowej, białej tarczy, która jeszcze przed chwilą nie była podziurawiona od strzał, widniała mała dziura, zaledwie kilka centymetrów od czarnego, centralnego kółka.

- Co mówiłaś…? Że dlaczego nie strzeliłaś…? - Posłał mi niewinny uśmiech, udając, że naprawdę nie dosłyszał.

Spojrzałam się na niego, a on podał mi pistolet. Ścisnęłam go w dłoni, zirytowana, że wyłożyłam się nawet na tym.

- Może był przeładowany, co Victoria?

Niemal poczułam się jak w szkole, kiedy nawet jak się raz postarałam i wyuczyłam do jednego z testów, to i tak porobiłam głupie błędy. Efektem była nic nie warta ocena, którą umiałabym dostać nawet, jakbym nie tknęła podręcznika. W takich momentach, na ogół obiecywałam sobie, że nigdy więcej nie będę się przykładać, bo to jest niekorzystne.

Ledwo się powstrzymałam, żeby nie rzucić tym cholerstwem o ziemię. Naprawdę, marzyłam o tym, żeby się rozpłakać i wydrzeć się każdemu, że jestem beztalenciem.

Przypomniałam sobie, jak bardzo jestem śpiąca, jak bardzo jestem zła na Amy, jak bardzo mam dosyć niektórych osób, że wszystkie te emocje podeszły mi do gardła. Już miałam zacząć się kłócić i opieprzyć go o byle co, kiedy Christopher odchrząknął, zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała.

- Nie martw się, gdyby to był normalny pistolet, miałabyś całkowitą rację - oznajmił, a ja zmarszczyłam brwi zdumiona. Był ode mnie wyższy, musiałam zadzierać głowę lekko w górę. - No tak, zobacz.

Christopher podniósł moją dłoń za nadgarstek w górę i nie zabierając mi broni, otworzył ją, pokazując pustą komorę, w której nie było ani jednego naboju.

- Widzisz? - zapytał spokojnie, jakby mu nie przeszkadzało, że znowu czegoś nie umiem. Raczej, jakby nic się nie stało i znowu chciał mi udowodnić, że wygrał zakład. - Żadnego naboju; wtedy też nie było. A tak na marginesie, nie mogłabyś rozłożyć pistoletu i sprawdzić magazynku, jakby był przeładowany.

- Czyli był przeładowany czy nie? - Nie bardzo widziałam, o czym do mnie mówił.

- Nie był. Tak samo, jak miałaś rację, że nie ma żadnego pocisku.

- Ha! Chwila… - Moje oczy mimowolnie powędrowały w ćwiczeniową tarczę do strzelania z łuków i na powrót się zirytowałam, że robi ze mnie idiotkę. - Czyli jakim cudem jednak wystrzeliłeś?

- Takim samym cudem, jak to, że stoisz w obozie, pełnym nimf, satyrów i z dyrektorem, który ma koński zad. I nie chodzi o Dionizosa.

No tak, to pytanie było odpowiedzią na wszystko. Punkt dla niego. Musiałam się uśmiechnąć i prychnąć rozbawiona.

Chłopak uśmiechał się delikatnie, stał bokiem do słońca, przez to jedna ze stron jego twarzy, była cała w cieniach, które uwydatniały wystające kości policzkowe i mocno zarysowaną linię szczęki. Był przystojny, musiałam się sama przed sobą do tego przyznać.

- Ten pistolet jest też dość specyficzny. Zawsze możesz nim strzelić, pod warunkiem, że co jakieś osiem dni wymienisz mu jedną wkładkę. Strzela zarówno spiżem, który zabija potwory, jak i zwykłym metalem, jeżeli walczysz z ludźmi. Nie pytaj się jak, tak po prostu jest.

- Nie cierpię tej waszej „magii” - skłamałam ze sceptycznym uśmieszkiem. - Jakbym nie lubiła tego miejsca, zgłosiłabym was przynajmniej do sanepidu.

- Uwierz, Chejron zgłasza mój pokój do sanepidu i mają go gdzieś od jakiś pięciu lat – żachnął się, po czym skrzyżował ręce na piersi. – Dlaczego wcześniej nie mówiłaś, że umiesz strzelać z pistoletu?

- Bo to taki trochę antyczny obóz? Wszyscy latali z mieczami, dzidami, tarczami i takimi trochę starożytnymi rekwizytami? – zasugerowałam, a Chris przechylił głowę i uniósł brwi, jakby chciał mi przyznać rację. – Nie macie tu wi-fi, skąd miałam wiedzieć, że macie pistolety.

Przez następną godzinę, okazało się, że pistolet i noże, to jedyne rodzaje walki, które wychodziły mi całkiem dobrze. Strzelanie było w porządku, jeżeli mogłam się o coś podeprzeć i mieć chwilę namysłu. Jednak, kiedy Chris zarządził, że mam odejść od murku, strzelać bez podpórki i od razu gdy da znak… pojawiły się komplikacje. Tarcza do łuków, wyglądała jak sitko, ale odkąd musiałam sama utrzymywać w powietrzu pistolet, coraz więcej strzałów przelatywało bokiem, albo trafiało zbyt daleko celu. Ale to była wina uginających się ramion i przymusu strzelania szybko, bez wycelowania.

Samo rzucanie nożami, nie było najgorsze. Trafiałam nimi tam gdzie chciałam, jednak nie koniecznie ostrzem. Drobny szczegół. Po dwudziestu rzutach, w tarczy pozostało może pięć z nich, kiedy pozostałe leżały pod. Trafiłam nie-ostrzem i się odbiły.

Skończyło się na tym, że ja nadal nie umiałam walczyć, choć przynajmniej szło mi znacznie lepiej, niż z mieczem. Normalnie, uznano by to za małe osiągnięcie, jednak w moim wypadku, nawet Chris był z siebie zadowolony.

Dlatego pod koniec treningu, kiedy wyczerpana umierałam pod murkiem, Chris usiadł obok mnie i trącając ramieniem oznajmił:

- Nie rozumiem, dlaczego tak marudziłaś. Idzie ci całkiem nieźle.

- Mówisz tak, bo jest ci mnie szkoda.

- Mówię tak, bo tak uważam.

- A nie dlatego, że chcę to usłyszeć? - Moje brwi powędrowały w górę, tak jak kąciki ust.

- A działa? - zapytał Chris, szczerząc się szeroko.

Uśmiechnęłam się do niego, ale nic nie odpowiedziałam.

Christopher przez chwilę nic nie mówił, jakby próbował przewiercić mnie wzrokiem na wylot, odgadnąć, o czym myślę. Starałam się na niego nie patrzeć, udając, że jestem zbyt zajęta okręcaniem na palcu jednej ze swoich bransoletek. Jednak kiedy uniosłam głowę, żeby na niego spojrzeć i odruchowo zmarszczyłam brwi, mówiąc „No co?”.

- Wszystko w porządku? - zapytał, ale nie zabrzmiało to jak przesłodzone pytanie, pełne troski i współczucia. Raczej, jakby stary znajomy zapytał się, czy nic mi nie jest, kiedy z gracją spadnę ze schodów. Albo, w deszczowy poranek przypomniał, że od dziś miałam zacząć biegać…

- Tak, choć boli mnie prawe ramię od tego jednego rzutu…

- Ale ja się pytam czy wszystko w porządku.

Wyprostowałam się, nadal ściągając brwi i przekręciłam głowę w bok. Ten tylko odchylił się do tyłu, opierając ręce na kolanach i splatając dłonie pomiędzy, choć kiedy mówił, gestykulował nimi lekko.

- W porządku, bo… bo myślisz, że jestem załamana, że nic mi nie wychodzi? - spytałam, nie bardzo rozumiejąc skąd ta nagła…troska? - To znaczy, już mi idzie lepiej, cholera, nie żebym kiedyś uważała, że….

- Chodzi mi o wczoraj – przerwał mi. Mimo to uśmiechnął się na jedną stronę, słysząc moje wykręcanie, czym przekazał mi bezgłośne „Ta, tłumacz się. Ja wiem swoje”. -  Kiedy sobie poszłaś, nie wyglądałaś na taką, z którą wszystko jest w porządku.

Cholera, muszę o tym gadać?

- To przez Thomasa. Zapytaj się go. Ilekroć się widzimy, zawsze psuje mi humor.

- Z tego co wiem, nie tobie jednej. To jak?

