Wakacje z o.o. (18)

*fanfary*

Kochani! 

We dwie z Lady mamy nadzieję, że mimo wszystko nadal tu jesteście ((: Wasze komentarze pod ostatnią częścią wakacji nie umknęły nam, przysięgam, że każdy był motywacją! Post z ogłoszeniami pojawi się niedługo - małe ostrzeżenie. Na razie powiem tylko tyle, że ja po 18.06 wracam z wakacji i do końca sierpnia jestem w domu (i pracy!), więc...cóż. Myślę, że z końcem wakacji skończą się wakacje...! Brzmi niewiarygodnie, prawda? I słusznie, nie ma co mi wierzyć, tyle razy pisałam Wam różne rzeczy ("następny post pojawi się...", "kolejny rozdział będzie szybko" itp....).

*

 Przez tak długą przerwę, szybkie przypomnienie: Rowllens pogodziła się z Amy. Es pokłóciła się z Nicolasem. Chris, Charles dolali Suzanne utleniacza do szamponu. Amy jest pewna, że John kocha Annabelle od Aresa. Peter uważa, że Vicky jest "dzika". Tak, Esmeralda miała kiedyś przyjemność poznać i porozmawiać z Peterem. Rowllens pokochała przyjaciół Thomasa, Chalres chce ją adoptować. Seba i Felix powiedzieli Alexowi, że Es poszła kupić pre...prez..prezerwatywy!

(PS Tak, wiemy, że nie było rozdziału "(17) cz.2", zabieg celowy!)

Gwiazda

ROWLLENS XVIII

Życie jest piękne.

Przysięgam. Szczególnie rano, kiedy leżysz pod ciepłą kołdrą, rozwalona na całym materacu i masz w poważaniu, czy ktoś cię ogląda czy nie, tylko śpisz, śpisz, śpisz…

Spanie jest piękne, kocham spać.

Cały wieczór robiłam wszystko, żeby nie myśleć o mamie. Cholera, Amy miała racje. Moja mama przesadziła; nie może mnie przecież trzymać przy sobie całe życie. Ja też jestem indywidualnością, ja też powinnam móc wybierać, co chcę robić. Jak nie umiała tego uszanować- to jej problem. Tak właśnie myślałam o sprawie. A przynajmniej tak myślałam wtedy, dopóki nie musiałam znowu się konfrontować z mamą.

Dlatego nie miałam skrupułów ograć Amy w karty, nie miałam problemu z pluciem do celu (butów Johnny’ego), ani nie miałam problemów, kiedy zaczęłam golić Chase’owi jedną brew. Niestety, ledwo dotknęłam go maszynką do nóg Suzanne, mój afrykańsko- jamajski ziom się obudził i prawie mnie nie oskalpował tą oto różową słodką golarką. Przynajmniej obudziłam sąsiedni domek wrzaskami, niech też mają coś z życia nudziarze.

Cholera, zapomniałabym o najważniejszym! Esmeralda otrzeźwiała i odprawiła Doktorka. Czy może raczej Felix i Sebastian go odprawili… Nie ważne, nie miałam zamiaru dochodzić co było poprawniejszym stwierdzeniem. Nawet nie miałam ochoty się wykłócać, że to JA im pomogłam i odpowiedziałam na pytanie „czego boją się faceci” (bo tak było, to dzięki mnie wymyślili te gumki, to ja miałam rację i to dzięki mnie tam poszli, więc to przeze mnie zerwali; ale nie miałam zamiaru tego rozdrabniać i się z tym obnosić, pfff, nie, w życiu). Ważne, że się stało.

Niestety pozostał jeden kłopot. A nawet dwa. Jeden wredny kłopot, który tamtego wieczora zapoznał się chyba z całą treścią książki o pielęgnacji włosów i ani razu nie wydał się znudzony. Wręcz przeciwnie! Gwałcił jeden punkt na kartce przez godzinę, nie przewracając nawet strony…To musiał być bardzo atrakcyjny fragment książki… I drugi kłopot, pochodzenia włoskiego, który tylko się gapił, i udawał, że wcale nie ignoruje pierwszego kłopotu.

Ja przez tę dwójkę kiedyś osiwieję, a jak nie przez nich, to przez ich dzieci, cholera.

Aczkolwiek wczoraj udało nam się dobrze bawić. Amy znalazła głośnik, Esmeralda czyjegoś ipoda. Było cudnie, ale do czasu: potem przykopytkował do nas Kucyk, grożąc, że jak tego nie wyłączę, to wyląduje przywiązana do tych głośników na dnie zatoki. Na nic zdały się moje argumenty, nawet ten, że znaczna połowa obozu dobrze się bawi. Taka prawda: dość spora grupa herosów wyszła z domków i zaczęła imitować taniec na owalnym trawniku miedzy domkami. Chejron zgromił mnie spojrzeniem i tym samym odesłał mnie do domku. Mało tego. Nawet mi red bulla zabrał.

Około czwartej w nocy padłam, a około siódmej nad ranem nawet się nie wzdrygnęłam, kiedy usłyszałam potworny huk, jakby ktoś wyważył drzwi do naszego domku, a potem wrzask Amy, a następnie stanowcze, męsko brzmiące:

- Victoria!

Jedyne co mnie zmartwiło, to to, że usłyszałam głos kogoś, kto raczej nie powinien budzić mnie o świcie, a tym bardziej znaleźć się w mojej sypialni, kiedy śpię. Ściślej rzecz biorąc, w ogóle nie powinien się w niej znaleźć nigdy.

- Victoria! Zobacz, to dla ciebie.

Pokręciłam głową, by przetrzeć twarz w poduszkę, a następnie naciągnęłam na ramiona kołdrę i podkuliłam nogi. Obróciłam się na bok, żeby spojrzeć co się dzieje przed moim łóżkiem. Zanim otworzyłam oczy usłyszałam tylko:

- Ja pierdolę, kurwa, Peter, ty powalony kretynie, co ty robi…

- Amy!

-… w moim pieprzonym domku!

- Aaamyyy…

- Jak ja ci zaraz skopię ten cholerny…

- Amy!...

- Johnny, do nędznej cholery, przestań! A wracając do ciebie, ty…ty…pier!...

- AMY!

- JOHN! Nie przeszkadzaj mi opierdzielać Petera!

- Właśnie Johnny - poparła ją Suzanne. - Może tym coś zdziała. Albo wreszcie odkryje, że nie, więc przejdzie do rękoczynów.

Jeżeli czegoś się nie robi na Obozie Herosów, to stanowczo nie budzi się dzieci Hermesa przed dziewiątą. Choć do jedenastej to też sport tylko dla odważnych.

Mlasnęłam, otrząsając się jeszcze z resztek snu i leniwie otworzyłam jedno oko, zasłaniając się przed światem kurtyną włosów i rogiem kołdry.

- Victoria.

Przed ramą mojego łóżka stał nie kto inny jak mój Książe z Bajki. Peter patrzył na mnie z góry, trzymając w rękach coś, co wyglądało… nie wiem jak to wyglądało. Było ogromne, zielone, a poza tym miało jakieś czerwone paszcze. Kilka, czerwonych paszczy; jedna nawet przeżuwała dół jego czarnej koszulki.

- Peter, co ty tu robisz, odpowiedz mi natychmiast! - darła się dalej Amy, klęcząc na swoim łóżku, z kołdrą na ramionach (przytrzymywała ją jak pelerynkę supermena) i przyciśniętymi z jednej strony włosami. Choć była nieprzytomna, marszczyła groźnie brwi i wlepiała spojrzenie w rudzielca, który profesjonalnie ją ignorował. Łóżko dalej o ścianę opierała się zaspana Suze, ale przypatrując się wszystkiemu z podziwem. Jednym okiem, bo drugie maniakalnie tarłam, mlaskając przy tym uroczo.

- Victoria, wstań.

Ziewnęłam, chowając usta za kołdrą.

-Yhym, cudownie - mruknęłam nieprzytomnie.

Wtargnięcie syna Aresa zostało przyjęte bardzo różnie. Amy, jak już wiadomo, choć usypiała na stojąco, to nie przepuściła mu, że ją obudził. Johnny, siedział już na łóżku, nogami dotykał podłogi i jak w transie przecierał dłońmi twarz, mierzwiąc przy tym włosy. Wyglądało to jakby miał plan wstać, ale nie był na to jeszcze gotowy. Nicolas coś mamrotał pod nosem, prawdopodobnie wyklinał zarówno Petera, jak i Amy, oraz to, że go budzą. Jednak był dzielny- przekręcił się na drugi bok, twarzą do ściany i nie ingerował. Chase’a już nie było, jak co rano poszedł biegać, a Suze siedziała na swoim użytku, zakrywając się kołdrą i w milczeniu zerkając to na Amy, to na mnie, to na naszego gościa. Wyglądała jakby rozważała, czy wstać i mu przywalić, czy poczekać i z satysfakcją oglądać jak robi to jej siostra.

To była ta pora dnia, kiedy żadne z dzieciaków Hermesa nie było zadowolone z widoku ludzi. I każde najchętniej by go wykopało za drzwi, pobiło i rozszarpało. Nawet Chase biegał przy Lesie, żeby nikogo nie spotkać. Jedyna taka pora, zapamiętajcie sobie.

Za to Esmeralda oparłszy się na łokciu, patrzyła na Petra jakby…niedowierzała własnym oczom…? Nie pamiętam, byłam zbyt śpiąca, by to określić.

- Co ci dało cholerne prawo, żeby budzić mnie w środku nocy?!

- Jest siódma dwadzieścia pięć - rzekł Peter, patrząc się na Amy jak na idiotkę. - Nie ma już nocy.

- Sama będę decydować, kiedy jest noc, a kiedy nie!