Jak? Nie no, świetnie. Wczoraj było bombowo! Skołowana myślą, że jestem wyrodną córką, powinni mnie spalić na stosie za mój stosunek i egoizm wobec własnej matki, wróciłam sobie w podskokach do domku Hermesa. A tam? Tam to raj! Na wejściu dopadł mnie Johnny, prosząc, żebym poszła po Amy, która cały dzień przesiedziała obrażona na mnie nad jeziorem z jakimiś ludźmi. A jak zabrał ją na siatkówkę, to omal go nie zabiła, z resztą tak jak wszystkich innych graczy. I że niby ja miałam tam pójść i jeszcze ją przepraszać, że jestem taka beznadziejna? Nie, mój narcyzm na to nie pozwolił. Wolałam zostać w domku i pogadać z Es, która dla odmiany miała humor… dobry, muszę jej to przyznać. Ona poprawiła mi mój humor ponieważ potwornie miło było zobaczyć, że już nie jest tak załamana jak wieczór wcześniej. Od tamtego czasu się nie widziałyśmy, ale wczoraj w nocy spędziłyśmy mnóstwo czasu, podczas którego Esmeralda opieprzyła mnie, że jestem opryskliwa przez własny ból dupy, o którym nawet nie chcę z nią rozmawiać. A ja odetchnęłam, że ta wyszła z dołka, jednak starałam się ignorować fakt, że ręce jej się nerwowo trzęsły, a kiedy pojawił się Nicolas… Musiałam kazać jej ze mną rozmawiać na dosłownie każdy temat, byleby nie pozwolić jej na chwilę przerwy na myślenie. Choć obawiałam się, że w jej przypadku to nie miało szans wyjść…

Tak, u mnie układało się bajkowo, pogadajmy o tym. Ja, która nie zwierzam się ze swoich problemom nawet cholernym pluszakom, poduszkom, lustrom, najlepszym przyjaciółkom… po prostu nigdy i nikomu się nie zwierzam, zaraz się rozkleję i zacznę wyrzucać z siebie swoje problemy przed Christopherem…? Yhym. Lecę pędzę!

- Słuchaj - zaczęłam, po czym urwałam. Przecież nie powiem mu bezceremonialnie i z uśmiechem „spierdalaj”. - Nie odbierz tego źle, ale… nie mam zamiaru ci się tłumaczyć, zwierzać, opowiadać o sobie ani nic z tych cholernych, terapeutycznych bzdur.

- I bardzo dobrze, bo ja nie mam zamiaru tego słuchać - odrzekł natychmiast, jakby to było oczywiste. - Pytam się tylko, czy już w porządku. Odpowiedzi są cztery.

Słysząc jego słowa, poczułam się zła na samą siebie, że zwątpiłam w jego idealność.

- Cztery?

Odetchnęłam z ulgą i znacznie spokojniej opuściłam ramiona w dół. Jedną ręką przeczesałam włosy, uśmiechając się przy tym. Czułam, że wyglądam już łagodniej, a nie jak igła, która zaraz zacznie kuć wszystko i wszystkich naokoło. Spojrzałam na jego beztroski, delikatny uśmiech.

- Tak, cztery - potaknął po czym uniósł dłoń i zaczął prostować palce przy wyliczaniu ich. -Tak. Nie. Średnio. Spierdalaj Chris.

Wybuchłam głośnym śmiechem, na co chłopak też się uśmiechnął i z satysfakcją odchylił się do tyłu.

- Zaskakująco dużo osób używa tej ostatniej.

- Dziwisz się, skoro zgrywasz cholernego terapeutę? - zaśmiałam się, przechylając się w bok i trącając go ramieniem. - A moja odpowiedź to: średnio.

- Mogło być gorzej - zauważył tylko, a ja miałam ochotę go wyściskać, że nie dopytuje się o więcej.

Ja się nie wtrącam w życie i problemy innych, niech inni trzymają się z dala od moich spraw. Jak na razie niewiele osób przestrzegało tej zasady i byłam naprawdę zadowolona, że Christopher zaliczył się do tego grona.

- No, to skoro Pandora postanowiła od nas uciec, to co? Dasz się zaprowadzić do Charlesa, Oscara i Thomasa, czy będziesz drzeć się tak samo, jak wtedy gdy szliśmy na pegazy i tutaj?

- Sugerujesz, że powinnam?

- Charles, Oscar co to jest?! Podnosić tyłki, macie cudownego gościa!

Słysząc to uśmiechnęłam się szeroko do Chrisa, który tylko mrugnął porozumiewawczo i przytrzymał mi drzwi. No, to jest to- tak powinni mnie traktować wszyscy.

- O, i patrzcie. Jeszcze Victoria przyszła - dodał ciszej, bezpośrednio do mnie. Wyszczerzył się, kiedy zgromiłam go spojrzeniem.

- Za dużo czasu spędza z Thomasem - usłyszałam z głębi pokoju. Nie były to słowa skierowane do mnie, raczej ten ktoś zwracał się do innej osoby w pomieszczeniu. - Zaraził się brakiem skromności.

Minęłam Christophera i znalazłam się w całkiem przytulnym miejscu, zwanym domkiem numer jeden; domkiem Zeusa. Najbardziej majestatycznym z domków, przynajmniej z zewnątrz. Choć nigdy tu nie byłam i nie rozmawiałam z jego lokatorem, widziałam, że mieszka tu jedyny syn boga piorunów i kilka razy dziennie widywałam, jak wchodzą i wychodzą do niego Oscar, Christopher, Thomas i gospodarz- Charles. Nie wiem dlaczego, ale ten domek wydawał mi się zawsze niedostępny, zakazany, jakby ktoś dawno ustanowił zasadę, że zwykli ludzie wstępu tu nie mają; jakby przyczepiona była do niego tabliczka „teren prywatny”.

Pomieszczenie było przestronne, przejrzyste przez osiem wysokich okien i kiedyś prawdopodobnie eleganckie. KIEDYŚ. Trzy okna nie miały żadnych firanek, jedno zaciągniętą żaluzję, dwa miały firanki w biało niebieskie paski, nad jednym ktoś założył na karnisz pomarańczową bluzkę „Obóz Herosów”, a ostatnie zasłonięte było wydrukowanym plakatem ze zdjęciem portretowym Chejrona. Białe ściany pozaklejane były plakatami, zdjęciami, jakimiś zapisanymi kartkami. Na jednej z nich dostrzegłam rysunek patyczaka, którego razi piorun i podpis „Charles, syn pioruna”. Cóż, gdyby tu sprzątnąć pokój być może wyglądałby jak pusta świątynia Zeusa (po podobno kiedyś tak wyglądał), lecz teraz efekt ten psuł fioletowy obrus w kwiatki na plastikowym stole, pięć różnych krzeseł przy nim, pięć łóżek pod jedną ze ścian, a na każdej inny zestaw pościeli i kosz na śmieci, ale nie malutkie wiaderko, tylko taki wielki podłużny prostokąt, jaki stoi w ogródku.

Było tu czyściej niż u nas (jednak dzieci Hermesa trudno przebić), ale w środku domek Zeusa w niczym nie przypominał mojego wyobrażenia o nim.

Na jednym z łóżek, z pościelą w krowy, siedział brunet z niezbyt długimi włosami, a na ziemi Oscar (mój przyszły facet, przysięgam!), który nawet się na mnie nie spojrzał na wejściu (to się zmieni; też przysięgam). Syn Hadesa siedział pod ścianą, w mniejszej wnęce tego ogromnego pomieszczenia, na stercie koców i starych opakowań po chipsach. Niewzruszony grał na jakieś konsoli, wpatrując się w ogromny ekran telewizora.

Dziwnie było tu wejść. Mijałam ten budynek kilka razy i za każdym razem słychać było ze środka jakieś głosy, muzykę, raz nawet byłam pewna, że widziałam krowę przez okno- no, widać było, że tu się dużo dzieje. Cały obóz wiedział, że tu urzędują Thomas, Charles, Oscar i Christopher. Siłą rzeczy, więc i ja. Dlatego, gdy weszłam do domku poczułam się jak w czyimś innym świecie.

Gospodarz widząc, a raczej słysząc Chrisa, podniósł się z łóżka i symbolicznie rozłożył szeroko ramiona, jakby chciał mnie powitać i pokazać ten dom, po czym wetknął je sobie do kieszeni bluzy. Omal nie parsknęłam śmiechem, kiedy odkryłam, że to jest ta bluza, z jego zdjęciem. Dokładnie ją miał na sobie, kiedy pierwszy raz ich widziałam, w wieczór gdy wepchnęłam siebie i Es do Turnieju.

 - Witam, choć my się znamy.  

Charles uśmiechnął się szeroko. Miał krzywy uśmiech, zauważyłam, jednak to nie odbierało mu niczego: był całkiem-całkiem, choć jak dla mnie zbyt dobrze zbudowany. Ta, pewnie inne dziewczyny zemdlałyby na jego widok, ale ja po prostu wolałam chudych i smukłych facetów. A on był umięśniony i postawny, miał lekko kwadratową szczękę, grube brwi i trochę orli nos. Był ode mnie wyższy, pewnie miał coś w okolicach metra osiemdziesięciu. A przynajmniej chciałby mieć.