- Nie możesz, to praktycznie niemoż…

- JA NIE MOGĘ?! Żebym ja ci, capie zgniły, nie powiedziała, czego ty nie możesz! - warknęła blondynka, energicznie zgarniając z twarzy włosy. - Lepiej gadaj, po jakie gacie Apolla tu przyszedłeś, ty…

Obróciłam się na plecy, żeby się przeciągnąć. Nie podnosząc głowy z łóżka, na chwilę odgarnęłam kołdrę z twarzy i się uśmiechnęłam zaspana.

- Hej Peter, co słychać? - wymruczałam (wcale nie miałam brzmieć uwodzicielsko, tak wyszło!), po czym ponownie zagrzebałam się w pościel, ziewając.

- Przyniosłem ci kwiaty.

- Yhym, dzięki - mruknęłam, nie otwierając oczu. - Zostaw je u mojej sekretarki. Esmeralda, odbierz przesyłkę.

Nie widziałam co się dzieje, miałam zamknięte oczy. Usłyszałam jedynie, że ktoś w butach, czyli Peter, podchodzi bliżej do mojego łóżka i zdążyłam jedynie zarejestrować uwagę Amy:

- O-oho-ho-oooo… - usłyszałam Amy, może nawet trochę rozbawioną. - Stary, mimo tej pobudki: dobrze ci radzę, nie rób tego, bo…

A następnie poczułam, że coś ciężkiego (i… śliskiego?) ląduje na moim biodrze.

Usiadłam jak wryta, a kiedy moje oczy przywykły do światła, zobaczyłam na swojej kołdrze to zielone coś, co Peter do niedawna trzymał w rękach. Błyskawicznie podciągnęłam się do tyłu, siadając na poduszce, byle dalej od tego…no tego czegoś.

- Cholera! - zawołałam, na co Peter się…rozpromienił. - Skąd to masz?!

- Szukałem kilka dni, ale znalazłem. Twoje ulubione!

Tak. Na pewno, moje ulubione… zielsko? Nie, to się ruszało. Powiem więcej: to teraz przeżuwało moją kołdrę. Wykrzywiłam się, ale wyciągnęłam rękę i wyszarpnęłam jednej paszczy materiał, a ta cofnęła się, jak czułki ślimaka. Chryste, to jest rosiczka? Taka jak w grach Mario?

- Co tu się dzieje, cholera? - zapytałam, nagle rozbudzona i przytomna. Jednak nadal miałam wrażenie, że przed chwilą oberwałam w twarz i elementy świata dopiero wracają na swoje miejsca.

Dopiero wstałam. Wszystko co się działo przed tym, jak Rosiczka Mario wylądowała na moim biodrze, było w połowie snem. Musiałam wysłuchać tłumaczeń Johnny’ego, zanim poukładałam sobie wszystko, co się dzieje. Johnny bardzo delikatnie wszystko streścił, stawiając Petera w doskonałym świetle. Ten uśmiechał się triumfująco, a przód bluzki i ramiona miał całe w ziemi i czymś lepkim, co wydzielała ta cholerna krewna pokrzywy. Za to Amy przestała mordować go spojrzeniem, przeszła do łóżka Esmeraldy. Wcisnęła się pomiędzy moją przyjaciółkę a ścianę i z uwagą przypatrywała się wszystkiemu, zachowując się jak mały puchaty kociak. O czymś szeptały, przez co Amy nic nie mówiła, a co jakiś czas zakrywała twarz poduszką i maskując wybuch śmiechu.

- Znakomicie, znakomicie - wymamrotałam, przekładając jedną… łodygę? Tak, chyba łodygę… Łodygę tego czegoś dalej, bo to coś spełzło z kołdry na prześcieradło i ruszyło do mojego kolana. Zboczony chwast, poza tym, niech nie wychodzi za kołdrę, łatwiej będzie zwinąć i spalić.

- Wiem - przyznał mi rację Peter. Uniosłam pobłażliwie brwi i najbardziej sceptycznie jak mogłam odezwałam się:

- A wyjawisz mi, z jakiej okazji…eee…postanowiłeś mnie obudzić?

- I mnie - wtrąciła Amy.

- I mnie - dodał Johnny, a Nicolas wymamrotał coś w poduszkę.

- I mnie - ziewnęła Suzanne. - Kurde, Victoria, weź umawiaj się ze swoim facetem w normalnych godzinach.

Po czym rudzielec przekręcił się i z impetem opadł na poduszkę. Peter jedynie sprostował:

- Ona się ze mną nie umawia, tylko ja z nią. I teraz się nie umawiałem, to tak zwana „niespodzianka”. – Jego spojrzenie było pełne litości, że Suzanne tego nie zrozumiała. Po czym popatrzył na mnie, z miną mówiącą tyle co: „twoja współlokatorka jest jakaś dziwna”. - Nie wiem o co jej chodzi, siódma to normalna godzina - wyjaśnił.

- Pomińmy tę kwestię, bo w tym towarzystwie nie dojdziemy do porozumienia - powiedziałam, zerkając na Nicolasa, który chrapnął przez sen i Johnny’ego, który spróbował wsadzić sobie na nos okulary i już dwa razy omal nie wydłubał sobie oka. Za każdym razem otwierał oczy szerzej, jakby się dziwił, że je widzi. - Wróćmy do kwestii „co ty tu robisz”. - Celowo dobitnie zaznaczyłam słowa ‘tu’ i ‘ty’, bo nie bardzo pasowały mi w jednym zdaniu.

- Zerwałem dla ciebie Ludzką Rosiczkę, taką jaką lubisz najbardziej. Dziwny wybór, tym bardziej, że może cię zeżreć - dodał, ale wzruszył ramionami, jakby to była tylko moja sprawa, a on nie chciał się wtrącać. - Wybrałem te młode, więc raczej nie zrobią nikomu krzywdy. Ale nie sprawdzałbym. I trzymał je z dala od ubrań.

Uniosłam wyżej brwi, patrząc na Petera jak…no, jak na Petera.

- Wiem, że to twoje ulubione - dodał, mrugając znacząco. - Równie dzikie i niebezpieczne co ty.

Zamknęłam oczy, zaciskając zęby, żeby nie wstać i nie zdzielić go tą Ludzką Rosiczką po twarzy.

Mogłabym przysiąc, że śmiech Amy był słyszalny na drugim końcu obozu. Dziewczyna przez sekundę trawiła te słowa, a ja prawię słyszałam i widziałam to pytanie w jej spojrzeniu „Vi, on tak na poważnie…?”. Najwyraźniej zdała sobie sprawę, że owszem Peter jest bardzo poważny, bo zaczęła rechotać, jakby ktoś ją mordował łaskotkami. Spróbowałam zabić ją spojrzeniem, ale dzielnie chowała twarz za plecami Esmeraldy, dławiąc się śmiechem. Zły humor jej przeszedł i byłam pewna, że gdyby od początku znała powody wtargnięcia Petera, byłaby w stanie otworzyć mu drzwi nawet o piątej rano.

- A tej co się stało? - Peter wyglądał naprawdę zdziwionego. Machnęłam ręką.

- Jej akurat nic, nie to co innym w tym pokoju - walnęłam, po czym popatrzyłam się na niego bezradnie. - Peter, to… Ludzka Rosiczka? Skąd ją masz?

- Z Lasu - oznajmił. - Znalazłem, bo wiem, że je lubisz.

- Tak, uwielbiam - rzuciłam bez emocji, co najwyżej z irytacją. A potem ciszej, pod nosem dodałam: – Pasjami hoduję je na balkonie od dziecka, nie żebym właśnie odkryła istnienie tego…cudu natury.

- Ładnie wyglądasz - zauważył beznamiętnie, obserwując mnie i moją piżamę.

Automatycznie wyjęłam spod tyłka poduszkę i położyłam przed sobą, by się zasłonić.

- Ten niebieski podkreśla ci oczy.

Amy wyła w plecy Esmeraldzie, rozwalona na jej łóżku i jej kolanach. Oplotła ją sobą całkowicie, a biedna Es siedziała po turecku z Amy rozwaloną na sobie i patrzyła na mnie bezradnie. Jeszcze więcej uroku dodawała jej ogromna szopa kręconych włosów wokół głowy. No, to jest prawdziwa przyjaciółka- Esmeralda patrzyła z sztucznym, zmieszanym uśmiechem na Petera, a potem na te zielsko, a na końcu na mnie, chichocząc nerwowo. Widać było, że nie chce się ze mnie nabijać, nie to co Amy. Kochana!

Przycisnęłam poduszkę do siebie, zasłaniając niebieski podkoszulek na ramiączka i szorty z jakiegoś cienkiego materiału.

- Powinnaś tak ubierać się częściej, wyglądasz seksownie.

Zamknęłam oczy, żeby mu nie odpowiedzieć… w sumie nie wiem, co miałabym mu odpowiedzieć. To był Peter. Jakakolwiek dyskusja była skazana na porażkę. Poza tym to wijące się zielsko mnie rozpraszało.

- Dziękuję - ucięłam. Amy wydała z siebie kolejną salwę donośnego „Ahahah! Umieram!”, kiedy Es jedynie cicho prychnęła. - Peter, a mógłbyś wyjąć to… te kwiaty z mojego łóżka i nie wiem… położyć je obok domku?

Widząc jego pytające spojrzenie, zrozumiałam, że łatwo się nie pozbędę tych chwastów z mojej pięknej, białej kołderki… Boże, co ja ci w życiu złego zrobiłam? Przeczesałam ręką włosy, nerwowo patrząc się w około… i wymyśliłam.

- Proszę, wynieś je najlepiej na dwór, bo Johnny ma alergię na substancje w tych pyszczkach. Chyba rozumiesz…

- Nie bardzo - przyznał, - ale dla ciebie wszystko.