- No tak, ty też bierzesz udział w Turnieju - udałam, że sobie przypominam, choć doskonale go pamiętałam. Głupio mi byłoby oznajmić „siema, wiem, ty jesteś Charles, doskonale wiem”. Wyszłabym na jakiegoś cichego stalkera, czy coś.

- Dokładnie - potknął, uśmiechając się czarująco. - Ale miło mi poznać mniej oficjalnie.

- Powiedział nastolatek uśmiechając się promiennie i prawie nie całując mi ręki na powitanie. Jeszcze brakuje, żebyś zapytał czy pomóc mi zdjąć płaszczyk, gdybym takowy miała - skwitowałam sceptycznie i dla podkreślenia braku oficjalności dodałam z politowaniem: - Cała przyjemność po mojej stronie, panie...?

- Clooney, panienko…?

- Streep, panie Clooney.

- Strikte poprawnie byłoby ‘paniczu’, panienko Streep.

O cholera, już go lubię. Charles patrzył się na mnie rozbawiony, a w jego postawie nie było widać za grosz skrępowania. Wyciągnął rękę z bluzy, żeby podrapać się po klatce piersiowej. Śmiesznie to wyglądało, bo przez swoje zdjęcie na bluzie, wyszło tak, jakby drapał swoją podobiznę w czoło. A potem posłał mi równie zawadiackie spojrzenie, jakie zostało uchwycone na zdjęciu i dodał:

- I ja serio mam na nazwisko Clooney. I wiem, że ty Rowllens. Poza tym, jesteś za ładna, żeby mieć geny Streep – ocenił, puszczając mi oczko. – Ale taka Jolie…?

Wybuchłam szczerym śmiechem, a Charles uśmiechnął się, całkiem zadowolony z siebie.

- Charles, chamie, nie podrywaj jej w tak tandetny sposób - walnął Chris, po czym spojrzał się na mnie z politowaniem. - A ty, nie dawaj mu się podrywać w tak tandetny sposób.

- Nie podrywam - zaprzeczył Charles. - A jak nawet, to w takim samym stopniu jak ona.

- No właśnie - przyznałam mu solidarnie rację. - On też daje się podrywać, w takim samym stopniu jak ja. I swoją drogą, ta bluza jest genialna.

- Też ją lubię - wtrącił Oscar z głębi pokoju. – Tylko zmieniłbym nadruk.

Charles prychnął rozbawiony, obracając się, żeby spojrzeć na Oscara.

- Dzięki stary. Szkoda, że mówisz to dopiero teraz, bo zamówiłem ci taką samą na urodziny.

- Mam urodziny w listopadzie – zbył go blondyn, nie odrywając wzroku od ekranu. – Zdążysz anulować i kupić coś fajniejszego. O ile w tym roku jednak kupisz.

Widząc uśmiech Charlesa, który próbował powstrzymać, doszłam do wniosku, że ten koleś jest całkiem normalny. Naprawdę, nie wyglądał na takiego. Raczej na dupka, przekonanego, że jest milion razy lepszy ode mnie, który będzie wobec mnie pobłażliwy i cyniczny. Atu proszę, niespodzianka- rozmawialiśmy jak starzy znajomi. Zyskał w moich oczach, nawet bardzo.

Chris w tym czasie położył mi dłoń na ramieniu i wepchnął głębiej do domku. Kiedy znalazł się bliżej Oscara, wskazał na niego, a jego twarz rozciągnął ten słodki uśmiech, przez który nie byłabym wstanie mu niczego odmówić.

- A to nasza maskotka, jedyny i niepowtarzalny w świecie, Oscar.

Jedyny i niepowtarzalny w świecie Oscar nawet nie mrugnął, nie wywrócił oczyma, nie westchnął, nie pokazał, że usłyszał kompromitujący komentarz. 

- Chris, zaskoczę cię. Ja też ją znam, a ona mnie - zauważył blondyn, marszcząc brwi jakby próbował coś sobie przypomnieć. – Hmmm, pomyślmy dlaczego... Może dlatego, że ja też biorę udział w Turnieju?

Kiedy się nachyliłam zauważyłam, że właśnie rozwalił ośmiu przeciwników, nawet się nie wykrzywiając czy przechylając. Wyglądał tak jakby grał w Simsy , a nie coś co przypominało apokalipsę żywych umarlaków.

 - Właśnie, poznaliśmy się już wcześniej - przyznałam.                            

Oscar mruknął cos co mogłoby być cichym "racja" jak i "spadaj".

Echee… ymm, no… ten. Nad tą wzajemną miłością trzeba będzie jeszcze popracować.

Naprawdę, żałujcie, że nie widzicie jak te blond włosy wpadały mu do oczu, cholera, powinnam siedzieć obok i je poprawiać cały dzień. Oscar zajmował miejsce na podłodze pod ścianą, oparty plecami o stertę szarych poduszek. Na ziemi walały się koce i jakeś kołdra, która zwinięta pełniła rolę siedzenia dla graczy. Chłopak miał na sobie szary t-shirt i czarne porwane spodnie, ale nie porwane tak „modnie”. O nie, te oscarowe miały rozdarcie wzdłuż łyki, wyrwany spory kawałek materiału na wysokości kolana i kilkanaście dziur na drugiej nogawce, jakby przechodził przez krzaki o wyjątkowo ostrych i twardych kolach. Wyglądał jak bezdomny kloszard. Ta… Ale JAKI przystojny kloszard! Cholera, jemu pasowałby nawet kostium banana ludożercy.

Chwilę potem zostałam posadzona na łóżku (z kołdrą z Supermenem), dostałam puszkę coli, a Charles zatroszczył się o to, żebym nie musiała się nudzić. Był mistrzem w prowadzeniu gadki-szmatki, w wyciąganiu informacji i sprawianiu, że czułam się jakbym znała go od lat i nie miała przed nim sekretów. Cholera, może mnie tego nauczyć?

- O stara… i niby to wszystko niechcący? - zaśmiał się, kiedy wymsknęła mi się pięciominutowa opowieść o tym, jak skończyła się moja edukacja. Naprawdę, tylko wymsknęła! - Kurde, a ja myślałem, że spalenie kuchni jest wartym uwagi czynem.

- Spaliłeś kuchnię? - jęknęłam śmiejąc się. - Na serio?

- Tak, ale teraz szkoda gadać - machnął ręką. - Po prostu kiedyś postanowiłem zostać kucharzem. Ale teraz… kuchnia to nic przy szkole!

- Nie całej. Podobno remontują tylko jedne skrzydło.

Zaśmiałam się szczerze, zadowolona, że nie tylko ja mam problemy z moimi zdolnościami. Od pewnego czasu rozmawialiśmy według reguły „mówisz ty, śmiejemy się, mówię ja, śmiejemy się, mówisz ty, śmiejemy się…” i ani razu te wybuchy wesołości nie były udawane.

- ...ale Chejron uznał, że to będzie forma szlabanu. I tak oto jednak postanowił losować przedstawicieli od Zeusa na Turniej.

- Czyli… bierzesz udział w Turnieju za karę? – zapytałam, bo z historii Charlesa tak właśnie wynikało.

- Chejron tak myśli – odezwał się Oscar z drugiej strony pomieszczenia. – Chcemy, żeby tak myślał.

- Ja tam nie narzekam, nie? – Syn Zeusa wzruszył wymijająco ramionami. – Ten Turniej to niezła akcja, dobra zabawa w sumie. Trochę sportu nie zaszkodzi, bo przez nich nie mam prawie czasu na treningi i takie tam obozowe bzdury… A Thomas nie chce ze mną biegać i tak. Więc trochę pojęczałem, żeby Wujaszek uznał, że to dobra kara i proszę: zamiast myć garów dobrze się bawię.

Cholera, ten to się w życiu nie gubi. Popatrzyłam na niego z uznaniem, powoli kiwając głową. Chłopak uśmiechnął się krzywo, a potem spojrzał się na bok tak, jakby sam był pod wrażeniem swojego sprytu.

- Ale Chris, gdy dostał taką samą propozycję wszystko zepsuł. – Szatyn wywrócił wymijająco oczami. – Oznajmił, że świetny pomysł. Więc Chejron wykluczył cały domek Eris z losowania, żeby ten też się przypadkiem nie załapał. Że niby za dużo różnych boskich rodziców.

- A próbowali mi wmówić, że to dlatego, że jestem za słaby – oznajmił. Mrugnął do mnie porozumiewawczo, dając tym samym do zrozumienia, że wcale nie jest słaby.

- A ty? – spytałam Oscara.

- Ja się za bardzo odsłoniłem przed wrogiem – wyznał. – Odkąd tu jestem Chejron zdążył zauważyć, że wcale nie jestem taki najgorszy i miał pretekst żeby mnie też dodać do puli tych lepiej wyszkolonych, z których losowano drużyny.

- „Wcale nie jestem taki najgorszy”! – Charles prychnął, obracając się w bok, żeby popatrzeć na blondyna. Ten nie oderwał spojrzenia od ekranu nawet na chwilę. – Stary, odkąd tu jestem wszyscy skrzeczą, że jesteś zajebisty w walce.

- Jak cię widzą, tak cię piszą – mruknął Oscar. – Ale nie po to próbuję wmówić Kucykowi, że nie pamiętam nic z zajęć szermierki, żeby teraz zapewniał mi atrakcję na mój wolny czas.

- Przyjechałeś na Obóz. Tu… No, w tym miejscu są zajęcia, plan dnia… To było do przewidzenia – zauważyłam, bo z moich źródeł to miejsce służyło do szkolenia się, ćwiczenia w walce, bycia aktywnym i takie tam.

- Nie. Przyjechałem do darmowego hotelu, z darmowym jedzeniem, znajomym terenem, żeby posiedzieć ze znajomymi i nie musieć myśleć o studiach. Żaden z nas nie przyjechał tu udawać skautów.

- Wy przynajmniej nie jesteście sami sobie winni – przypomniałam im.

- Victoria, a może chciałabyś, żebyśmy pomogli ci w trenowaniu na Turniej? - wtrącił się Chris.

Szatyn pochylał się nad grającym w gry synem Hadesa i z uwagą obserwował (nie zapominając przy tym co chwila komentować, jak beznadziejnie Oscar to rozegrał) grę. Teraz jednak wyprostował się i wolnym krokiem podszedł do nas, po czym z impetem usadowił się na materacu obok mnie, że aż mnie podrzuciło w górę.

- Nie, nie chciałabym – przyznałam szczerze, tylko trochę zirytowana, że pojawił się ten temat. Christopher miał w sobie coś, co sprawiało, że taka propozycja brzmiała tak szczerze i życzliwie… nie mogłam się wkurzyć.

- Myślę, że byś chciała – ocenił, po czym spojrzał na Charlesa. – Co robisz jutro?

- Christopher, nie przesadzaj. Ojcujesz mi - wytknęłam mu z teatralną powagą, niemal diagnozując go.

- Chciałaś chyba powiedzieć matkujesz - poprawił mnie Charles, mrugając do mnie. Jedną rękę przerzucił szatynowi na ramiona, przeciągając do siebie i przyjaźnie dusząc. - Chris ma tendencję do tego.

- Teraz to ty nie przesadzaj - jęknął ten, wyswobadzając się z uścisku. Był o wiele drobniejszy od Charlesa, choć o jakieś dziesięć centymetrów wyższy.

- A tak nie jest? – odezwał się Oscar, lekko odchylając głowę w tył, jakby chciał się na nas spojrzeć. Uśmiechnął się z politowaniem.

- „Charles, widziałem! Nie zjadłeś całego obiadu! Oscar, a ciebie gówniarzu nawet nie widziałem na obiedzie, gdzieś ty był?” - przedrzeźnił go syn Zeusa, po czym przybrał minę idioty: „Co? Nie, ja o niczym nie wiem, ktoś cię właśnie parodiował?”.

- Nie słuchaj ich. - Chris pokręcił głową z dezaprobatą. - Majaczą z tego głodu.

- Nie, skądże - mruknął Oscar na chwilę odkrywając te piękne oczy...eee...koloru nie wiadomo jakiego bo byłam za daleko, żeby to sprawdzić…od ekranu. - A przyniosłeś nam półmisek hamburgerów, bo się nudziłeś.

- Tak, my to wszystko wiemy - zakończył Charles, unosząc colę w geście toastu.

- Tłumaczyłem wam. Te hamburgery zostały z kolacji i chcieli je wyrzucić. Uznałem, że jaka to różnica czy wylądują w waszych żołądkach, czy w śmieciach.

Oscar i Charles niemal jednocześnie uśmiechnęli się pod nosem, jakby obaj doskonale wiedzieli, że to nieprawda. Christopher jednak nie wydawał się chętny, by przyznać im rację.

Przez kolejne minuty nie działo się nic specjalnego. Charles co chwila dogryzł Christopherowi, ten odbijał piłeczkę trafną uwagą, nigdy nie przestając się uśmiechać. Słuchałam ich przyjacielskich kłótni pełna podziwu. No bo kurczę… oni naprawdę byli świetnymi przyjaciółmi. Na serio- jeden coś mówił, drugi po jednym zdaniu mu przerywał i kończył za niego, poprawiał, wytykał wady, obrażał i ośmieszał. Gasili się nieprzerwanie. Choć, jakby na to nie spojrzeć… i tak najbardziej jeździli po Oscarze. A ten, ani na chwilę nie wypadając z gry, rozmawiał z nimi równie dowcipnie i umiejętnie gasił.

- Plusem Charlesa jest to, że jest jedynakiem - zawyrokował Chris.

Nie bardzo wiedziałam, skąd taka teza, bo byłam zbyt zajęta rzucaniem ukradkowych spojrzeń Oscarowi. Rzecz jasna żaden z nich nie musiał o tym wiedzieć, więc szybko rzuciłam:

- Aż tyle plusów?  I to jeszcze jakich, cholera, zazdroszczę!

- Tak. A jako że jest jedynakiem, ma wiecznie wolną chatę.

- A ty?

Z tego co się dowiedziałam Christopher był synem Eris. Dopiero teraz, bo nadal nie wiedziałam po co mi taka wiedza. Wolałam się pytać o imię, a nie o to kim jest twój rodzic. Powoli się dowiadywałam, że tu to pytanie jest równie ważne, bo segregowało ludzi na coś w rodzaju klas w szkole, miast na obozie. Rodzic był kluczową informacją. I było to trochę smutne, ponieważ ja byłam w tej kategorii nikim, jak wizytacja na okres próbny w szkole.

Nie mniej, Christopher był synalkiem Eris i to jedynym. Ironiczne, prawda? Ten uśmiechnięty, łagodny i roześmiany chłopak był synem potężnej bogini niezgody. Nie wiem, co wpływało na taką opinię moją o nim, jednak Chris… Chris zdawał się być stworzony, żeby zwalczać wszelkie negatywne emocje z tego świata. To jak zagadał, czy wszystko ze mną w porządku… nie musiał. Ba, nawet nie powinien się domyślić, że w ogóle coś było nie tak. Mógł to zlać i pomyśleć „Rowllens ma jak zwykle humorki”. Albo nagle uznał, że pomoże mi się przygotować na Turniej, a zaproponował to tak jak wspólny piknik. Nie jakby chciał mnie uczyć z litości, bo byłam pierdołą i nic nie umiałam. (Jenny zaproponowała mi to z litości, a Norbert choć był cierpliwy i nie pokazywał, że ma dosyć mojego beztalencia, pomagając mi pomagał sam sobie.)

- No, ja też jestem jedynakiem – przyznał. - Ale ten plus oddałem Charlesowi. Ja mam swoich wystarczająco dużo.

Słysząc to, Charles wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i posłał mi spojrzenie „Yhym, jasne. Ale weź- nie psuj mu marzeń!”. Odpowiedziałam szerokim uśmiechem w geście, że się z nim zgadzam.

- A naprawdę: domek Eris jest mały i nie ma plazmy.

- Jesteśmy wybredni i mamy priorytety - mruknął Oscar niewyraźnie, bo nie wyjął z ust papierosa, którego przed chwilą odpalił.

- Poza tym jest biologicznie czynny – wyjaśnił Chris, przechylając głowę i zamykając oczy. – I nadal nie wiem, który to był numer.

- W sensie… Nie wiesz, który z domków jest domkiem Eris…?

- Nie no, teoretycznie wiem – przyznał. – Czasem uda nam się tam trafić, Oscar jeszcze pamięta, który to.

- Kieruję się węchem.

- To gdzie ty mieszkasz? – spojrzałam na Christophera zbita z tropu. – I dlaczego twój domek jest biologicznie czynny?

- A jakoś tak wyszło, odkąd tu przyjechałem bałaganię, rzadko spałem u siebie, głównie u Oscara bo boi się ciemności. A do domku Eris wrzucało się po drodze brudne ubrania, jakieś zielsko, kilka razy zapomnieliśmy sprzątnąć pizzy… - Zamyślił się, jakby próbował sobie przypomnieć co jeszcze przyczyniło się do tej katastrofy.

- No, dom Chrisa to był magazyn, spał u nas od zawsze – przytaknął Charles. – W tym roku, gdy przyjechał pierwszy, po prostu się rozpakował tutaj.