- Dziękujemy ci Peter - odezwała się Amy. - Jesteś taki kochany. Idealny facet dla naszej Victorii…

- Cóż… - Chłopak wzruszył ramionami i uśmiechnął się do blondynki z triumfalnym wyrazem twarzy. Jednocześnie wydawał się nie przejąć tym odkryciem, jakby już dawno sam to odkrył. - Wiem.

Zgromiłam ją spojrzeniem, kiedy Peter nie patrzył, bo zbierał to cholerstwo z mojej kołdry. Blondynka niewinnie uniosła ręce i zatrzepotała rzęsami. Kiedy Peter się wyprostował, uśmiechnęłam się od razu.

- Dziękuję. Naprawdę, wspaniała niespodzianka - wyrecytowałam z morderczym, sztucznym śmiechem. - A teraz, jakbyś zechciał sobie pójść… Bo muszę się ubrać. Zobaczymy się na śniadaniu.

- Mogę zostać.

- Muszę się ubrać.

- No właśnie. Mogę zostać.

- Peter.

- Jak chcesz. – Westchnął, przeciągając samogłoski i wywracając oczami. - Ubierz coś ciemnego, to po śniadaniu zabiorę cię do lasu i pokarzę ci miejsce, gdzie jest ich więcej. Będziesz mogła je wycinać kiedy tylko zechcesz. Mam nawet dla ciebie maczetę, więc będzie łatwiej.

Nie no, super. Marzyłam, cholera. Dziś dostanę maczetę, jutro kałasznikowa, w prezencie zaręczynowym czołg, a na złote gody wstęp do Białego Domu, żebym mogła sobie poklikać czerwony guziczek od pocisków nuklearnych… Marzenie, nie facet…!

Chłopak ruszył ku wyjścia, a ja zerwałam się za nim, żeby go na pewno odprowadzić do drzwi. Jeszcze, nie daj Boże, Amy by go przetrzymała albo sam uznał, że jednak lepiej mu będzie posiedzieć z nami i poplotkować, jako mój przyszły narzeczony.

To się robi psychiczne, przysięgam.

- Paaa, Peeteer - zawołała Amy, turlając się po nogach Esmeraldy i lądując na podłodze. Wyglądała czarująco, kiedy chciała. Jak mały, niewinny kociak. - I wybacz mi, że tak cię wybluzgałam, kiedy tu przyszedłeś.

- Wybaczam.

- O, dzięki - prychnęła cynicznie, bardzo rozbawiona, pełna sztucznego podziwu dla jego dobroci. - Wpadnij jeszcze kiedyś, ale postaraj się poczekać do obiadu, co? - dodała, ignorując Johnny’ego i mnie, kiedy jej brat odchrząknął znacząco i spojrzał się na nią z naganą w oczach, a ja przyłożyłam sobie do głowy dwa palce symbolizujące pistolet i w ten sposób chciałam jej przekazać, że ją zastrzelę, gdy Peter obrócił się w jej stronę. - Myślę, że Victoria będzie zachwycona.

- Też tak uważam - poparł ją Peter, uśmiechając się czarująco i popatrzył na mnie. Natychmiast zmieniłam pistolet w gest poprawiania włosów i posłałam mu promienny uśmiech.

- Tak, na pewno - zatrzepotałam rzęsami, otwierając jedną ręką drzwi i stając trochę za nimi schowana.

- I weź ze sobą siostrę! – Amy klasnęła w ręce, przeszczęśliwa, że sobie  tym przypomniała. Za to John zblazł. – Tak, przyjdź z Annabelle! Johnny, prawda!?

Po minie chłopaka wywnioskowałam, że czas zmienić temat, zanim Peter z Amy ustalą konkretny termin i będzie za późno. Odchrząknęłam znacząco i jeszcze raz machnęłam ręką w stronę drzwi.

- Pamiętaj, żeby położyć to gów… głównie lubiane przeze mnie Rosiczki z dala od okien, co? Johnny i jego alergia.

- Stary - zwrócił się jeszcze do Johna, - to musi być ciężkie mieć taką alergię.

- Oj uwierz - mruknął sceptycznie Johnny, unosząc brwi i uśmiechając się do pustki przed sobą. - Jest ciężko, i to bardzo.

- Właśnie. Więc połóż je jak najdalej się da, dobrze? Może wrzuć do jeziorka, żeby miały odpowiednio dużo wody…?

Peter kiwnął głową, na znak, że pamięta, po czym minął próg drzwi. Kiedy tylko znalazł się na ganku, spróbowałam zatrzasnąć drzwi, jednak ten niemal od razu je przytrzymał, obracając się w moją stronę. Cholera, czułam się jak idiotka w piżamie, witająca kochanka na ganku.

- Widzimy się po śniadaniu - przypomniał mi z uśmiechem na twarzy. Kiedy się uśmiechał, wyglądał jak mały chłopiec. - Masz zjeść coś porządnego, bo zemdlejesz po drodze.

- Tak, dobrze, a teraz…

- Choć w sumie, jak zemdlejesz, to cię zaniosę… I tak zjedz coś dużego.

Posłałam mu zblazowane spojrzenie, wykrzywiając usta w grymasie.

- Cholera, kretynie, nie musisz mi mówić, co mam jeść. I weź już sobie idź.

Peter słysząc to niemal się rozpromienił. Przechylił głowę do tyłu, patrząc na mnie z dumą i wręcz triumfująco, po czym wyciągnął rękę i poklepał mnie w plecy. Nie powiem, że w tamtej chwili trzymanie klamki się nie przydało. Nogi pode mną się lekko ugięły.

- No, od razu lepiej - oznajmił. - Byłaś jakaś za miła.

- Tak, byłam - mruknęłam zblazowana. - A teraz zjeżdżaj, bo pójdę po… po coś, co cię przegoni.

- Jesteś niesamowita.

- Spieprzaj.

I kiedy chłopak się przesunął, z ulgą zamknęłam z nim drzwi. Oparłam się o nie i nim zdążyłam odetchnąć, zamarłam. Oczy wszystkich w pomieszczeniu (minus ci, którzy nadal spali) były zwrócone na mnie. Amy stała już na środku pokoju i patrzyła na mnie z miną „ulalala, ktoś tu się zakochał!”.

Cholera, zamorduję Petera i jego amory o siódmej dwadzieścia!

- No, no, no. - Pierwsza odezwała się Amy, splatając ręce za sobą i kręcąc kółka stopą w podłodze. - A ja myślałam, że to Johnny jest tygrysem Annabelle, a tu proszę…

- To ja pójdę wziąć prysznic, póki ci śpią i jest wolna łazienka - mruknął Johnny, ignorując siostrę, która lekko rozmarzonym głosem ciągnęła:

- Peter i Vi. Vi i Peter… Johnny, nie waż się użyć mojego szamponu i nie utop się!... Kto by pomyślał… Ty, może coś w tym jest. Może dzieci Hermesa ciągnie do dzieci Aresa. – W tym samym momencie co to powiedziała, obróciła się przodem do Suzanne, która od razu wyczuła zagrożenie.

- NIE. Nie ciągnie mnie do żadnego z tych mięśniaków.

- Do mięśniaków nie, ale tam też są tacy drobniutce. Popatrz, Vi i Johnny są cieniutcy, a Annabelle i Peter w sumie też, bicka mają. Więc może ty, skoro masz tu najwięcej mięśni… Jakiś zniewieściały znajdzie się na…

- NIE. – Suzanne próbowała zabić siostrę spojrzeniem. – nie, nieprawda. Żadna taka zasada nie istnieje, to bujdy!

Mina Amy mówiła wszystko, usłyszała to co chciała. A mianowicie usłyszała zbyt usilne bronienie się Suzanne i jej nieudolne kłamanie.
- Nieeee…? A Flynn…? – Wyszczerzyła się szeroko, omal nie rozrywając sobie twarzy. Z oczu zrobiły się jej takie szparki, że nie było widać nawet jej rzęs.

- Jesteś nienormalna – żachnęła się córka Hermesa, kręcąc głowa i ostentacyjnie obracając się tyłem do Amy i naciągając kołdrę.

Amy natychmiast spoważniała i niemal znudzona obróciła głowę w naszą stronę.

- Leci na Flyna. –Spojrzała na Esmeraldę, marszcząc porozumiewawczo nos. – A ty? Nie myślałaś, czy może przypadkiem twoim ojcem nie jest Ares…?

Esmeralda uniosła lekko brwi, zdumiona tym pytaniem. Najwyraźniej postanowiła właśnie udowodnić nieudowadnialne bo nieprawdziwe twierdzenie, że Hermesiątka mają się ku Aresiątkom.

- Ares, dlaczego?

- No parla Italiano, ale jakbym jednak parla to bym ci odpowiedziała po włosku – wypaliła blondi, unosząc zblazowana brwi. Słysząc to Es zakrztusiłą się powietrzem.

- Yyy…Nie, Amy, nie, serio… Nie, bo…

- No proszę – przerwała jej, składając ręce jak jakaś ciotka i patrząc na mnie z politowaniem. – I wszyscy, jak leci, cała wasza czwórka zaprzeczacie. Ty, John, Mera, Suze… A skoro z Suze mam rację, to znaczy że moja teoria jest prawdą.

- Ta, szczególnie, że ani ja nie jestem córką Hermesa, ani Es Aresa. – Posłałam jej zblazowane spojrzenie, co dziewczyna skwitowała teatralnym prychnięciem.

- Bujdy, jesteś. A Es będzie tym wyjątkiem, który potwierdza regułę najwyżej... Bo skoro Suzanne…

- Daj spokój Suzanne – westchnęłam. – Ma rację, że to bzdura, ja Petera bardziej nie lubię niż lubię. Nie mówiąc już o Johnny’m i Annabelle.

- Taka już zasada miłości. Myślisz, że dlaczego ich kocham? – zapytała, rozkładając ręce i pokazując na śpiące rodzeństwo. – Wcale ich nie lubię, tak ich nie lubię, że aż kocham.

- To nie ma kompletnie sensu – przyznała Esmeralda, patrząc na Amy całkowicie poważnie.

- I tu się mylisz, złociutka. – Amy oparła się o jej ramię i znów spojrzała na mnie. – Spójrz na nią. Vi, Vi, Vi, nasza słodka Vi… Niby zwykła dziewczyna, chuda jak szkapa, piorun ją strzela średnio raz dziennie, stąd te włosy, a do tego natura nie obdarzyła ją nawet fajnym charakterem…

- Ej…

- A mimo to taki Peter coś w niej dostrzegł. – Blondynka pociągnęła nosem, zaciskając oczy i usta, jakby mówiła teraz nie o mnie, a o pięknej idei obrony wolności swojej ojczyzny, romansie ukochanych bohaterów w książce. Ale trwało to sekundę i znowu dostała szaleju. Podskoczyła na łóżku i pełna entuzjazmu wyszczerzyła się do mnie szeroko. – To jest miłość, ot co!... Mogę być matką chrzestną? Proooszę!

- Nie będzie żadnych chrzcin.

- Rozumiem, nie wychowacie ich po katolicku. Żyjemy w tolerancyjnym kraju.- Kiwnęła głową. - Ale jestem bogata, mogę być ich nie-katolicką matką chrzestną i kupować im prezenty na gwiazdkę?

- Nie będzie żadnej gwiazdki…

- O Chryste, Es, słyszałaś? Ta małpa nie chce pokazać dzieciom Świętego Mikołaja!

Zignorowałam ją, zamiast tego podeszłam do łóżka i z obrzydzeniem chwyciłam swoją kołdrę w dwóch czystych rogach. Zaciągnęłam ją z łóżka i uniosłam przed sobą, tak, żeby wszyscy widzieli. Biała poszewka była cała na górze umorusana czymś lepkim, zielonym, trochę ziemistym.

- Co to, cholera, jest? - zapytałam, patrząc się na nich z obrzydzeniem na twarzy.

- Ludzka Rosiczka.

- Co?

- Ludzka Rosiczka, no na pewno ci o tym mówiłam - powtórzyła Amy, wznosząc oczy ku niebu i cmokając z irytacją. Nadal była jednak rozbawiona i prawdopodobnie dobry humor zostanie jej do… do końca tygodnia? Nie wiem kiedy jej przejdzie ten ubaw; na pewno będzie powracał ilekroć ktoś poruszy temat roślin, Petera, pobudek...

- Eeee…nie? - podsunęłam, odrzucając kołdrę na podłogę i oglądając straty na prześcieradle. Na szczęcie było czyste.

- Opowiadałam, na sto procent ci opowiadałam - upierała się dziewczyna.

W tym momencie nie wiem co mnie podkusiło, żeby spojrzeć na Esmeraldę. Ta siedziała po turecku na łóżku, na kolanach owiniętą miała jeszcze kołdrę. Spojrzałam na nią, a jej mina… Es sprawiała wrażenie, jakby chciała przybić sobie piątkę, że coś sobie przypomniała. Wiecie: te odchylenie głowy do tyłu i myśl „ach no taaak…!”.

- Eeesssmiii - zaczęłam, patrząc się na nią z powagą. - Czy zechcesz mi może rozjaśnić sytuację?

Dziewczyna natychmiast drgnęła, przestając uśmiechać się do siebie, a jej wzrok zatrzymał się na mnie. Wielkie oczy zrobiły się jeszcze okrąglejsze niż normalne, a z ust wydostało się ciche „oł”. Oł. Dobrze podsumowane, cholera. Automatycznie przybrałam obojętny, wręcz pobłażliwy wyraz twarzy i ściągnęłam usta.

- No i…? - ponagliłam, nawet nie stając przodem do niej. Stałam bokiem, patrząc na nią skrupulatnie, w opuszczonych rękach trzymając jeden z boków materiału.

- Wiesz… - zaczęła, podkulając ramiona. - Pamiętasz jak Amy wyliczała nam wszystkie zagrożenia, przed pierwszym dniem Turnieju?

- Nie. Spałam.

- Właśnie. Spałaś - przytaknęła mi, kiwając ze zrozumieniem głową. Ponagliłam ją spojrzeniem. - A pamiętasz, jak potem motywowała nas opowieściami o tym, co może nas zabić na tych planszach?

- Eee… - udałam, że się zastanawiam. - Nie. Kto pamięta takie rzeczy?! - obruszyłam się, prychając wymownie, a Es cmoknęła rozbawiona i posłała podłodze wymowny uśmiech.

Cień uśmiechu zszedł mi z twarzy, ramiona powędrowały jeszcze niżej. Przymrużyłam oczy, ściskając usta i mordując Esmeraldę spojrzeniem, a ta starała się najwyraźniej wyglądać najbardziej niewinnie, jak tylko mogła, lekko przygryzając pełne wargi.

- Esmereraldo McLade, czy pragniesz mi coś wyjaśnić?

- Wiesz… Niektórzy mają dość dobrą pamięć i…

I nie dokończyła, bo z drzwi do łazienki się otworzyły i wypadł w nich Johnny, w samych spodniach, z niewytartą górą ciała, mokrymi włosami, które były…

- Aaaa dlaczego jesteś siwy?! – zawołała Esmeralda, chyba tylko po to, żeby odsunąć moją uwagę od jej osoby.

- Aaaa widzę jego żebra! Żebra widzę, żebra! - zawołała Amy, zasłaniając sobie ostentacyjnie oczy i w ułamku sekundy obracając się na pięcie, tyłem do brata. - Ile razy ci mówiłam, żebyś tak się nie pokazywał, bo mam kompleksy i…

- I kolację w przełyku, wiem! - dokończył za nią do niechcenia Johnny. - A ja mam siwe włosy, mamy inne priorytety!

Cholera, on miał rację. John stał przed nami, w poplamionych wodą jeansach, wystającą z nich gumką od slipek, bez bluzki, przerażony i mocno zaszokowany. A na głowie, zamiast średniej długości, szorstkich mysich włosów miał szare, bardzo jasne włosy, które jeszcze mokre opadały mu na czoło. Na prawym ramieniu i przy uchu miał resztki piany.

- Cholera, coś ty zrobił? - zapytałam się, nie tyle co rozbawiona, co naprawdę zdumiona. - Jakim cudem…?

- Nadal stoi tam pół nagi?

- Tak. – Odpowiedziałam Amy na pytanie, a ta pokiwała głową, nadal zasłaniając sobie ostentacyjnie oczy. - John, dlaczego…

- A czy nadal widać mu te niebieskie slipy? - głos Amy był bardzo spokojny. Johnny automatycznie podciągnął spodnie wyżej, bo faktycznie- był bez paska i lekko się zsuwały w dół.

- Amy, przestań i ratuj sytuację - powiedziała do niej Esmeralda, mimo woli jednak się uśmiechając.

- Och, teraz „Amy ratuj”.

- Nie wiem jak to się stało. - Johnny ciągnął rozmowę ze mną. - Brałem prysznic, wziąłem ten szampon, co stał na zlewie, i kiedy popatrzyłem się na swoje odbicie, to jak matkę kocham… Byłem pewny, że tracę wzrok albo zmysły!

- Pewnie uczulenie na Ludzkie Rosiczki, nie sądzisz Vi?

- Czy to tak pachnie spirytus? - odezwała się Esmeralda, wciągając kilka razy powietrze i się wykrzywiając. - Tak, albo inny denaturat. Johnny, dlaczego umyłeś włosy czymś co… nie wiem, to pachnie jak… rozpuszczalnik?

- Nie, to szampon. Zawsze patrzę co wylewam sobie na głowę - odarł okularnik, choć chwilowo nie miał okularów na nosie i wyglądał niemal obco. Mniej słodko, ale też mniej kujońsko.

Potrzebowałam trzech sekund, żeby sobie przypomnieć i wybuchnąć głośnym śmiechem. Tak głośny, że Nicolas z frustracją wyciągnął swoją poduszkę i położył sobie na głowie. Amy odwróciła się, a jak spojrzała na brata, nie umiała powstrzymać pełnego satysfakcji parsknięcia, które stłumiła w rękaw za dużej piżamy.

- Wiedziałam, że się pierwszy zestarzejesz - skwitowała.

- Jestem starszy, to logiczne, że pierwszy będę…stary, gdziekolwiek granice starości postawisz! – zawołał, sfrustrowany bezradnością i absurdem tej sytuacji. – Poza tym siwizna nie oznacza starości, niektórzy siwieją w wieku… NIE TO JEST TERAZ WAŻNE.

A ja nadal się śmiałam. Johnny wyprostował się i przestał wpatrywać się w każde z nas po kolei szukając wsparcia i ratunku. Jego spojrzenie zatrzymało się na mnie, uniósł jedną brew.

- Victoria.

- To nie ja! - Od razu zaznaczyłam, szczerząc się szeroko. - I to nie miałeś być ty.

- To miało być ono - przedrzeźniła mnie, i jasność mojej wypowiedzi, Amy. - No, mam nadzieję, że wszystko zrozumiałeś.

- Bo… pamiętasz jak chciałeś ze mną pogadać, a ja stałam z Charlesem, Chrisem, Oscarem…? Kiedy Charles szukał soczewki? - John kiwnął głową. Te imiona obok jego białych włosów nie spodobały mu się, widać było po jego minie.

- Charles nosi soczewki? - Amy zmarszczyła brwi. - To dlatego zawsze trze oczy, gdy oglądamy…

- Nie, nie nosi. – Cmoknęłam, zbywając ją.

- Ha, czyli jednak płacze! Pfff zawsze wiedziałam, że to baba…

- To wtedy Chris wlazł przez okno - przerwałam jej. - I dolał do szamponu… - brodą wskazałam na Suzanne, bo przecież nie mogłam się wygadać -  … rozpuszczalnik.