Spojrzałam tam, gdzie Charles wskazał ręką. W tamtej części pokoju stała duża, ciemna szafa, z dwoma skrzydłami i rzędem szuflad. Ktoś bardzo kreatywny wypisał na niej markerem po jednej stronie „Chris” w koślawej gwieździe, udającą gwiazdę jaka wisi na drzwiach do garderoby sław.

- To super, że macie taka swoją bazę o jakiej marzą mali chłopcy - zauważyłam.

Christopher i Charles popatrzyli się na mnie tak, jakbym była na spotkani kółka heavy metalowców i wypaliła : „O, jakie macie super spotkanko, to słodko, że macie takie swoje mini-przyjęcia. Uśmiechnijcie się, zrobię wam urocze zdjęcie!”.

- To zabolało.

Charles położył rękę w miejscu gdzie powinno być serce.

- To nie jest „baza dla małych chłopców” – poparł go syn Eris, poprawiając się na łóżku. – To… coś zupełnie innego. Ten domek to zwykłe pomieszczenie, gdzie siedzimy, rozmawiamy, no…

- My nie używamy swojej... bazy, jak to nazwałaś, do zabaw w Indian i cowboyów albo rycerzy i ogry! – zaprotestował, poprawiając poduszkę ze szlaczkami z goniącymi się na koniach cowboyami. Yhym, ta, jasne.

- Bo Charles wywalał nas jak miał być ogrem - dodał Oscar odrzucając papierosa na bok.

Niedopałek upadł na drewnianą podłogę, tuż obok zapełnionej popielniczki. Nikt się tym nie przejął.

- Yhym…! Na pewno. A Oscar strzelał fochy jak Chris miał być królewną. Wiesz- bufiaste kiecki kręcą każdego.

Syn Eris potaknął mu głową i uniósł rękę tak, jak gdyby stukał się swoją puszką coli z czyjąś inną, niewidzialną colą.

- Mnie i Thomasa zawsze - wyznał z politowaniem i sztuczną powagą. - Wiesz, ten hipokryta uciekał się do wszystkiego, żeby być damą w opresji i dostać bufiastą kieckę.

Nie pozostawało mi nic innego jak patrzeć się na nich na przemian i żałować, że nie jestem facetem i nie mogę się z nimi przyjaźnić. Cholera, naprawdę chciałam mieć takich przyjaciół. Przyjaźń męska… No. Nigdy o tym nie mówi się, bo to ‘obciach’. Chyba, że pojawia się naprawdę, taka braterska, którą widać z daleka. Tutaj taka była.

- A tak na poważnie - podjął w końcu Charles, po czym wzruszył ramionami. - Pewnie masz trochę racji. Przesiadujemy tu i nikt nigdy nie przeszkadza, bo wiedzą, że nie wolno. Chejron raczej nie wpycha tu swojego zadu, choć kiedyś próbował. Natomiast Pan D. uważa, że jesteśmy grzecznym chłopcami. - Wyszczerzył się szeroko. - Możemy tu siedzieć całymi dniami i nocami; robić co tylko wpadnie nam do głowy.

- Pusty pokój, w obozie tyle dziewczyn… - zaczął Christopher i mrugnął do mnie teatralnie. - Więc wiesz… poczekamy, aż wyjdą.

W ostatniej chwili odsunęłam od siebie puszkę coli, przytykając do ust wierzch dłoni. To nie pomogło, bo i tak się zakrztusiłam. Chris usiadł na łóżku obok mnie i poklepał po plecach. Kiedy atak kaszlu znowu przerodził się w chichot, chłopak oparł łokcie o uda. Patrzył się na mnie z szerokim uśmiechem; najwyraźniej rozbawiła go moja reakcja.

- Chris, zostaw biedną Rowllens w spokoju! - zawołał Charles, padając w tył na wielką poduszkę za swoimi plecami.

- Nie… - przerwałam, bo znowu zaczęłam kasłać. – Nie nazywaj mnie Rowllens.

Zaczęłam znowu kasłać, a kiedy przestałam Christopher szturchnął mnie oskarżycielsko łokciem.

- Spokojnie, nie musisz być aż tak dosadna! - zauważył sarkastyczni. - Naprawdę, spokojnie; z tego przywileju korzysta tylko Charles i Thomas.

- A ty i Oscar?

- Oscar złożył śluby czystości i planuje zostać księdzem. W przypływie szczęścia zakonnicą.

Najwyraźniej Oscar w ich paczce był tym z którego wszyscy robią ofiarę. Urocze, tym bardziej, że chłopak ilekroć słyszał coś podobnego, zdawało się, że spływa to po nim jak woda. Ignorował ich, z pełnym dezaprobaty uśmiechem prychał z politowaniem albo bez problemu znajdywał odpowiedź, która zamykała im usta. Trudno było mu skutecznie dopiec, z tego co zauważyłam..

- Albo po prostu... - Chris celowo przyciągał samogłoski żeby zwrócić na sobie uwagę Oscara. A gdy osiągnął efekt i blondyn na chwilę się na niego spojrzał, szybko wyrzucił z sobie: - ... podoba mu się dziewczyna, która jest po pierwsze nietykalna, a po drugie najchętniej by go zastrzeliła.

Oscar nadal patrzył się na niego z zerowym wzruszeniem, gdy oznajmił:

- Jeszcze słowo, a obudzisz się z dupą przyszytą do łóżka.

Spokój z jakim to powiedział był rozbrajający. Parsknęłam śmiechem, choć starałam się powstrzymać. Blondyn na chwilę uniósł głowę i zerknął na mnie zadowolony z siebie. Za to Charles zagwizdał i pociągnął łyk gazowanego napoju.

- Tylko pod warunkiem, że to ty będziesz szył - odpalił Chris, nie pozbywając się szerokiego uśmiechu i dołków w polkach.

Oscar westchnął i z konsternacją odrzucił pada od gry na bok. Kiedy nachylił się, żeby wyłączyć telewizor, mogłam podziwiać jak napinają się przy tym jego ramiona. Był taki piękny, kiedy próbował miną przekazać światu: „Bogowie, zadaję się z kretynami”… Nie no… mogę go zabrać do domu?... Będę o niego dbać. Błagam!

Chłopak podniósł się z ziemi i przeciągnął, po czym wolno, nie spiesząc się, pomaszerował w stronę drzwi.

- Oscar, kochanie - zaczął Chris. - Dokąd się bez nas wybierasz?

Chłopak nie zatrzymał się, ale obrócił głowę tak, że twarz ustawioną miał do nas profilem.

- Na to, że bez was, mam małe szanse - zauważył bardzo słusznie, bo Chris i gospodarz już wstali. - Chodźcie, idziemy ratować Thomasa, bo pewnie znowu go rodzeństwo gnębi. A jak nie oni, to urojone psychofanki.

Już chciałam odruchowo zauważyć, że pan-perfekcyjny nie potrzebuje ratunku, bo jest perfekcyjny, ale nie zdążyłam. Chris spojrzał się na mnie, bardzo zadowolony z siebie.

- Widzisz? Mówiłem, że to Thomas w końcu dostaje posadę damy w opresji.

Wytłumaczmy sobie jedno: poszłam, tylko dlatego, że bardzo polubiłam przyjaciół Thomasa. Nie moja wina, że jego przyjaciół. Naprawdę. Chris był kochany, Charles jak starszy brat, a Oscar jak przyszły narzeczony. (Jak ktoś teraz pomyślał o „Narzeczony mimo woli”, to ma u mnie karną randkę z Peterem. Osobiście wam ją załatwię). Więc bardzo zadowolona z siebie, w towarzystwie trzech piekielnie przystojnych chłopaków, spacerowałam po obozie.

No a z nimi, po obozie, przechadzała się najgorętsza laska w okolicy. Sami wiecie: długie nogi, sylwetka jak z okładki magazynu modowego, czarujący uśmiech, zanik mięśni i piękny, bliżej nie określony skręt włosa…

- Ej, czekajcie - odezwał się Christopher, kiedy mijaliśmy jeden z domków, dokładnie rzecz biorąc Demeter. Kolorowe firanki w kwiaty, na zielonych ścianach graffiti w kwiaty, na oknach w doniczkach kwiaty i nawet na dachu- ogród a w nim…? Tak. Kwiaty. No pięknie. Wariatkowo. Chyba zaczynałam rozumieć Jenny, dlaczego tak bardzo nie lubi swojej mamy i rodzeństwa. I gdy Thomas wyzywa ja od kwiatuszków.

- Otwarte okno - zauważył Chris i uśmiechnął się do Charlesa konspiracyjnie, na co syn Zeusa natychmiast klasnął zadowolony w dłonie i je roztarł, jak mały chłopiec.