Mój przyjaciel spojrzał się na mnie tak, jakby rozważał dwie opcje. Opcja pierwsza: załamać się nad moją dojrzałością i zrobić mi wykład. Opcja druga: po prostu mnie opieprzyć i wystawić rachunek za fryzjera.

- Wiedziałem, że tam coś się działo - oznajmił tylko, niemal równocześnie ze swoją siostrą, która nadal ze spokojem stała obok mnie, a teraz zrobiła ciche „Aaaa” i mruknęła:

- Kurde, wiedziałam, że ktoś był w tej łazience.

- Skąd?

Wszyscy spojrzeliśmy się na Amy, która wciąż kiwała głową sama do siebie na znak, że „ha, miałam rację, ktoś tam jednak był!”. Widząc nasze pytające spojrzenia, wywróciła oczami i odparła, jakby to było oczywiste:

- Normalnie pusta ubikacja nie odpowiada ci nic na pytanie „jest tam kto?”. Tym bardziej dziwne, że mi odpowiedziała głosem Christophera: „Nie, to tylko ja, ignoruj dalej.”.

Esmeralda zaczęła się śmiać, a Johnny zamknął z konsternacją oczy i wziął głęboki wdech. Pokręciłam z dezaprobatą głową, ubolewając nad intelektem Christophera. Johnny chyba wolał wzdychać nad brakiem zaradności w życiu Amy, bo cmoknął kilka razy, wziął dwa głębsze wdechy i popatrzył się na nią z niedowierzaniem.

- I ty miałaś wątpliwości, że ktoś tam był…? – mruknęłam, będąc pod wrażeniem.

- Skąd ty się wzięłaś - jęknął Johnny. – „Normalnie”? „Normalnie nie odpowiada”? Czyli czasem dla zabawy rozmawiasz z pustą łazienką?

- Przepraszam bardzo - zaczęła butnie Amy, nakazując mu uwagę uniesionym palcem i teatralnym ruchem głowy - ale po chwili poszłam sprawdzić.

- Po chwili? – spytała roześmiana Es, unosząc w górę jedną brew i przeczesując szczupłymi palcami włosy.

- Mogłam się przesłyszeć - zbyła Esmeraldę. - Więc poszłam sprawdzić, spokojnie.

- I co?

- I znalazłam Chrisa.

- No popatrz…! - wtrącił ironicznie Johnny, krzyżując ręce przed sobą i krzywiąc się lekko. - I nie wpadłaś na to, że on nie powinien siedzieć w naszej ubikacji?

- Wpadłam, ale on wyjaśnił, że dolewa rozpuszczalnik do szamponu tej. - Kiwnęła w stronę łóżka chrapiącej Suze. - Ba, nawet pozwolił mi sobie pomóc. Trzymałam buteleczkę! - pochwaliła się radośnie. - Dlaczego mnie nie wtajemniczyliście, mogłam was wpuścić!

- Bo byłaś ze mną pokłócona i na mój widok dostawałaś apopleksji - przypomniałam jej. Słysząc to Amy uniosła ze zrozumieniem brwi i wydęła dolną wargę.

-A no racja, tak było.

- Fakt faktem, jestem siwy - wskazał oskarżycielsko swoją głowę. - A wy, na przyszłość, jak coś takiego robicie…

- To nie ja, to oni - przypominałam usłużnie.

- …to nie przyznawajcie się do razu do winy - zakończył i popatrzył na nas jak na idiotki. - Takich rzeczy się nie mówi. Dlatego udam, że tej rozmowy nie było. Wisicie mi farbę do włosów, obie.

Cholera, czy właśnie zostałam pouczona, jak spiskować i robić ludziom kawały, przez Johnny’ego? Amy chyba zadała sobie to samo pytanie, bo jej oczy się rozszerzyły, a spojrzenie padło na mnie. Wyglądała na zbitą z tropu, ja pewnie też. Obie współuczestniczyłyśmy w akcji, przez którą ten chłopak zyskał siwy kolor włosów. I się przyznałyśmy, podałyśmy mu nazwiska… a ten w ramach bycia ofiarą, opieprzył nas, że nie powinnyśmy ich wydać i obiecał nie wsypać nas. Co. Jakim prawem, coś takiego właśnie miało miejsce?...

- A ty – zwrócił się jeszcze do Amy, – jak następnym razem łazienka ci odpowie na jakiekolwiek pytanie, zgłoś się do mnie. Jak znowu będziesz gadała do pustej łazienki: też mi o tym powiedz.

Po czym znowu zamknął się w toalecie. Pierwsza odezwała się Esmi:

- Cóż… Ja na waszym miejscu miałabym lekkie kompleksy.

- Mój brat… on...  właśnie mi powiedział, że źle uprzykrzam ludziom życie. Choć to on oberwał.

Amy nadal nie mogła wyjść z szoku, ba!, nawet lekkiego podziwu. Minę miała bezcenną, przypominała tą małą małpę, lemura chyba, która ma takie wytrzeszczone oczy i przerażony wyraz twarzy. Ręką wskazała na drzwi łazienki i zerkała to na mnie, to na Es, jakby chciała, żebyśmy pomogły jej w to uwierzyć.

- Mój brat! Johnny!

- Faceci - westchnęła Esmeralda, nie kryjąc rozbawienia.

Spojrzałam na nią i od razu mi się przypomniało. Es chyba zauważyła, że moja mina się zmienia, bo nerwowo zerknęła na moją rozwaloną na podłodze, całą w brei i ziemi, kołdrę.

- Es, co mówiłaś w kwestii pamiętania?...

- Nie pamiętam?

- Pamiętasz. A jak nie pamiętasz, to ci przypomnę, że mówiłaś o pamiętaniu bzdur, których ja nie pamiętam, a Amy pamięta…

- Amy, to się zgubiła o co wam chodzi - zauważyła blondynka, przenosząc spojrzenie z drzwi do łazienki, skąd dało się słyszeć lecącą wodę, na mnie. - Esmi, przetłumaczę ci. Victoria, chce wiedzieć co pamiętasz z mojego wykładu przed Turniejem.

- No... Pamiętam, jak Amy nam mówiła o Rosiczkach…

- Taaaak? - udałam zaciekawienie. - I co z tą wiedzą zrobiłaś?

- Nic - machnęła ręką, śmiejąc się lekko histerycznie. – Mogłam wspomnieć, paru osobom… ale to…

- Komu?

- Ktoś się kiedyś pytał… jakie… o ulubione kwiaty - wymamrotała, a jej mina wskazywała na to, że właśnie sama siebie w myślach zdzieliła po twarzy, że się przyznaje. Plusy poranków- nikt nie myśli trzeźwo.

- Kto? I czyje ulubione kwiaty…? - powtórzyłam, marszcząc brwi, jakbym nie dosłyszała. - Może to był Peter? I może pytał, o moje ulubione kwiaty…?

- Być mooożeeee… - przeciągnęła, robiąc minę „lala ja o niczym nie wiem”.

- Ach tak.

Pokiwałam głową, po czym z elegancją odrzuciłam trzymaną w rękach bluzę na łóżko i obróciłam się przodem do Es. Ciemnowłosa siedziała, trzymając ręce na kolanach, a jej wzrok wyrażał tylko jedno: "Ups". Poważnie. Jej oczy były większe niż zwykle i wydawała się drobniejsza niż zwykle. Zagryzała lekko wargi, jakby nie była pewna, czy może pozwolić im mówić. Zaśmiała się nerwowo, przeczesując włosy, kiedy zaczęłam:

- Czyli to przez ciebie ten wariat przyszedł tu o siódmej…

- Dwadzieścia po, nie dramatyzuj.

Esmeralda teatralnie się przeciągnęła, ziewając elegancko i z gracją zsunęła się z łóżka. Bez pośpiechu podeszła do krzesła, gdzie leżała jej bluza. Z wolna, nie patrząc na mnie, jedynie z zapałem oglądając przeciwległą ścianę, zaczęła wsuwać ją na ramiona, nucąc pod nosem. Od razu wiedziałam, że po prostu szykuje się na odwrót.

- O siódmej dwadzieścia, z śmierdzącym, gnijącym zielskiem…

- Węch to zdradziecki zmysł, każdy ma inny gust.

- …rzucił mi je na brzuch, brudząc całe łóżko…

Esmeralda powoli, niby od niechcenia zbliżała się w stronę drzwi. Udawała, że po prostu przestępuje z nogi na nogę, obraca się, czegoś szuka. A tak naprawdę jawnie zerkała na zamknięte drzwi wejściowe. Przez które akurat wszedł Chase, ściągając słuchawki i patrząc na nas wszystkich.

- O proszę, jaka niemiła niespodzianka. Dlaczego nie śpicie?

Nawet się nie zdziwił, kiedy wszystkie go zignorowałyśmy, a Suze i Nick, którzy nadal spali nie wykazali znaku życia. Za to Esmi wzruszyła niewinnie ramionami.

- Myślę, że to jego forma wyrażania uczuć. Nie powinnaś być taka krytyczna, może daj mu szansę…?

Słysząc to, posłałam jej najszerszy uśmiech na jaki mogłam się w tamtej chwili zdobyć i splotłam dłonie przed sobą.

- Dziesięć sekund. Jako szansa dla ciebie, żebyś mogła zniknąć.

- Gramy w chowanego? – Chase popatrzył się na siostrę, która lekko wzruszyła ramionami.

- My chyba nie, ale Vi zaraz będzie chować zwłoki Es. O ile ta się nie schowa dostatecznie dobrze.

Spojrzenie Es było bezcenne. Wymruczała coś pod nosem, a potem uśmiechnęła się niepewnie, coś tam gadając, ale było to bardzo niespójne.

- Dziewięć sekund - poinformowałam ją.

Esmeralda uniosła brwi wyżej i kiwnęła głową ze zrozumieniem. Z powaga podeszła do drzwi, rzucając przy tym w naszą stronę:

- Wiecie, ta trawa wygląda na smutną. Chyba się z nią zapoznam; tam daleko, na dworze…

- Osiem, siedem - liczyłam dalej, - sześć…jeden. Cholera, Esmeralda!

Nie czekając na więcej, Esmeralda wypadła z domku. Automatycznie ruszyłam za nią, ale w ostatniej chwili pociągnęła za sobą drzwi, trzaskając nimi. To mnie spowolniło na tyle, żeby usłyszeć narzekanie Amy:

- No i bosko. Tamta ucieka przed Vi, ta ma Romeo i błoto na kołdrze już o siódmej, a ten jest siwy. Czuje się wykluczona, to nie jest fajne, słyszycie? Es? Vi? Nie jest!...

Pościg na bosaka po obozie, wyglądał jak wyścigi dwóch kur z reumatyzmem… Które myślą, że biegną, a naprawdę kiwają się w przód i w tył i wykręcają się pod każdym kątem, żeby dać radę przebiec bez butów  po kamienistej, całej w piachu, szyszkach, żwirze i kamyczkach ścieżce. Do tego wywijają rękoma, utrzymując równowagę i się nie wywalając przy każdym kroczku.

- Esmeralda, dorwę cię! - krzyknęłam, będąc dwa metry za nią. Słysząc to, brunetka wyciągnęła nogę jeszcze dalej, żeby zwiększyć dystans pomiędzy nami.

- Spróbuj, ty pierdoło! - odkrzyknęła.

Cała sytuacja zaczynała nas bawić. Uważam, że to raczej nie dziwne, bacząc na okoliczności… Nasze podrygiwanie na szyszkach i te groźby, te wyzwiska, bardziej przypominały sparodiowany taniec breake dancu na księżycu w zwolnionym tempie niż pościg.

- Oj, poczekaj chwilę! Tylko… Tylko zrobię dwa skręty biodra i jeden wykrzyw nogi i jestem przy tobie!

- Nie dasz rady! - zaświergotała, obracając się w moją stronę. - Jestem pięć dupo-machnięć dalej!

- Cholera, jak śmiesz! - parsknęłam. - Dobra, nie chce mi się - dodałam po chwili i zrobiłam długi krok, żeby zejść na bok, na trawę, a tam zająć miejsce na ławce.

Esmeralda zatrzymała się i obróciła, patrząc na mnie nie ufnie. W piżamie, nieuczesana i bez makijażu nadal wyglądała ładnie. W zbyt dużej koszulce, pod którą jednak nadal zaznaczały się wszystkie wcięcia i wypukłości, i spodenkach w pandy wyglądało po prostu słodko. Nawet jej nieźle rozczochrana fryzura wyglądała naturalnie. Wykrzywiała usta w sceptycznym uśmieszki i zdawała się ze mnie nabijać.

- Aha, jasne - mruknęła.

- Nie, serio. To Ludzkie Zielsko, co gnije pod naszym oknem i chyba czuć to aż tu… tak, stanowczo czuć… to nie jest warte pokaleczenia moich nóżek.

- A jak usiądę obok, to ci się zachce i mnie udusisz.

- Nie to nie, stój tam.

Dziewczyna wybrała wygodę i ostrożnie, małymi kroczkami zbliżyła się do mnie. Kiedy opadła obok, popatrzyła się na mnie i zblazowana wypaliła:

- Jesteśmy kretynkami. Mogłyśmy biec po trawie, a nie po tych kamyczkach.

Zgromiłam ją spojrzeniem, ściskając wymownie usta. W odpowiedzi dostałam zadowolony z siebie uśmiech.

- Nie irytuj mnie…

- Nie irytuję, po prostu zauważyłam.

- Co zauważyłaś? Hmm? Och, czekaj. Może Ludzką Rosiczkę, która leży pod naszym domkiem przez ciebie?

Esmeralda spojrzała się na mnie, jakby czekała, aż zaraz zacznę się na nią wydzierać i bełkotać bez ładu i składu o tym, jak bardzo zepsuła mi poranek, jak ona śmiała… bla, bla, bla, nie jestem wytykającą innym błędy, wredną babą, wcale nie miałam zamiaru tego robić, bla, bla, bla, bla… I kiedy Esmeralda wyczuła to w moim rozbawionym spojrzeniu, niemal odetchnęła z ulgą. Nie dała tego po sobie poznać- cmoknęła zirytowana, uśmiechając się i patrząc się na mnie z miną „To był cios poniżej pasa”.

- Zmęczyłam się – zauważyła dziewczyna. – Ten sport chyba nie jest dla mnie…

- Widać było.

- Ta, bo tobie szło świetnie! – obruszyła się, patrząc na mnie urażona i zbulwersowana. Oczywiście wszystko w formie żartów.

- Oczywiście, gdybym nie dała ci tych par sekund, dogoniłabym cię.

- Nie, nie. Byłam trzy dupo-machnięcia dalej, a to zajmuje jakieś dwanaście sekund. Nie nadrobiłabyś tej straty.

Popatrzyłam się na nią rozbawiona, na co brunetka z triumfem wciągnęła wargi w lekkim uśmiechu. Co by nie mówić – taki, czy jakikolwiek inny sport, teraz czy w normalnych godzinach – nie był dla mnie…

- A ty się Alexa czepiałaś - wypaliła po chwili, trąc zaróżowione policzki. - On nie próbował rzucić mnie na pastwę gnijącej i śmierdzącej Rosiczki.

- Nie, on ci w ogóle nie dawał kwiatów.

- Jeżeli to samo nazywamy kwiatami…to nie, nie dawał. Czyli mówisz, że powinien mnie obudzić i rzucić mi na łeb to wijące się…

- Nie - przerwałam jej. - Alex powinien dawać ci normalne kwiaty, a Peter… mieć normalny system emocjonalny, wartości…każdy z systemów powinien mieć normalny. Powinien BYĆ normalny.

- Ale żeś sobie ogiera znalazła… - westchnęła, patrząc przed siebie i uśmiechając się z samozadowoleniem. Jakbym mogła mordować spojrzeniem, już by nie żyła.

- A on cudownego doradcę w kwiaciarni - odcięłam jej. - Przymknij się lepiej.

Charles wyszczerzył się szeroko, swoim uroczym, krzywym firmowym uśmiechem.

- Hej, jestem Clooney. Charles Clooney.

Esmeralda odwzajemniła uśmiech; oczywiście zrobiła to subtelniej, jakby ją urzekł. Wyciągnęła i z gracją dała mu uścisnąć swoją smukłą dłoń, po czym z promiennym uśmiechem oznajmiła:

- Hej, jestem Się. Odpieprz Się.

Choć było to suche, tak suche, że aż zabolało, parsknęłam śmiechem i wcisnęłam twarz w ramię Esmeraldy.

- Zabawne imię, na pewno zapamiętam - podsumował Chris, który stał obok Charlesa.

Nie wiem, skąd oni się znaleźli ani co robili o tak wczesnej porze (była dopiero ósma!) na nogach, ale bardzo mnie to cieszyło. Syn Zeusa wyglądał nie tyle co na zbitego z tropu, co rozbawionego. Z trudem powstrzymywał uśmiech, patrząc się na Esmeraldę z miną „jak śmiałaś mi to zrobić?”, podczas gdy pozostała trójka już dorzucała coś od siebie, wyśmiewając jego podboje.

Thomas, Oscar, Chris i Charles stali przed nami, żaden z nich nie wyglądał na śpiącego, choć nie było wśród nich nikogo, komu przyznałabym miano człowieka pełnego energii.

Dlaczego nie Oscarowi, tłumaczyć chyba nie muszę. Chłopak jak zwykle stał spokojnie, z pobłażliwym, znudzonym wyrazem twarzy i głównie obserwował. Na ramionach miał cienką bluzę zakładaną przez głowę, długie szlufki kołysały się przy każdym jego ruchu. Najbardziej uroczy w niej był wielki nadruk „I love Clonney” (tylko zamiast słowa „love” było serduszko). Na dodatek „Clooney” było kilkakrotnie przekreślone markerem, ktoś ręcznie i bardzo pieczołowicie przekreślił „Clonney” a pod spodem koślawo dopisał „Chris”. Kto to był, domyślać się nie musiała, tak samo jak od kogo Oscar ową bluzę najprawdopodobniej otrzymał. Te poprawki graficzne nie rzucały się jednak w oczy, ze względu na to, że tusz był wyblakły, prawdopodobnie zniknął po wielokrotnych praniach.

Zauważywszy, że się temu przyglądam, Oscar westchnął i ledwo zauważalnie kiwną głowa w kierunku Chrisa.

- Dostałem na urodziny – oznajmił tylko mi, bo reszta słuchała rozmowy Charlesa i Es.

- Bluzę?

- Tak, bluzę Charlesa z tą poprawką. Mówi, że oszczędza na nasze wesele.

Pokiwałam głowa, na znak, że totalnie rozumiem postępowanie syna Eris.

Thomas vel mój ulubiony tutejszy dupek co prawda nie usypiał na stojąco, ale przypomniał kogoś, kto nie spał dość długo i jest trochę zmęczony, jednak nie śpiący. Beztrosko podszedł do nas i kazał mi się gestem dłoni przesunąć, po czym rozwalił się na pozostałej wolnej części ławki, wciskając ręce w kieszeni kurtki i opatulając się nią szczelniej. W ciemnych spodniach, czarnej bluzie i ogromnej jeansowej kurtce wyglądał jak bezdomny, ale niezmiernie modny bezdomny, który ma styl. Jak zawsze prezentował się równie nienagannie, co jego celowo niby-nie-ułożona fryzura, częściowo zasłoniona przez kaptur.