- Otwarte okno?

- Otwarte okno.

„Otwarte okno” niech od dziś będzie ich  „zawsze” czy też „okay”, jakkolwiek to leciało.

- Oni mają teraz siatkówkę na plaży, nie?

- Oby tak!

Chwilę potem ta dwójka, ciesząc się jak małe dzieci potruchtała do drzwi. Patrzyłam z ciekawością, jak Chris puka, a potem słychać głośne: „Rozi, mała, jak dawno nie gadaliśmy! Co tam u ciebie!?”. I po sekundzie już mniej entuzjastyczne: „Dziś rano? Jak ten czas szybko mija…!”. Chwilę potem Charles wepchnął go do środka, gdzie na moment zniknęli. Zdezorientowana spojrzałam na Oscara, który stał obok mnie i patrzył się na to ze spokojem, jakby to było na porządku dziennym. Prychnął z politowaniem i spokojnie wyjął z kieszeni spodni papierosy, wyciągnął jednego i wsunął do ust.

- Zawsze tak reagują na otwarte okna? - mruknęłam, przekręcając głowę w górę, by się spojrzeć na blondyna. - To jakaś misja ”Zamknijmy okna tym biedakom, bo będą mieli przeciąg”?

- Niestety nie.

- Nie boisz się palić na widoku? Przecież to nielegalne, a to jakby jest letni obóz i masz opiekunów.

Oscar opuścił zapalniczkę, która już prawie odpalił kiepa. Popatrzył na mnie, po czym znowu podciągnął ręce i w powietrze wyleciał ledwo widoczny dym.

- Widzisz tu gdzieś Chejrona? Albo Dionizosa? – zapytał, przesuwając ręką z papierosem wokoło nas.

- No nie.

- Więc na jakieś osiemdziesiąt procent oni nas też nie widzą. Poza tym, Pan D. ma to w poważaniu- szybciej umrę. A Chejron całymi dniami biega od Wielkiego Domu do Areny na zajęcia. Nigdy tu nie zagląda.

Pokiwałam głową, bo to brzmiało sensownie. Blondyn zaciągnął się i poruszył ręką z papierosem, jakby chciał wskazać na cały obóz.

- Wujaszek domyśla się, że palę, że parę osób pali. Tylko już dawno przestał próbować nas przyłapać. Raz przyłapał Thomasa i Chrisa. - Oscar kiwnął głową w stronę, gdzie dwóch wariatów chwilę temu władowało się do środka, a teraz Chris biegł w naszą stronę zadowolony. Jednocześnie blondyn podniósł dłoń do twarzy i się zaciągnął. - Ale to było kiedyś.

Chris dopadł nas i z uśmiechem popatrzył się na Oscara, jakby jego obowiązkiem było zameldować, jakie postępy robi ich misja zamykania okien.

- Jest tylko Rozi - oznajmił syn Eris, podchodząc do nas i wyciągając z kieszeni spodni małą buteleczkę. - Charles ją zagada, bo jest jakaś markotna… mniejsza o to, ja się jej boję. Wolisz ty wejść przez okno, czy mnie podsadzisz?

- Ja się do tego nie przyłożę - oznajmił Oscar spokojnie, kręcąc głowa i wypuszczając dym z ust, co dało efekt zasłony dymnej.

- Odbierasz nam całą zabawę tym swoim za…- urwał, rzucając mi szybkie spojrzenie. Najwyraźniej chciał coś powiedzieć, ale przypomniało mu się, że stoję tuż obok. Odchrząknął cicho. - Beznadziejny jesteś.

Chris cmoknął zdegustowany, ale jego spojrzenie natychmiast padło na mnie. Uśmiechnął się przymilnie mrużąc oczy, jakby zadawał teraz mi to samo pytanie, co przed chwilą blondynowi. Odruchowo odpowiedziałam przymilnym uśmieszkiem, na ten przymilny uśmieszek.

- Christopher, słonko - zaćwierkotałam mrużąc oczy tak samo jak on i splatając ręce za sobą. - Czy mi się zdaje, czy coś ode mnie chcesz?

Ten tylko mruknął coś pod nosem i zajął się rozkręcaniem owej butelki, po czym powąchał jej zawartość, jakby sprawdzał świeżość. Zaciekawiona zapytałam już normalnie:

- Dlaczego boisz się Rozi? Przecież ona jest taka drobna i kochana.

- Nie bałbym się jej, gdybym nie znał jej siostry - mruknął. - Wydaje się smutna, ale jak zapytam o co chodzi, Jenny jutro oskarży mnie o pedofilie i prześladowanie jej siostrzyczki.

Jenny i siostrzyczka. Z wrażenia aż uniosłam brwi wyżej i z uznaniem pokiwałam głową, na znak, że zrozumiałam powód. To dziecko naprawdę musi być święte, żeby zostać zauważonym przez Jenny. Przypomniałam sobie, że przed Turniejem Jen ewidentnie zajmowała się Rozi w szatni i dbała, by ta miała spięte włosy i wszystko poprawnie dopasowane w ekwipunku.

- No nieźle - mruknęłam. - Więc… co się teraz tu dzieje…?

- Dolewamy naszej ukochanej do szamponu blond farbę z utleniaczem - odrzekł spokojnie.

- Nosisz tę butelkę sobie ot tak w kieszeni? Boże, kto sobie zasłużył?

- Nigdy nie wiesz kiedy - wyszczerzył się. - No jak to kto? Jenny.

Wystarczyło jedno spojrzenie i Christopher już wiedział, że nic z tego nie wyjdzie.

To nie tak, że jestem drętwa i nie umiem się bawić. Po prostu… Popatrzcie na to tak. Jutro, kiedy sobie rano wstanę, to pójdę na śniadanie. I tam, albo potem, o dowolnej porze dnia, dopadnie mnie Jen. Jen, której włosy będą wyglądały jakby ktoś wypalił na nich jaśniejsze plamy. I będzie chodzić wściekła, i będzie mordowała każdego wzrokiem, i ja nie będę umiała się z niej nabijać, bo jak ktoś wygada, że brałam w tym udział, to jestem trup. Więc nie, o nie! Jeżeli nie mogłam się z niej nabijać- mowy nie ma! A poza tym… Nie dajcie bogowie by się dowiedziała. A jutro Turniej… I Jenny będzie mogła legalnie biegać z tą swoją siekierą i gonić zarówno winowajcę- Charlesa, to pewnie jeszcze mnie i Oscara. Nie zdziwiłabym się, jakby próbowała zaatakować Chrisa na widowni, i Thomasa (choć go tu nie było, ale dla zasady) za stołem sędziowskim.

Spojrzałam się na Christophera z wyższością, tak, że jego uśmiech na chwilę przygasł.

- Coś nie tak?

- Nie, wszystko pięknie - wyjaśniłam, przechodząc obok niego, by pójść po Charlesa. - Ale zmieniamy obiekt.

- Jest ktoś w środku?

- Nie, tylko Amy…

- To źle? - zapytał Christopher, kiedy zeszłam ze schodków werandy przed domkiem Hermesa i obeszłam go. - Jak dla mnie lepiej być nie mogło, Amy wręcz pomoże.

- W tym przypadku każdy  z tego domku ci pomoże - poprawiłam go.

On, Charles i Oscar czekali za tylną ścianą, aż wejdę do łazienki i otworzę okno. Uznali, że to lepszy pomysł, niż po cywilizowanemu wejść przez drzwi, nawet, jakby się okazało, że w środku nikogo nie ma. Tłumaczyli, że to bezpieczniejsze, łatwiej uciec blach, blach, blach. Mogłam się założyć, że dwójce małych agentów chodziło tylko i wyłącznie o udawanie ninja. Bo jaki facet nie marzy, żeby włamać się przez okno do obcego domku?

- Tak więc: jest tylko Amy. Czy to źle? Trochę źle - przyznałam wzruszając ramionami i wtykając ręce do kieszeni czarnych szortów. - Nie zagadam jej, bo nie odzywamy się do siebie od wczoraj.

Jak tylko wetknęłam głowę zza drzwi i zobaczyłam szare dresy i pudrowy sweter, natychmiast się wycofałam, modląc się, żeby mnie nie zauważyła.

- Ja zagadam, Amy i ja się kochamy - zaoferował się Charles.

- Pod warunkiem, że ma w pobliżu nie ma żadnych telewizorów - zauważył Oscar, spokojnie patrząc się na Charlesa.

Popatrzyłam się na syna Zeusa jak na idiotę, kiedy Chris stłumił śmiech ręką, ukradkiem przejeżdżając nią po twarzy, a Oscar uśmiechnął się do siebie.

- Tak, telewizorów. - Charles odgadł moje spojrzenie. - Ostatnio jak z nią gadałem na jednej z imprez, skończyłem przed czymś co było na poziomie Mody na sukces.