Natomiast Christopher uśmiechał się do wszystkiego i wszystkich swobodnie, trzymając ręce w kieszeniach szarych, dresowych spodni. Nie wiem dlaczego, ale byłam niemal pewna, że to są jego piżamowe spodnie, a nie sportowe dresy.

- Cóż. - Charles popatrzył się na Esmeraldę z góry, choć miałam dziwne wrażenie, że to Es (mimo że siedziała, taka mała i drobna, na ławce), górowała nad nim spojrzeniem. - Cóż. Ładna twarz nie gwarantuje ładnego imienia.

Zadowolony z siebie uśmiechnął się do Esmeraldy czarująco i rzucił Christopherowi triumfujące spojrzenie. Thomas, siedzący obok mnie prychnął rozbawiony i pokręcił głową na znak, że on się do nich nie przyznaje. Za to Esmeralda splotła smukłe palce i oparła je o skrzyżowane nogi. Popatrzyła się na Charlesa, ale zamiast podziękować za komplement, oznajmiła radośnie:

- Zgadzam się i muszę zauważyć, że niestety ładne imię nie gwarantuje ładnej twarzy. Szkoda, bo imię „Charles” jest takie śliczne.

Wybuchłam śmiechem i wystawiłam rękę, żeby Es przybiła mi piątkę. Dziewczyna zrobiła minę "i kto tu jest genialny?" po czym, z równie dużą teatralnością co ja, przybiła mi wymanierowaną piątkę. Obie patrzyłyśmy się w tym momencie na Charlesa, przez co całość wyglądała komicznie albo jeszcze lepiej.

Christopher, który się nie spodziewał tych słów- zresztą, jak nikt z tu obecnych- parsknął stłumionym śmiechem i aż się pochylił do przodu. Esmeralda widząc to uśmiechnęła się odrobinę szerzej, ale nadal wyglądała jak mała lady, siedząc z nogą na nogę i patrząc na Charlesa z dołu, swoimi wielkimi oczyma i śląc mu milutki uśmieszek.

- Przepraszam, jeżeli cię uraziłam. A poza tym, jeżeli nie pamiętasz z Turnieju, to nazywam się Esmeralda.

- Pamiętam - wyszczerzył się. - Czysta kurtuazja, że się przedstawiłem osobiście. I spokojnie, nie uraziłaś mnie ani trochę.

- Nie, spokojnie - wtrącił Thomas, nie odrywając pleców od oparcia ławki. - Dla Charlesa to i tak był komplement. Przynajmniej imię ma ładne, to już coś.

Charles zaśmiał się szczerze, choć nadal słał wszystkim spojrzenie, które mówiło, że choć go to bawi, to przede wszystkim docenia, że akurat po nim wszyscy teraz cisną. Jakby spotkał go zaszczyt. Lubiłam w nim pewien dystans do siebie, że nie próbował teraz zgrywać poważnego kolesia, który będzie się bronił, ewentualnie coś odburknie. O nie, nie on. On mógł jedynie udać pokrzywdzonego, a po jego krzywym, niemożliwym do ukrycia uśmiechu, widać było, że bawi się wspaniale.

- Dlaczego wyglądacie na zmęczonych? - spytałam Christophera, który akurat przetarł twarz ręką i przeczesał sobie i tak już rozczochrane włosy. - Gdzie byliście?

- Victoria, jest ósma rano - odparł sztucznie zdumiony, - jak myślisz, gdzie mogliśmy być?

- Spaliśmy - uzupełnił Charles z niewinnym uśmiechem. Chris pokiwał głową i z miną zadowolonego z siebie geniusza dodał:

- Charles sam, Thomas nie wiadomo gdzie, a ja, rzecz jasna, z Oscarem.

Słysząc to uśmiechnęłam się rozbawiona, a Chris, z entuzjazmem małego dziecka, zmierzwił Oscarowi włosy. Ten, mimo, że sama uwaga nie ruszyła go wcale, w momencie, kiedy syn Eris dotknął jego głowy, zmarszczył groźnie brwi i się wykrzywił. Jednak, dla pewności, odsunął się z pobłażliwym spojrzeniem.

- Słyszałaś, ja sam - podchwycił syn Zeusa, tym razem już dla zabawy, patrząc się znacząco na Es. - Trzeba będzie to zmienić.

- Poszukam ofiar, jeżeli tak mogę ci pomóc.

- Jedną już znalazłem.

- W takim razie, nie czuję się współwinna i mogę jej współczuć.

- Ale figurę to masz boską.

Esmeralda niewytrzymała i dłużej nie mogła udawać milutkiej, potulnej i przesłodzonej księżniczki, i parsknęła śmiechem, na chwilę zwieszając głowę.

Ciemne loki opadły jej na ramiona i twarz. Po chwili uniosła wzrok w górę i pokręciła głową. Wyglądała…no, uroczo. Jej brązowe oczy błyszczały mocniej niż zwykle, a na policzkach nawet pojawił się ledwo widoczne wypieki. Ha, nie tylko ja je mam, a raczej nie mam, nad tym kontroli. Szybko zorientowałam się, że choć szybko udaremnia Charlesowi jakikolwiek podryw, wyglądała na zadowoloną. Cała sytuacja musiała jej się podobać, a kiedy tak siedziała, promieniowała energią i klasą.

Jednak po chwili popatrzyła się na Charlesa pobłażliwie i z pełną powagą powiedziała:

- Dzięki, uciekanie przed namolnymi zalotnikami z tanim podrywem robi swoje.

Słysząc to Charles zaśmiał się szczerze, a Chris, wykrzywiając się tak, jakby miał się popłakać ze wzruszenia, podszedł do Es, rozczulony. Wyciągnął do niej rękę i pokręcił uznaniem i niedowierzaniem głową.

- Esmeral, przygarnę cię. Nie dawaj się uznać, będziesz moją siostrą, chcesz?

- Wiesz, chyba nie mam na to wpływu.

- Walcz z systemem. Nie daj się im podporządkować.

Esmeralda zaśmiała się, ale dała Christopherowi przybić sobie piątkę, która zmieniła się w uścisk ręki; takie typowe, męskie powitanie, którego ja nigdy nie umiałam podrobić.

- Charles - popatrzyłam na chłopaka z przymilnym uśmieszkiem. - Przydałby się teraz jakiś komentarz, że Esmi jest córką boga złodziei, bo ten ukradł wszystkie gwiazdy nieba i wsadził w jej oczy.

- Victoria - odparł takim samym tonem, patrząc na mnie rozbawiony. - Jeszcze nie jesteś moją siostrą, ale już cię wydziedziczam, słonko. Nie będziesz się nabijać z brata i jego sposobu na podryw.

- Jak ja to przeżyję - mruknęłam. - Tyle stracić…

- I dlaczego nie masz butów? - popatrzył się na moje stopy, a potem Esmi. - I ty też?

- Czas na tekst na podryw o Kopciuszku i księciu z bajki…? – podsunęłam, ale Charles pokręcił głową i rzekł:

- Czas cię wydziedziczyć.

- Biegałyśmy - rzuciła lekko Es, jakby to było oczywiste. - Wiesz, trening „ucieczka przed zalotnikiem w ekstremalnych warunkach”.

- Dobra, a do czego ci w tym treningu była potrzebna Victoria? Przecież jej to nie grozi.

- Ona udawała zalotnika.

- I popatrz, nawet butów nie dostałam - rzuciłam cynicznie, wykrzywiając usta w podkowę i patrząc ze smutkiem na swoje stópki. Za to Charles się tym nie przejął, tylko popatrzył się z wyrzutem na Thomasa.

- Widzisz stary? One biegają - oznajmił w wyrzutem. Następnie skierował się do mnie i Es, jakby chciał nam się pożalić, jaki ten Thomas jest beznadziejny. Mi tego nie musiał mówić, ja to wiedziałam. - Od dwóch lat próbuję go namówić na poranne bieganie, a on nigdy nie może, rozumiecie?

Obróciłam się w bok, żeby popatrzeć na syna Tarota. Chłopak wyglądał jakby odnalazł szczęście w życiu, w postaci ławki, na której mógł się rozwalić. Trzymał ręce w kieszeniach kurtki, łydkę oparł o kolano drugiej nogi i wyciągnąwszy się w pozycji półleżącej wyglądał tak, jakby w sekundę był w stanie usnąć. Jego widok od razu wskazywał na to, co taki Thomas może myśleć o porannym bieganiu. Pewnie to, co ja: n i g d y.

- Straszne - westchnęłam, choć rozumiałam Thomasa. Bieganie? Rano? Cholera, trzeba być masochistą.

- Zawsze ma jakąś wymówkę.

- A ty zawsze w nie wierzysz - wtrącił Chris. - Nawet w tą, że przygotowuje się do konkursu piękności w Teksasie i nie może mieć zbyt umięśnionych łydek, bo w kozaczki nie wejdzie.

Popatrzyłam się znów na Thomasa, tym razem z podziwem, który wzruszył ramionami i przymknął na chwilę oczy.

- To akurat była bardzo dobra wymówka - zaoponował Thomas, a potem popatrzył się ze zrozumieniem na syna Zeusa. – Stary, wiesz, że bym chciał, ale po prostu nie mogę.

- Bo?

- Już ci tłumaczyłem, że nie mam odpowiednich ubrań. Dresy mi nie pasują do butów.

Charles rzucił nam pełne powątpiewania w ludzkość spojrzenie, jakby chciał powiedzieć „Słyszycie go? Buty mu nie pasują.”. A Chris pokiwał porozumiewawczo głową, przekazując nam „Widzicie? A on w to wierzy.”.

- Thomas, takie rzeczy się zdarzają - pocieszyła go Esmeralda z teatralną powagą. - Patrz, Charlesowi imię nie pasuje do twarzy i z tym żyje. Ba! Nawet biega.

To jej się udało.