- Właśnie, Charles!... - zaczął Chris, marszcząc teatralnie brwi, jakby właśnie sobie przypomniał coś, co nie daje mu spokoju. - I co? Dowiedziałeś się w końcu czy Emanuel odszedł od Cory dla Daniel, czy to jednak sprawa z tym wujem? A ten spadek dostała Cora, czy jednak ten Milkins go zakosił?

- Przeżywał to przez tydzień - wyjaśnił Oscar, a ja zaniosłam się śmiechem. - Znamy chyba połowę fabuły, bo raz usnął u mnie w domku i gadał przez sen.

- To zły moment, żeby poprawić, że nie dla Cory, tylko Jennifer? - mruknął Charles, patrząc się na Christophera równie poważnie, jakby on też miał coś ważnego do przekazania mu. Syn Eris wykrzywił usta, jakby to rozważał, bo czym odrzekł:

- Do dupy, definitywnie.

- Okej. - Charles kiwnął z powagą głową. - W takim razie żyj w niewiedzy i myśl, że chodziło o Corę. Nie powiem, że chodziło o Jennifer.

- Dobra - zgodził się Christopher i obaj położyli sobie wyciągnięte ręce na ramionach i jak na jakimś smutnym wydarzeniu kiwnęli i z pokorą głowami, jakby ustalali, że ‘ta zbrodnia będzie naszą tajemnicą’.

Stałam i patrzyłam się na nich z szerokim uśmiechem na twarzy, a Oscar oglądał ich uważnie, bardzo zafascynowany i zapewne zastanawiał się, co go podkusiło, żeby to akurat z nimi się zaprzyjaźnić.

- Wiesz, nie zagaduj jej wcale - zaproponowałam. - Amy chyba nie ma nastroju na rozmowy, jak tam weszłam, to czytała coś i nawet mnie nie zauważyła. - Prawie nie skłamałam. Nie spojrzała na mnie, ale to raczej z powodu naszej kłótni, niż ciekawej lektury. Tym bardziej, że wcale niczego nie czytała.

- Dobra. To dolewamy ten rozpuszczalnik, byle szybko.

Chris potaknął głową i zadowolony z siebie ruszył w stronę ściany, na której było okno od łazienki. Przed chwilą było zamknięte, ale po to byłam w domku Hermesa, żeby je uchylić. Charles podsadził Chrisa do wysokiego okienka, a ten podciągnął się na parapecie okna od łazienki, usłyszałam za sobą:

- Victoria?

Cholera. Ze wszystkich osób, na jakie mogłabym wpaść w momencie mini-przestępstwa, to musiał być akurat on. Zniosłabym każdego- Milosa bym spławiła, Thomas by pewnie pomógł, Peter wziął winę na siebie w ciemno, samej Suzanne też bym jakoś się pozbyła… ale nie, cholera jasna, Johnny’ego.

Zanim okularnik zdążył zauważyć Christophera stojącego na parapecie, jedną nogą w łazience domku Hermesa i wychylającego się przez otwarte okno, błyskawicznie doskoczyłam do niego, nim cokolwiek zauważył. A znając życie Chris nie kryłby się z tym, że wbija mu do domku do łazienki, ba, czekałam tylko na to, aż pomacha i zawoła „Juhu, Johnny, tu jestem!”. Charles przynajmniej jakoś zareagował. Puścił stopę przyjaciela, rzucił na ziemię i rozpłaszczył się na niej brzuchem. Mam nadzieję, że chociaż on uwierzył, że jest niewidzialny.

- Johnny! - wykrzyknęłam rozkładając szeroko ręce i podskakując. Chciałam żeby to wyglądało jak „Patrz na mnie, patrz na mnie, sto procent spojrzenia na mnie!”. - Jak miło cię widzieć!

- Eee… naprawdę?

- Tak, naprawdę - odparłam, kładąc mu rękę na ramieniu i obracając tyłem do domku. - Idę do lekarza, pójdziesz ze mną?

- Do lekarza…? - Najwyraźniej za bardzo go zmieszałam. - Coś ci się stało…?

- Nie, nie. Po prostu, po wczorajszej nocy, całym tym zwariowanym poranku… głowa mi pęka. To możliwe, żebym nadrabiała kaca?

To smutne, gadać, że ma się kaca, jak nawet się nie upiło…

- Raczej nie - mruknął John, patrząc na mnie badawczo. Nie kupił tego. Nie kupił, byłam pewna. - Nieważne… Słuchaj, muszę z tobą pogadać.

Zatrzymałam się, bo do lekarza iść zamiaru nie miałam- toć był to Alex.

Stanęłam tak, że Johnny nie miał szans zobaczyć Oscara, nadal leżącego na trawie Charlesa i okna, w którym właśnie zniknął Chris. Za to ja widziałam wszystko i mogłam rozmawiać z okularnikiem, mając oko na wszystko.

- No to gadamy.

Popatrzył się na mnie, tymi swoimi okrągłymi oczami, które w sumie były rozczulające. John to taki wyciągnięty, wychudzony misiek w okularach, którego człowiek ma ochotę zatulić na śmierć, a jednocześnie się go słuchać, kiedy się wkurzy.

- Tak sobie myślałem, bo wiesz, że Amy ma swoje humory. Tak!, wiem! - zawołał, kiedy już otwierałam buzie, by się wtrącić. - To jej nie usprawiedliwia! Jednak Victoria, pomyśl. Byłaś wczoraj nieprzytomna i wycieńczona, nie myślałaś logicznie.

- Słucham? John, próbowałeś tego już wieczorem, uwierz, ja na serio…

- Tak, ponieważ wina leży po obydwu stronach. Zaczęłyście sobie dogryzać, ale żadna z was nie umiała przeprosić i się zatrzymać, obie jesteście zbyt dumne, by przeprosić, więc obie chodzicie jeszcze bardziej zirytowane, że się pokłó…

- O nie - przerwałam, zaplatając ręce na piersi. Nagle poczułam ogromną więź z moim świeżo upranym czarnym podkoszulkiem, w którym tu przyjechałam i który nie należał do Amy. - Nie jestem zirytowana, przepraszać nie będę i to nie przez dumę, co przez… cholera, mam swoją godność.

- Masz swoją dumę - zauważył automatycznie, wcale nie złośliwie. Widząc moją minę gestem dłoni poprosił, żebym się uspokoiła. - Oczekujesz Amy z kwiatami i płaczem, że to jej wina i ona przesadziła.

Przymrużyłam oczy, patrząc na niego uważnie. Stał z rękoma splecionymi za plecami, bez emocji na twarzy. Jak cholerny profesorek, który myśli, że mnie zdiagnozował. Albo zbyt często bywał mediatorem Amy…

- Nie prawda.

- Victoria, prawda - przerwał mi łagodnie, co tylko bardziej mnie zirytowało. - Pod tym względem jesteście z Amy identyczne. Ona też oczekuje kajania się i kwiatów.

- Pff - prychnęłam. - Okej. Kupię jej. Ludzką rosiczkę! Muchołapa! O, Amyłapa.

- Muchołapa? Nigdy nie słyszałem… może Muchołówka…? Nieważne.

- Też tak sądzę - mruknęłam pod nosem cynicznie. - Bo nawet tego mucho-coś tam ode mnie nie dostanie. Nawet jakbym miała i zamierzała wywalić. To nawet wtedy bym jej nic nie dała.

Spojrzenie Johnny’ego zdawało się mówić „Jezus, proszę cię. Choć ty zachowaj się jak człowiek”. Ale nie. O nie.

- Victoria, znam ją jak nikt, a ty zachowujesz się identycznie w tym momencie. Nie zdziwiłbym się, jakbyś też była moją siostrą… nieważne. Proszę cię, pogadaj z nią, bo jeszcze chwila, a…

- Johnny, nie zrobię tego.

- …No właśnie wiem – oznajmił, jakby to była kontynuacja jego wywodu.

Spodziewał się właśnie takiej odpowiedzi z mojej strony, więc nawet nie był zaskoczony. Jedynie się skrzywił, uniósł bezradnie ręce, żeby uderzyć nimi o uda.

- Kurde, Victoria. Ty jesteś podminowana. Nie zaprzeczaj.

To w sumie było smutne. Byłam zła na Amy, byłam też na nią zła, o to, że jestem na nią zła. Dlaczego nie mogła mnie przeprosić i zapomnieć o sprawie? Ja to bym już dawno zaczęła z nią normalnie rozmawiać, szczerze mówiąc. Ale przez to, że ona robiła z tego ten cyrk… Nie ustąpię, cholera. Ale kiedy nie było przy mnie Amy, to po prostu zapomniałam o sprawie. Więc dobrze, że byli przy mnie ludzie, żeby mi przypominać, że jestem na nią wściekła. Jak po Turnieju, gdy każdy mi przypominał, że przecież mam ochotę umrzeć.

- Wczoraj byłaś sina, jak na nią patrzyłaś wieczorem. Siedziałaś z Esmeraldą i mordowałaś spojrzeniem. Jeszcze ci brakowało cieni pod oczami, a dzwoniłbym po gliny.

- Może by sobie o mnie przypomnieli i nawet dostałbyś nagrodę.

- A Amy jest równie wściekła, ale też przybita i nie zachowuje się jak… Amy. Wiesz o czym mówię. Normalnie jest no… no wiesz. A dziś jak ktoś coś od niej chciał, to zamiast wymigać się lipną wymówką, po prostu kazała mu spieprzać. Proszę cię, ona normalnie nie przeklina. A dziś klęła gorzej od Very.

- Kim jest Vera? – zapytałam, bo coś mi świtało. To nie ta laska, co…?

- Nie ważne, nie znasz… Serio nieważne.

- Za to, że niby przeze mnie zaczęła przeklinać też przepraszać nie będę - ostrzegłam go, ale mnie zignorował.

- Ale wiesz, że Amy jest dla mnie jak rodzona siostra? Nie umiem spokojnie patrzeć, jak ona jest choćby smutna.

- Ojej, przepraszam, że jestem taka potwornie zła - wymruczałam, mlaskając z politowaniem.

- Nie o to mi chodziło, po prostu chciałbym, żebyście się uspokoiły, cholera, bo obie na tym tracicie.

- To dlaczego nie namówisz Amy, żeby przeprosiła mnie, co? Tylko ja mam ustąpić?

- Próbowałem dziś cały dzień, wczoraj też. Na siatkówce przesadziłem i omal mnie nie zabiła. Ty jeszcze nie kochasz mnie tak bardzo, by mnie okładać pięściami i wyzywać od… nie wymówię tych wyzwisk. Widzisz tego siniaka? – Odwinął rękaw szarego swetra przez głowę, a na jego przedramieniu widniała drobna brązowa plama, lekko fioletowa miejscami i szeroka na jakieś pięć centymetrów.

- Yhym. Trudno nie zauważyć.

- A wiedziałeś, że można takiego zrobić łyżką do herbaty? - Uniosłam brwi wyżej, na co Johnny uśmiechnął się gorzko. - Ja też nie. A jednak. Dlatego zwracam się do ciebie.

- Moja miłość do samej siebie nie pozwala mi tego zrobić. Czekaj. To się jakoś fachowo nazywa… o, mam. - Rzuciłam mu kwaśne spojrzenie. - Narcyzm. Zapytaj siostry, sporo o tym wie z tego co mi się wydaje. A jak świetnie diagnozuje!

Johnny popatrzył się na mnie, jak na prymitywną formę życia, której od godziny próbuje wyjaśnić, że zapałek nie wtyka się do nosa, a potem bynajmniej się ich nie je. Na szczęście nie zdążył nic powiedzieć, bo za jego plecami coś spadło z parapetu, a potem coś drugiego zaczęło przeklinać. I coś trzeciego się śmiać.

Johnny obrócił się i zdumiony popatrzył w tamtą stronę. Nie wyglądał na zbyt zszokowanego, najwyraźniej przywykł. Dobrze, że nie widział, jak Christopher popisowo, głowa w dół wyślizguje się przez okno i spada na Charlesa, który nadal udawał trawę pod oknem.

- Dlaczego Charles leży na ziemi? - zapytał tylko. - A Chris na nim?

- Zgubił szkło kontaktowe i Christopher pomaga mu szukać - wypaliłam na poczekaniu.

John nie zadawał więcej pytań, a nawet jak chciał, to nie zdążył, bo podszedł do nas Oscar, który jeszcze przed chwilą śmiał się z przyjaciół.

- Hej John. Co słychać? - zapytał lekko.

- Dobrze. A u ciebie, Oscar?

- Sam widzisz. - Blondyn obrócił się przodem do Charlesa i Chrisa, którzy szli do nas. Syn Zeusa ze smutną miną trzymał się za swoją rękę, a ten drugi uśmiechał się zadowolony z życia. - Cieszę się tym pięknym dniem w towarzystwie przyjaciół.

Syn Hermesa kiwnął na bok głową i uniósł brwi, jakby chciał powiedzieć „nie jest źle”. Kiedy stał obok Oscara, nagle odkryłam, jak wysoki był brat Nicolasa. Był wyższy od blondyna o parę centymetrów. A kiedy stanął obok niego Charles, który nie był bardzo wysoki, jego wzrost tylko bardziej zaczął rzucać mi się w oczy.

- Potłukłem się - oznajmił żałośnie syn Zeusa, wyciągając rękę w stronę Oscara. - A właściwie to Chris mnie potłukł.

- Trzeba było nie leżeć pod oknem – zbył go Oscar. - Po co ty tam tak własci…

- Zgubił soczewkę - przypomniałam im, mając nadzieję, że ogarną o co mi chodzi. Charles zmarszczył brwi, a potem zrobił zeza, jakby próbował sprawdzić, czy nosi soczewki. Dopiero gdy bardzo (nie)dyskretnie popatrzyłam znacząco na Johnny’ego, odchylił głowę do tyłu ze zrozumieniem.

- Och tak. - Charles był fatalnym aktorem, przykro mi. - Fatalna sprawa. Szkoda, że jej nie odnalazłem…

- Stary, nawet jakbyś znalazł, to byś jej chyba sobie nie wsadził do oka - powiedział Chris, marszcząc zgorszony nos. - Po co jej w ogóle szukałeś, przecież…

- A z twojej strony, Chris, to bardzo miło, że mu pomagałeś - dodałam, zanim zdążyłby wszystko zepsuć. Szatyn przez chwilę był zbity z tropu. Jednak zaraz zrozumiał, zrobił identyczną minę co Charles i równie beznadziejnie oznajmił:

- Och tak. Przyjacielowi zawsze należy pomóc, sami wiecie. Szkoda, że nie znaleźliśmy tego szkła kontaktowego.

Dzięki Bogu Johnny’ego to mało obchodziło. Nawet jeżeli już odgadła, że oni coś kombinują, postanowił to olać. Cóż, najwyraźniej ludzie, którzy codziennie przebywają z Amy tak mają. Teraz mógł już tylko czekać aż coś wybuchnie, a wtedy ratować.

- To co, Vicky?

Okularnik popatrzył się na mnie z rezygnacją, a ja prawie niezauważalnie pokręciłam głową. Naprawdę- dla niego mógłbym pójść pogadać z Amy. Ale dla niego. A jej tej satysfakcje dać nie mogłam. Skoro byłyśmy podobne i ona czeka na to samo co ja… to radocha, jaką zrobiłaby mi przychodząc do mnie, byłaby identyczna co ta, jaką ona miałaby, gdybym to ja przeprosiła. Dlatego: nie. Przykro mi Johnny, ale nie.

Spojrzałam się szybko na Christophera, żeby zmienić temat.

- Szkoda, że się na niego wywaliłeś - cmoknęłam, udając przejętą. - Ta ręka wygląda źle, chyba musimy iść do lekarza.

- Co? Nie, nie. Już mnie nie boli, poza tym to było tylko mał… Och tak. Ała! Chryste, jak to boli!

- Stanowczo musimy iść do szpitala. - Na tym obozie szpital był wymówką na wszystko, cholera. Jenny tam mnie zabrała, żeby ratować od Thomasa, ja już kilka razy udałam, że muszę tam iść, słyszałam tę wymówkę w ustach Thomasa, Amy, wielu osób. To takie tutejsze „o cholera, zostawiłam włączone żelazko!”

Rzuciłam Johnowi szybkie spojrzenie i naprawdę liczyłam, że zobaczył w nim „przepraszam”. Widzicie? To jest ukryty skurczybyk- nie cierpię ludzi, co zmuszają do włączania sumienia. A Johnny właśnie taki był; jak na niego patrzyłam, miałam ochotę się przytulić i obiecać, że pomogę mu zbawiać ten cholerny świat.

(mniej więcej tak wyglądają Thomas, Chris i Charles kiedy są sami; Oscar gdzieś tam też jest, wygląda podobnie ale się do nich nie przyznaje)

Co nowego w rozdziale?

Nic. A to dlatego, że w tym momencie nadrobiłyśmy już wszystko, co opublikowałyśmy kiedykolwiek wcześniej. Ta-dam! Kolejne rozdziały będą już nowiutkie, nigdy nie ujrzały światła dziennego! Dlatego też nie będziemy już pisać "co nowego w rozdziale", ponieważ każdy kolejny rozdział będzie całkowicie nowy.