Thomas chyba uznał podobnie, bo w jednej sekundzie przysypiał, a w drugiej otworzył oczy, wydając z siebie głośne parsknięcie tłumionego śmiechu. Pełen podziwu wychylił głowe w tył ławki, żeby popatrzeć się na Esmi. Christopher za to nie próbował być solidarny w stosunku do kumpla, po prostu zaczął rechotać, opierając się o Oscara. Ten natomiast uśmiechnął się z wyższością w stronę Charlesa, jakby go cieszyło, że ktoś wreszcie uświadamia mu to, co sam blondyn wiedział od dawna: że jest debilem. Po czym wyciągnął z kieszeni bluzy paczkę papierosów i odpalił jednego.

Syn Zeusa, mimo, że właśnie wszyscy po nim cisnęli, nabijali się z niego, nie był wcale dotknięty. Może za pierwszym razem zdumiał się, bo nie był gotowy na odpowiedzi Esmeraldy. Ale byłam pewna, że potem, żadnych z tych tekścików nie był brany przez nikogo na poważnie. Przepraszam, ale cholera, wątpię, aby mój prawie-brat rzucał takie mowy i brał je na serio…!

Tak, miałam podstawy tak sądzić, bo chwilę później, ni stąd ni z owo, strzelił:

- Pięknie pachniesz.

Naprawdę mógłby to mówić poważnie…? Nie. (Cholera, mam nadzieję, że nie…)

Charles bawił się w najlepsze, robiąc uwodzicielskie miny i zgrywając typowego, licealnego podrywacza; Esmeralda również wyglądała na rozbawioną, ale ona dla odmiany zgrywała opanowaną i milusią, uśmiechając się lekko. Cały czas kąciki jej ust były lekko uniesione, a wargi nieznacznie rozchylone. No nieźle, ktoś tu kusi i to mocno, cholera. Ledwo powstrzymałam atak śmiechu.

- Pewnie truskawkami - wtrąciłam, na co Es, mimo, że nie spojrzała na mnie, trąciła mnie ramieniem.

- Stary… dziesięć minut temu wstałam z łóżka, nie mogę pięknie pachnieć - odparła, lekko prychając.

Thomas, który jak na razie był podejrzanie cichy w stosunku do mnie- nic nie mówił, nie komentował, nie dokuczał mi, obrócił się minimalnie na ławce tak, by na mnie popatrzeć. Oho- czyli koniec wolności, wracamy do uszczypliwych uwag. Jednak dzielnie nie wywróciłam oczyma, a jedynie też na niego spojrzałam z miłym uśmiechem, unosząc pytająco brwi. Nie wyjmując rąk z kieszeni kurtki zjechał mnie spojrzeniem od góry do dołu.

- Za to ty, Rowllens - powiedział z powagą, - śmierdzisz. Błotem.

Spojrzałam na niego zblazowana.

- Czy ktoś mi wyjaśni… - Christopher obrócił się przodem do Charlesa i Oscara i wskazał na Thomasa otwartą dłonią. - Jakim cudem to on ma tyle dziewczyn i to naprawdę inteligentnych i fajnych?

Dlaczego Esmi sobie flirtuje (nawet jak dla żartu) z Charlesem, a ja co by się nie działo i tak od losu dostaję tylko komplementy Thomasa? No, i Petera – że jestem dzika i seksowna.

- Bo upuszcza je na schodach, a nie z nich zrzuca – powiedział Charles, nawiązując do naszej wczorajszej rozmowy przed wielkim Domem. – Zanotowałem to sobie.

- Bo z nimi rozmawiam inaczej? – zasugerował odpowiedź Thomas i zaraz rozwinął myśl: - Rowllens nie pretenduje do bycia moją dziewczyną. Jak sam zauważyłeś, te inne laski są fajne, inteligentne.

- To ja już wolę słuchać taniego podrywu – oznajmiłam zblazowana.

- Każdy ma to na co zasłużył, Rowllens.

- Wysadziłam tylko jedną szkołę, nie zasłużyłam na ciebie – odcięłam się.

Próbowałam spojrzeć na chłopaka z politowaniem, co było trudne widząc jego twarz. Mrużył oczy w przymilnym uśmiechu i zdawał się być bliski przytulenia mnie, przez tą miłość, która od niego wręcz biła… Ta, biła. Mnie, prosto w twarz i godność, już od samego rana.

– Poza tym… nie miałeś dziś mieć karnego treningu z dziećmi Afrodyty? Nie musisz się szykować?

Thomas cmoknął zblazowany, po czym wykrzywił się lekko. Najwyraźniej ta wizja nie do końca się mu podobała. Nic dziwnego – treningi są złe, coś o tym wiedziałam.

- Chejron to jest jednak sprytny skurczybyk, wiecie? Dałby mi trening z kimś normalnym, to ludzie by nie przyszli… Doskonale wiedział, że jak laski od Afrodyty dowiedzą się, że mają zajęcia ze mną – przyjdą i będę musiał mieć tę lekcję.

- I to jeszcze ktoś z takim ego… No? – Christopher najwyraźniej bardzo pragnął poznać odpowiedź, na zadane przed chwilą pytanie. – Jak to się dzieje?

- Nie przeceniasz się? - oznajmiłam zblazowana i spojrzałam się na Charlesa. - Charles, nie chcesz się z nim zamienić na miejsca i usiąść obok mnie?

- Dlaczego pachniesz błotem? – usłyszałam w odpowiedzi.

- Aha, widzisz? – Thomas ożywił się, jakby teraz był urażony, że mu nie wierzyliśmy. – Mówiłem, że śmierdzisz.

- Nie - zaprotestowałam, wiedząc, że teraz będą żądać odpowiedzi.

To był błąd. Mogłam skłamać, machnąć ręką. Tylko przez moją stanowczość cała czwórka się zaciekawiła. Christopher uśmiechnął szeroko, patrząc na mnie i mówiąc „kochanie, i tak się dowiem, więc mów”, a na twarzy Thomasa pojawił się szelmowski uśmiech. Za to Charles przestał lustrować nogi i pozostałe części ciała Esmi (wreszcie; tylko to robił odkąd się pojawił)  spojrzeniem i zerknął na mnie zaciekawiony.

Rozejrzałam się, patrząc to na jednego, to na drugiego, to na trzeciego… Po czym opadłam na ławkę i z obojętną miną wzruszyłam ramionami.

- Nic wam nie powiem... - zapewniłam i już chciałam coś dodać, kiedy przerwała mi Esmeralda ze spokojem i delikatnie położyłam mi rękę na ramieniu.

- Ale ja tak. Przyszedł Peter i wręczył jej kwiaty, które...

Nie dokończyła, bo zgromiłam ją spojrzeniem. Albo po prostu przerwała, bo Christopher i Charles dostali ataku śmiechu, a Thomas przechylił głowę do tyłu i wyszczerzył się do nieba. Nawet Oscar się zaśmiał, choć nadal wyglądał na takiego, co nie bardzo się interesuje tą rozmową.

- Dostałaś kwiaty, Vicky? - zapytał Charles z miną starszego brata. - Ojej, to romantyczne.

- Szczególnie od Petera - dodał Chris i mrugnął znacząco. - Mam nadzieję, że podziękowałaś.

- Nie, wypieprzyła go z domku razem z kwiatami -  rzuciła Esmeralda, udając zbulwersowaną i kładąc sobie dłoń na obojczyku w geście oburzenia.

- Victoria, ale wiesz, że jego to kręci? – upewnił się Charles.

- To co miałam zrobić, żeby go to nie kręciło?! – wybuchłam, uderzając dłońmi o uda. – Popłakać się ze szczęścia i zaprosić na gofry po obiedzie?

Ściągnęłam sceptycznie usta i uniosłam brwi. Christopher, bardzo zadowolony z siebie wyszczerzył się do mnie szeroko, ramiona nadal mu drgały. Widząc moją minę, ucieszył się jeszcze bardziej, a potem cmoknął i zrobił wymowną minę. Tak, tak. Śmiejcie się ze mnie, no dalej…!

- Peter przyniósł ci kwiaty? - upewnił się Oscar, uśmiechając na jedną stronę. - I nic nie wybuchło, nie zabiło cię po drodze?

- Nie zdążyło - mruknęłam, a widząc pytające spojrzenia, Es uzupełniła:

- To była Ludzka Rosiczka, ale zadowoliła się kołdrą Vicky na razie.

- Rowllens, ja nie wiedziałem, że ty i Peter tak na poważnie.

- Och, spierdalaj Brown - wypaliłam, mrożąc go spojrzeniem. Ten dupek jedynie cmoknął i pokręcił zdegustowany głową. – Doskonale wiesz, jaki Peter ma do mnie stosunek.

- Zmień otoczenie Rowllens, cytujesz niewłaściwe osoby. Tylko Jen może do mnie tak mówić.

- To cię kręci? - prychnęłam, próbując też trochę zmienić temat. Niestety, to był Thomas. A jeżeli z kimś mogłabym się kłócić godzinami, to właśnie z nim.

- Niekoniecznie, ale ciebie chyba też nie kręcą Rosiczki w łóżku, a praktykujesz taki fetysz.

- Praktykuję, bo… Esmeralda to wymyśliła! - zawołałam i przekręciłam się tak, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. Ta tylko się szczerze roześmiała i rozłożyła bezradnie ręce. Po chwili opuściła dłonie, przeczesała włosy, spuszczając wzrok i wzruszyła ramionami.

- No co? - mruknęła. - Pytał się, to mu powiedziałam.

- Bardzo dobrze - poparł ją Charles, oczywiście udając powagę. - Jak ludzie coś mówią, trzeba słuchać i odpowiadać.

Esmeralda uśmiechnęła się do mnie zwycięsko, a zaraz też odwróciła głowę i popatrzyła na syna Zeusa pytająco, wydymając wargi wymownie.

- Przepraszam, mówiłeś coś? Ignorowałam cię.